4. Głosy ze ścian

Po treningu quidditcha członkowie drużyny Ślizgonów opuścili boisko; razem z Josephine udałyśmy się do Wielkiej Sali, wciąż zaśmiewając się z Ronalda Weasleya i jego ślimakowego ataku. Bardzo dobrze się stało, że postanowiłyśmy obejrzeć ten trening… Nie mogłam zrozumieć, dlaczego do tej pory mecze quidditcha kojarzyły mi się jedynie z nudą i niedowidzeniem. Dzień zaczął się dla nas wyśmienicie, a teraz mogło być tylko lepiej. Wszystko jednak musiało się malowniczo spieprzyć. Jak zwykle.

Po sobotnim śniadaniu postanowiłyśmy pójść do biblioteki, aby skończyć pisać pracę domową z obrony przed czarną magią. Powiem szczerze, że stworzenie poematu na cześć profesora Lockharta było lekką przesada, ale musiałam się przełamać — to przecież mój ostatni rok w Hogwarcie, chciałam, żeby był wyjątkowy i możliwie jak najbardziej bezszlabanowy.

— Jakie słowo rymuje się z czczony? — zapytała mnie po kwadransie pracy Josephine, drapiąc się koniuszkiem pióra po nosie; wpatrywała się w swój pergamin takim wzrokiem, jakby zamierzała go podpalić spojrzeniem.

— Pierdolony — mruknęłam, kartkując egzemplarz Wędrówek z trollami. Zatrzasnęłam książkę i odrzuciłam ją od siebie ze złością. — To jest chore, że zamiast nauki obrony przed czarną magią bawimy się w cholernych poetów.

Nakreśliłam z niechęcią dwie kolejne linijki poematu. To była okropna grafomania; czułam się fatalnie, że uległam i podjęłam się tego zadania. Gdyby taką pracę zadał nam Snape (czego na szczęście nie musieliśmy się obawiać), mogłabym to olać i zająć się ważniejszymi sprawami. Gdzieś za moimi plecami rozległy się stłumione kroki, które z sekundy na sekundę stawały się coraz głośniejsze. Josephine spojrzała na kogoś nieco ponad moim prawym ramieniem i zaczerwieniła się gwałtownie.

— Widzę, że zainteresowały cię moje książki, czyli szlaban nie poszedł na marne. — Usłyszałam donośny głos Lockharta. Mimo że znajdował się w bibliotece, oazie ciszy i spokoju, mówił głośno i zupełnie nie przejmował się tym, że pani Pince łypała na niego spode łba, choć nie zwróciła mu uwagi na głośne zachowanie, więc przypuszczałam, że i ona była pod działaniem uroku jego nienaturalnego uśmiechu. Wyciągnął rękę, a jego palce musnęły kilkakrotnie mój kark. Poczułam się niesamowicie niekomfortowo, ale nie chciałam dostać drugiego szlabanu (tym razem za hałasowanie w bibliotece i nie od Lockharta, a od Sępicy), więc tylko zacisnęłam wargi. — Mogłabyś mi przynieść twój poemat na dzisiaj? Możesz przynieść też dzieło panny Foxy, jeśli skończy do kolacji, co ty na to? Przyjdź o siódmej, dobrze?

Puścił do mnie oko, uśmiechnął się do Josephine, po czym zniknął w Dziale Niewidzialności. Wymieniłyśmy ze Ślizgonką zaskoczone spojrzenia; policzki mojej przyjaciółki wciąż płonęły rubinem, choć to ja dostałam to podejrzane i niespodziewane zaproszenie.

— Co to miało znaczyć? — spytała szeptem, wychylając się nieco do przodu, aby nikt nas przypadkiem nie podsłuchał.

Wzruszyłam ramionami. Minę miałam tak samo zdziwioną, jak przyjaciółka.

— Nie mam pojęcia. To już chyba podpada pod molestowanie, co? — mruknęłam, zerkając dyskretnie za siebie. – Myślisz, że powinnam to komuś zgłosić, że on mnie tak nagabuje? Pierdolony pedofil…

— To jest dla ciebie zaszczyt, że cię dzisiaj zaprosił. Słuchaj… Jak będziesz do niego szła, to możesz zabrać i mój poemat. Masz, może uzna, że jest do kitu i postanowi mnie ukarać szlabanem? Zobaczysz, co zrobią dziewczyny, kiedy im o tym opowiem. — Na jej twarzy pojawił się tajemniczy, acz lekko złośliwy uśmiech.

