19. Ten, który ocala

         Dni wlekły się niemiłosiernie, a ja czułam się tu jak w więzieniu. Miałam, nadzieję, że ucieczka z Czarnego Neptuna przyniesie coś nowego, jakieś… perspektywy… Ale okazało się, że wpadłam z deszczu pod rynnę. Nie potrafiłam dostrzec lekcji, z której mogłam wynieść coś dobrego, choć zaistniała sytuacja z całą pewnością skutecznie utemperowała mój charakterek, do czego bezskutecznie dążyły opiekunki pracujące w sierocińcu. Gdy słońce widniało na niebie, nie wychodziłam na zewnątrz. Dla zabicia czasu czyściłam blaty w kuchni albo naprawiałam zniszczone sprzęty; od czasu do czasu widywałam w ogrodzie owego starego mugola i wtedy obserwowałam, jak sobie powoli dłubie w ziemi lub przycina żywopłot tym ogromnym, rdzewiejącym już sekatorem. Było na swój sposób to urocze, dziecięco urzekające. Ów mugol robił to tylko dlatego, że to kochał, a wiek i słabe zdrowie nie miały dlań znaczenia, kiedy opiekował się roślinami. Mimo to wydawał się być zgryźliwym i wiecznie skwaszonym starcem, ale gdy tylko niebo lśniło czystym, nieskazitelnym błękitem, w powietrzu unosił się ciepły, słodki aromat trawy, a słońce grzało mocno i rozkosznie, wychodził do ogrodu, a jego twarz była odprężona i spokojna. Ja również czułam się o wiele lepiej, kiedy na zewnątrz było jasno i przyjemnie, natomiast kiedy o brudne szyby waliły głośno krople deszczu, przez większą część dnia nie wychodziłam z łóżka, a Szaul krążył po szarej kołdrze z wysoko podniesionym ogonem i machał nim nerwowo. I tak mijały kolejne doby — bez szczęścia, celu czy jakiegokolwiek rozwoju. Stałam w miejscu.

         Czułam się podle. Tylko nocą udawało mi się zdobywać trochę jedzenia, a magia okazała się jeszcze bardziej przydatna, niż się spodziewałam. Zazwyczaj były to skradzione jajka, kukurydza, jakieś wykopane z ziemi warzywa bądź zerwane owoce; nie ryzykowałam włamania się do lokalnego supermarketu lub czyjegoś domu, gdyż przygoda pod sklepem Borgina i Burkesa dała mi bolesną nauczkę, której skutki wciąż oglądałam na swoich kolanach. Poza tym ze światem czarodziejów nie miałam w ogóle kontaktu, ale głupio byłoby utracić wolność z tak błahego powodu jak kradzież w mugolskim sklepie. Nie czytałam gazet, nie słuchałam radia — po prostu byłam. Czasami cierpiałam z powodu straszliwej samotności, choć powoli przyzwyczajałam się do swojego towarzystwa. Łzy same płynęły mi po zapadniętych policzkach; nie miałam pojęcia, jak bardzo są one zapadnięte, ponieważ wszystkie zwierciadła w tym domu były albo tak brudne, że nie sposób było cokolwiek w nich dojrzeć, albo rozbite w drobny mak, chociaż domyślałam się, że nie przypominam okazu zdrowia, więc nie szukałam swego odbicia. Potrafiłam jednak ocenić, jak mogą wyglądać moje włosy — miały już kilka dobrych milimetrów długości, ich barwa była kasztanowa, lecz tak mocno wypłowiała, że z trudem mogłam odgadnąć, czy mam rację co do ich koloru. I wciąż były bardzo słabe; często znajdowałam te małe, cieniutkie igiełki na poduszce albo na podłodze pod parapetem, na którym często przesiadywałam. Rany na dłoniach także się ładnie zagoiły, choć pozostały grube, wypukłe blizny. Był to jedyny jaśniejszy punkt w moim obecnym życiu. Czasami zastanawiałam się, po co w ogóle potrzebne były mi długie, piękne włosy i aksamitna skóra bez żadnej skazy, skoro codziennie przymierałam głodem, a światło oświetlające przyszłość gasło. W duszy miałam mrok i paraliżujący chłód, zupełnie jakby dementor był moim Aniołem Stróżem i wysysał ze mnie szczęście oraz chęć do życia. Z dnia na dzień coraz bardziej. 