Zanim cokolwiek zdążyłam na to odpowiedzieć, wepchnęła swoje rzeczy do torby, narzuciła ją na ramię i wybiegła czym prędzej z biblioteki, pozostawiając mnie oniemiałą przy stoliku. Zaskoczyła mnie, lecz nie musiałam się niczego obawiać. Wierzyłam w lojalność przyjaciółki.

*

Pod wieczór udałam się do gabinetu Lockharta, w sercu dzierżąc najgorsze przeczucia; nie spodobało mi się to zainteresowanie moją osobą, przyznam, że rozważałam pójście do Snape’a i złożenie skargi na nauczyciela obrony przed czarną magią. Mistrz Eliksirów oczywiście byłby zachwycony taką informacją. Dobrze wiedziałam, że tylko czekał, aż profesorowi powinie się noga.

Zapukałam do drzwi, a kiedy usłyszałam głos nauczyciela, wśliznęłam do gabinetu. Trochę się spóźniłam, ale niespecjalnie mi zależało, aby zadowolić tego lalusia; jestem pewna, że jedyną osobą, która mogła go tak naprawdę zadowolić był on sam. Skoro chciał jedynie przeczytać mój poemat, to chyba nie powinno zająć mu to więcej niż pięć minut. Termin oddania pracy domowej wyznaczony był na poniedziałek, czyli normalnie miałam jeszcze dwa dni, przez co poczułam się dyskryminowana. Kretyn. Bankowo musiała być to bardzo kiepska wymówka, aby znów mnie ściągnąć do swojej jaskini narcyzmu. Przyglądałam się, jak Lockhart wyciągnął rozpostartą dłoń w moją stronę, na którą położyłam zwinięte w rulon kawałki pergaminu. Rozprostował najpierw jeden, potem drugi, przeczytał w milczeniu oba teksty, a na jego ustach pojawił się nieobejmujący oczu uśmiech. Odłożył poematy na biurko, poprawił lekko kołnierz swojej fioletowej, aksamitnej szaty i wstał. Kazał mi usiąść, sam zaś zaczął przechadzać się powoli wzdłuż ścian, podziwiając swoje ruchome fotografie. Zauważyłam, że jego oczy pozostały chłodne i spokojne w przeciwieństwie do promiennej miny. Wydało mi się przez chwilę, że maska radosnego, żwawego czarodzieja zsunęła się na chwilę z jego twarzy.

— I co, ostatni rok, tak? — zagadnął mnie wesoło, patrząc zawadiacko w moją stronę. — Będziesz tęsknić za Hogwartem? Kiedy ja się tu uczyłem, byłem w Ravenclawie… To oczywiste, aczkolwiek nadawałbym się do każdego domu. Muszę przyznać, że tiara miała ogromny dylemat, ale najwyraźniej uroda i intelekt — cechy pięknej Roweny — musiały przebijać się najbardziej… Powiem ci, że przez czas moich podróży tęskniłem za tym miejscem, ale jakoś mijały mi te lata… Dopiero wtedy, gdy dowiedziałem się, że Dumbledore szuka nauczyciela obrony przed czarną magią, wszystko wróciło, a ja postanowiłem zgłosić się na to stanowisko.

Podczas jego krótkiej życiowej historii zastanawiałam się, czego ten idiota ode mnie oczekuje. Oklasków? A może pokłonów? On natomiast zawrócił i podszedł do mnie. Gwałtownie poderwałam się z krzesła; zrobiłam to automatycznie, sama nie wiem, dlaczego. Nauczyciel uśmiechnął się tajemniczo, zdumiony moją stanowczą reakcją. Chcąc to jakoś zamaskować, przecisnęłam się pomiędzy nim a biurkiem, powoli podeszłam do okna i utkwiłam wzrok w chmurach pokrywających swym ciemnym puchem aksamitne niebo, a serce waliło mi w piersi jak oszalałe; chciałam stąd natychmiast wyjść.

— Co zamierzasz robić po ukończeniu szkoły? — zapytał Gilderoy, oddając się na powrót przechadzce. Cichy stukot jego obcasów niósł się delikatnym echem po sporej komnacie. Wzruszyłam ramionami, nie odrywając wzroku od widoków za oknem.

— Sama nie wiem. Podczas wakacji mieszkam w sierocińcu, nie mam szans na takie życie, jakie chciałabym wieść — mruknęłam, wzruszając ramionami, a w żołądku poczułam nieprzyjemny skurcz. Nie miałam pojęcia, dlaczego wspomniałam o bidulu.

Kroki Lockharta nagle ucichły, a ja odwróciłam się od szyby. Zobaczyłam go stojącego tuż przede mną. Wielkie, okrągłe, modre oczy utkwione były w moich, a wyraz posiadały tak niepasujący do jego ogólnej postawy, że pierwszy raz spojrzałam prosto w czarne źrenice. To mnie sparaliżowało. Jego usta szybko dotknęły moich. Trwało to zaledwie sekundę, ale wystarczyło, abym odskoczyła do tyłu z sercem szalejącym w piersi. Poczułam, jak uderzam plecami o szafkę przepełnioną porcelanowymi, ręcznie malowanymi figurkami Lockharta. Rozległ się brzęk tłuczonego szkła i gwałtowny protest miniaturowych Gilderoyów. Natychmiast chwyciłam torbę i wypadłam z gabinetu.

Biegłam przez całą drogę do lochów, nawet nie oglądając się za siebie. Zatrzymałam się dopiero przy tajnym przejściu, podpierając się jedną ręką o zimną, wilgotną ścianę, drugą zaś przyciskając do falującej szybko piersi. Dopiero teraz mogłam się w miarę spokojnie nad tym zastanowić. Sama nie wiem, czy mogłam to nazwać pocałunkiem, ale był on dla mnie takim zaskoczeniem… Mogłam się spodziewać wszystkiego! Do jasnej cholery, wszystkiego, nawet wyskakujących z uszu Lockharta gnomów, ale nie tego! Dlaczego profesor to w ogóle zrobił? Czułam do niego silną niechęć i wciąż cała się trzęsłam, a usta piekły mnie nieprzyjemnie w miejscu, którego dotknęły wargi nauczyciela. Tylko jedno mogło mi pomóc w takiej sytuacji, dlatego udałam się do gabinetu Snape’a. Nie zamierzałam jednak mówić mu o całym zajściu; wiedziałam, że ten wpadłby w szał i nic by nie wyszło z mojego planu.

Zastukałam lekko w drzwi, po czym weszłam do środka; zanim przekroczyłam próg, zrobiłam wszystko, aby doprowadzić się do porządku. Mistrz Eliksirów siedział w ciemnym kącie komnaty i czytał Proroka Wieczornego. Twarz miał ukrytą za gazetą, którą szybko odłożył, kiedy weszłam. Uniósł lekko brwi i uśmiechnął się podejrzliwie.

— Późna pora, ja sam w gabinecie, ty w moich drzwiach… Czyżbyś miała jakieś niecne zamiary wobec mnie? — zapytał, podchodząc do mnie. Jego dłonie wsunęły się pod moją bluzkę, a on sam pochylił się nade mną, żeby pocałować mnie w szyję.

— No tak. Zastanawiałam się, jak Dumbledore zareagowałby na to, że nauczyciel wykorzystuje uczennicę. Nie mówię o seksie, raczej mam na myśli to, że robi jej coś, na co ona nie ma ochoty — mruknęłam, kiedy jego ręce powędrowały do mojego rozporka.

— Nie mówisz chyba o mnie, prawda? Zależy, jaki byłby to nauczyciel. Dumbledore ma wiele wad, które nie przystoją tak wielkiemu czarodziejowi, jakim jest. Zamiast być zarozumiałym kretynem, on niesie pomoc pokrzywdzonym i maluczkim. — W jego głosie usłyszałam podłość i kpinę, ale nie oburzyło mnie to, ponieważ sama nie przepadałam za dyrektorem. — Do tego ma swoich pupilków… nie tylko wśród uczniów, ale i nauczycieli. Mnie zapewne by znów wybaczył. Albo McGonagall…  

Nic już na to nie powiedziałam. Snape podniósł mnie, zgarnął szybkim ruchem wszystkie rzeczy z biurka i rzucił mnie na jego blat.

*

 Podłoga zasłana była kartkami pergaminu, pojedynczymi stronicami z Proroka Wieczornego, drobnymi srebrnymi syklami i odłamkami z rozbitej buteleczki wypełnionej wcześniej do połowy granatowym atramentem. Snape siedział w swoim nieco twardym, skórzanym fotelu, a ja — na jego kolanach. Całował mnie, a ja starałam się zapomnieć, że jeszcze kilkadziesiąt minut temu na moich wargach spoczywały usta Lockharta. Mistrz Eliksirów byłby wściekły, gdyby się o tym dowiedział. Przytuliłam policzek do jego ramienia i zamknęłam na chwilę oczy.

— Dlaczego pytałaś o reakcję Dumbledore’a? — odezwał się nagle odprężony i zaspokojony, gładząc moje włosy. W jego głosie usłyszałam niepokój, jakby się bał, że chodziło mi o niego.

— Tak po prostu. Z ciekawości — mruknęłam. — Ale nas to nie dotyczy, nie?  