         Dni mijały powoli, jakby jakiś złośliwiec zatrzymał czas za pomocą zaklęcia. Za dnia, kiedy coraz częściej padał deszcz, modliłam się o rychłe nadejście nocy. A kiedy zapadał mrok, leżałam z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc spać i myśleć. Mój umysł przestał planować. Wciąż wydawało mi się, że na coś czekam, lecz nie miałam pojęcia, na co. I chyba tylko to utrzymywało mnie przy życiu. Przez te niezliczone minuty, które marnowałam na przewracanie się z boku na bok w łóżku lub wałęsanie się po opustoszałych, pełnych kurzu i samotności korytarzach, starałam się odsuwać od siebie wspomnienia. Gdyby ktoś ujrzał mnie podczas moich codziennych wędrówek, śmiało mógłby pomyśleć, iż jestem duchem w tej postrzępionej, wyblakłej szacie, z ziemistą, zapadniętą twarzą i sinymi dłońmi, których nie powstydziłby się żaden nadgryziony nieboszczyk. Czasami wydawało mi się, że coraz bardziej do nich się upodabniam. Do martwych. Niepokoiłoby mnie to, gdybym nie miewała takich myśl zbyt często, jednak śmierć i ciche błagania o nią zdawały się przepełniać moje i tak już marne, przygnębiające życie. Dlaczego miałam istnieć, skoro tylko i wyłącznie leżałam w łóżku, marząc o zakończeniu tego wszystkiego? Dla samej egzystencji? To nie miało sensu. Ostatecznie sprowadzało się to do jednego: do śmierci.

         Czułam, jak sierpień dobiega końca. Już dawno straciłam poczucie czasu, nawet nie próbowałam liczyć dni od swojej ucieczki z Hogwartu, ale pogoda z dnia na dzień stawała się coraz bardziej paskudna, a atmosfera w rozpadającym się domu Riddle’ów przytłaczała, mimo że mieszkałam tu tylko ja i Szaul. Minęły dwa magiczne miesiące od… od morderstwa JEGO, choć wydawało mi się, że ukrywałam się już dwa lata. Czułam, że zaczynam tracić zmysły, więc mówiłam do kota. Wielokrotnie zdawało mi się, że słucha moich słów i je rozumie, co jeszcze bardziej utwierdzało mnie w przekonaniu, że wariuję.

         Tymczasem zaobserwowałam u siebie pewne zmiany, które zauważyłam już wcześniej, choć nie zwróciłam na nie większej uwagi. Na przykład zaniknięcie utraty krwi miesięcznej tłumaczyłam rzadkimi i nieregularnymi posiłkami, które do tego były podłe i zazwyczaj kiepskiej jakości. Fatalnego samopoczucia nie musiałam wyjaśniać: życie w nieustającym strachu, brak złota i towarzystwa wystarczyło, aby czuć się tak, jak ja w tej chwili. Jednak kiedy tylko zauważyłam u siebie zaokrąglony brzuch (bardzo widoczny z powodu skrajnego wychudzenia mego ciała) zaczęłam podejrzewać, że nie może być to jeden z objawów jakiejś choroby, lecz coś o wiele gorszego, co było mi teraz najmniej potrzebne. Kiedy myślałam, że nic gorszego nie może mnie spotkać, nie brałam pod uwagę takiej ewentualności, że mogę być w ciąży. Bo jak? Jakim cudem? Właściwie było to najgorsze, co mogło mnie w tej podłej chwili spotkać. Mogłam zmarnować życie temu dziecku, które od pierwszego dnia urodzenia będzie przegrane. Nic dobrego nie czeka go z taką matką jak ja. Mogłam albo się poddać i po prostu zakończyć i tak już marny żywot, albo wziąć się w garść, spróbować zawalczyć… Byłam czarownicą, można powiedzieć, że nawet całkiem niezłą, jednak w obecnej sytuacji moje zdolności na nic się nie zdadzą, ponieważ nie mogłam niczego przywołać, wyczarować bądź transmutować w coś, co byłoby mi w tej chwili potrzebne. Nie potrafiłam logicznie myśleć. Starałam się tylko nie myśleć, że noszę pod sercem dziecko osoby, która mnie zdradziła i oszukała. Od kiedy zdała sobie sprawę z mojego obecnego stanu, obchodziłam się z sobą jak najlepiej. Postanowiłam podjąć walkę. Byłam przecież Ślizgonką.

         Na nowo odzyskałam chęć do życia. Mimo tragicznej sytuacji, w której się znajdowałam, przepełniała mnie jakaś dzika radość, której nie potrafiłam wytłumaczyć. Wiedziałam, że będzie mi naprawdę ciężko, jednak dziecko… Mój Boże! W tej chwili wydało mi się czymś naprawdę cudownym! To piękny dar, który został mi zesłany od Najwyższego, owoc naprawdę głębokiej miłości. I teraz już nigdy nie będę sama. Chciałam dać mu tyle uczucia, aby nie odczuło braku ojca, choć wiedziałam, że będę w nim już zawsze widzieć Lockharta. Miałam już dla kogo żyć. Nie mogłam jednak przebywać wciąż w tym chlewie, w tym… Bez podstawowych środków do godnej egzystencji. Musiałam zwrócić się do kogoś z prośbą o pomoc. Kosztowało mnie to wiele nerwów i strachu, myślałam o tym bez przerwy, nawet w nocy, gdy włamywałam się do stodoły jednej z mugolskich rodzin i kradłam wywieszone do wyschnięcia skórki chleba przeznaczone na paszę dla kurczaków. Nie mogłam narazić Snape’a na niebezpieczeństwo, ale z dnia na dzień wzrastało zagrożenie życia mojego dziecka, do którego zdążyłam się już bardzo przywiązać.