Pocałowałam go ostatni raz w usta i zaczęłam się ubierać. Profesor podniósł z kamiennej podłogi czarne spodnie i ubrał je. Mieliśmy naprawdę szczęście, że nikt nie zaskoczył nas w jego gabinecie. Snape praktycznie codziennie karał jakiegoś ucznia szlabanem. To należało już od dawna do jego zwyczajów. Zapięłam ostatni guzik bluzki i upewniłam się, że wyglądam tak, jak zwykle. Moje włosy jeszcze płonęły ognistą czerwienią, ale był to efekt wciąż otrzymujących się emocji; prędko odzyskiwały swój naturalny, ciemnobrązowy kolor.

— To do zobaczenia jutro — zwróciłam się do Mistrza Eliksirów, który wciąż siedział w fotelu bez koszuli i splatał ze sobą bezwiednie długie, szponiaste palce. Podejrzewałam, że nie uwierzył w moją wymówkę.

— Wpadnij jeszcze kiedyś — zawołał za mną, a ja pomachałam mu na pożegnanie ręką i opuściłam gabinet.

Prawie dotarłam do ściany, za którą znajdowało się dormitorium Ślizgonów, kiedy nagle usłyszałam coś dziwnego. Najpierw stłumiony, ciężki chrzęst, zupełnie jakby ktoś ciągnął po żwirze worek kartofli, a sekundę później ochrypły, nieprzyjemny szept:

— Rozszarpię… zabiję… chodź do mnie…

Zatrzymałam się gwałtownie, a serce podskoczyło mi do gardła. Na początku pomyślałam sobie, że się przesłyszałam, ale owe słowa powtórzyły się dwukrotnie, więc prędko wypowiedziałam hasło i zniknęłam za otworem w kamiennej ścianie. Zaniepokoiło mnie to, ale postanowiłam się tym nie przejmować, głównie dlatego, że ów głos powoli się oddalił. Może faktycznie umysł płatał mi figle? Wybiła godzina dwudziesta trzecia, a ja byłam już bardzo senna. Seks z Mistrzem Eliksirów zawsze był męczący. Tak, to z pewnością musiało być jakieś przesłyszenie… Przeszłam przez obszerny, elegancko umeblowany salon uczniów Domu Węża, nawet nie zwróciwszy uwagi na Poncjusza, który machał w moją stronę ręką. Kiedy weszłam do sypialni dziewcząt z ostatniej klasy, nie zauważyłam niczego prócz mroku. Bez słowa zapaliłam różdżkę. W swoim łóżku spała spokojnie Josephine. Aby jej nie budzić, przemknęłam na palcach przez komnatę, przebrałam się w koszulę nocną i wpełzłam do miękkiego, rozkosznie ciepłego łóżka.

*

Nie mógł powstrzymać uśmiechu, który wkradł się na jego twarz. Bezwiednie dotknął koniuszkami palców swojej delikatnie zarysowanej dolnej wargi. Dziewczyna co prawda uciekła, ale zdołał zaszczepić w niej swego rodzaju ciekawość. Wróci tu. Był tego pewien. Harry dopiero co opuścił jego gabinet po wykonanym szlabanie, ale on praktycznie nie zwracał na niego uwagi. Odpisywał na listy od swoich fanek, powtarzając automatycznie jakieś uwagi o sławie, ciężkiej pracy i inteligencji. Sam nawet nie pamiętał, jakie. Dobrze znał się na charakterach kobiet. A Mary Madeleine była jedną z nich. Jej tajemniczość nie zmieniała faktu, że posiadała taką samą intuicję, co wszystkie dziewczyny na całym świecie. Ciekawiło go bardzo, kiedy Ślizgonka znowu odwiedzi go w jego gabinecie i co z tą sprawą zrobi. Pierwszy raz jego myśli nie zaprzątał on sam. Był przekonany, że nikomu o tym nie powie. Nie należała do osób, które wszystko wszystkim mówią.

Ubrał czarny, długi płaszcz i skórzane rękawiczki, i opuścił swój gabinet z zamiarem przejścia się. Opustoszałe korytarze, którymi zmierzał w stronę wyjścia niosły echem stukot jego obcasów. Postacie z obrazów wodziły za nim znudzonym wzrokiem, kiedy mijał magicznie ruchome wizerunki, a poły płaszcza powiewały za nim niczym czarne, aksamitne skrzydła kruka. Nie wyglądał tak przerażająco, jak Severus Snape, ale teraz był równie poważny. Drzwi wejściowe automatycznie otworzyły się przed nim. Wyszedł na ciemne błonia, po których niosło się rześkie, chłodne powietrze. Nad jeziorem unosiła się delikatna, stalowa mgiełka. Nie było zbyt ciepło, więc wsunął zaciśnięte w pięści dłonie do kieszeni i przyspieszył kroku. Ruch był dobrym rozwiązaniem na rozgrzanie zastałych mięśni.

Rozległ się stłumiony odgłos przyspieszonych, lecz zduszonych przez trawę kroków. Lockhart wyszarpnął swoją różdżkę z kieszeni, rozglądając się dookoła. Ciemny kształt również się zatrzymał; nie minęła sekunda, kiedy gdzieś w oddali rozbłysło mdłe, błękitne światełko.

— Ach, to ty, Snape — mruknął, chowając swoją różdżkę z powrotem do kieszeni. Mistrz Eliksirów powoli do niego podszedł, nie spuszczając wzroku z jego twarzy.

— Dziwna pora jak na spacer, przynajmniej w twoim wypadku, Lockhart. — W głosie Severusa czaiła się drwina, choć nie pozwolił sobie na nieuprzejmość. — To chyba zagłada dla twojej fryzury, mam rację?

Policzki nauczyciela obrony przed czarną magią nieco pociemniały, ale było ciemno, więc łatwo mógł to ukryć przed profesorem Snape’em. Teraz był sobą. Ani śladu nie zostało po jego wesołkowatości. Milczał, patrząc spokojnie w wielkie, czarne oczy współtowarzysza. Nie zamierzał się z nim kłócić, a dobrze wiedział, że Mistrz Eliksirów chce go sprowokować. Doskonale wiedział, co robił jego rozmówca. Kiedy tylko dostał tę posadę, natychmiast zgłębił wiedzę na temat pracujących w Hogwarcie nauczycieli, a dowiedział się o naprawdę interesujących faktach. Na przykład to, że Severus Snape był nie tylko mistrzem eliksirów, ale i legilimencji, dlatego umysł Lockharta zamknął się na cztery spusty.

— A co ty tutaj robisz, Severusie? — zapytał i ruszył powoli brzegiem jeziora. Snape poszedł za nim.

— Postanowiłem się przejść. I co, Potterowi podobał się szlaban? Mogę się tylko domyślać, co kazałeś mu robić, Francis już mi się pochwaliła, jak wyglądała jej kara — rzekł. Nie mógł powstrzymać się od cichego, drwiącego śmiechu.

— Nie wiedziałem, że jesteś tak blisko z każdym swoim uczniem i uczennicą, że zwierzają ci się ze spraw tak osobistych, jak szlaban — zauważył Lockhart, zerkając na Snape’a, który zaśmiał się po raz trzeci.

— Jestem blisko tylko z niektórymi uczniami — poprawił go. — Możesz mi wierzyć, Lockhart, że Potter jest jednym z nich.

Zatrzymał się gwałtownie, ponieważ szybko wyczuł zagrożenie. Sprawy zabrnęły zbyt daleko. Nie chciał, żeby ktoś się dowiedział o tym, że miał romans z uczennicą, a tym bardziej nie miał ochoty, aby tą osobą był Gilderoy Lockhart. Musiał czym prędzej odejść i zakończyć ten temat. Jak mógł dopuścić do tego, aby blondyn zasugerował coś takiego? Do tego to milczenie profesora…  

Przez chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy, nie mówiąc ani słowa. W końcu profesor Snape przerwał to milczenie:

— Do zobaczenia jutro, Lockhart.

Obrócił się na pięcie i ruszył szybkim krokiem w kierunku zamku, powiewając połami swojej długiej, czarnej peleryny. Lockhart obserwował, jak jego ciemna postać szybko znika mu z oczu. Było całkiem ciemno, a księżyc co jakiś czas pojawiał się i znikał za chmurami. Wiatr poruszał delikatnie koronami drzew, roznosząc przyjemny, leśny zapach po błoniach. Aromat żywicy wypełniał jego płuca przy każdym głębokim oddechu. Reakcja Snape’a była co najmniej dziwna. Być może za tym kryła się jakaś tajemnica, która przyniesie mu złoto i sławę?

___________

Dziś krótko, ponieważ jest tak gorąco, że nie dam rady więcej napisać. No i nie chcę, żeby mi się komputer spalił. Idę sobie umyć głowę, bo na siedemnastą wybieram się na sesję. Zapraszam Was również na mojego kolejnego bloga, który będzie wyjaśniał wiele wątków z życia Barty’ego, zanim wplotłam go do SCP. Tutaj link. A dedykacja dla fear. :*