         Pewnego pochmurnego wieczora udałam się wraz z gotowym listem na mugolską pocztę. Nie potrzebowałam sowy, aby wysłać wiadomość do czarodzieja. Na poczcie z pewnością pracowały osoby związane z naszym światem, które wyłapywały listy zaadresowane do czarownicy bądź czarodzieja. Wiedziałam, że to ryzykowne, ale bez wahania wrzuciłam podpisaną kopertę do żółtej, rdzewiejącej skrzynki, w której znajdowały się dokładne dane odnośnie czasu i miejsca spotkania, po czym szybko odeszłam, aby nikt mnie tutaj nie zauważył. Wzięłam na poważnie obietnicę Snape’a dotyczącą ciągłej gotowości, dlatego cierpliwie czekałam na najbliższy środowy wieczór, a czas dłużył mi się w nieskończoność, mimo że to były tylko niecałe cztery dni.

         Gdy nadeszła tak oczekiwana przeze mnie godzina dwudziesta, bezzwłocznie udałam się do lokalnej karczmy. Czułam się trochę nieswojo pośród tych wszystkich ludzi, mimo że było tam zaledwie sześciu staruszków, nie mogłam też opanować ciągłego drżenia dłoni. Rozglądałam się bacznie dookoła, jednocześnie starając się zwrócić na siebie jak najmniejszą uwagę; w końcu ujrzałam znajomą sylwetkę mężczyzny odzianego w długą czarną pelerynę, zwróconego twarzą w stronę wejścia. Siedział przy najbardziej zacienionym stoliku, lecz kiedy podeszłam bliżej, wstał. Znów zadrżałam. Tych ostatnich kilka stóp pokonałam niemalże biegiem, a gdy już byłam przy profesorze, padłam mu w objęcia. Tak bardzo brakowało mi takiego kontaktu z kimś, kto był po mojej stronie, że z całej siły przycisnęłam policzek do jego piersi, a i Snape zdawał się być mile zaskoczony tym przyjacielskim powitaniem. Jego ręce mocniej mnie oplotły, lecz kiedy on sam poczuł strukturę mojej postury, szybko odsunął mnie na długość ramion; na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia pomieszanego ze zniesmaczeniem. Widziałam, jak z niedowierzaniem wodzi wzrokiem po moim ciele.

         — Mój Boże, wyglądasz jak wrak — wykrztusił w końcu.

         W ogóle nie zdziwiła mnie jego reakcja. Musiał to być dla niego szok, najpierw widuje mnie jako może trochę zbyt ekscentryczną, ale raczej atrakcyjną, zdrową dziewczynę tryskającą samozadowoleniem i pewnością siebie. Teraz zaś zastał coś na kształt więźnia Auschwitz z króciutkimi, rzadkimi włosami sterczącymi niczym ciemne, zaledwie jednocentymetrowe druciki. Twarz miałam niczym szary, brzydki pergamin, pod oczami sine wory, a cała byłam koścista i jakby kanciasta, nieprzyjemna nawet dla siebie samej. Opadłam na krzesło, nie odrywając od Snape’a zlęknionego wzroku. Byłam teraz zupełnie innym człowiekiem i wciąż obawiałam się tego, co mi rzeknie.

         — To długa historia — odparłam, ubiegając jego pytanie. Westchnęłam ciężko. — Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę. Tęskniłam za tobą, profesorze.

         Snape wyciągnął rękę i uścisnął moje zimne, suche dłonie w przyjacielskim geście. Uśmiechnęłam się lekko, a usta miałam nieco zdrętwiałe, ponieważ tak dawno nie gościł na mojej twarzy wyraz inny niż obojętność, że mięśnie musiały się skostnieć.

         — Mary Madeleine, musisz mi odpowiedzieć na jedno pytanie. — W jego głosie wyraźnie zabrzmiał niepokój. — Ty go zabiłaś? Dlaczego?

         Coś ścisnęło mnie w gardle. Już od dawna czułam trwogę przed tym pytaniem, jednak wiedziałam, że w końcu będę musiała wyznać mu prawdę. Tylko jemu mogłam zaufać i teraz tylko od niego zależało, co dalej się ze mną stanie, lecz kiedy oczami wyobraźni ujrzałam ową scenę tuż przed dokonaniem zbrodni… Coś we mnie pękło. To jedyne wspomnienie było kroplą, która przelała czarę. Jakaś żelazna rękawica przeraźliwej słabości chwyciła mnie za gardło, spierzchnięte wargi wykrzywiły się lekko, a łzy popłynęły rzewnie ze zwróconych gdzieś w kierunku sufitu oczu.

         — Weszłam tam, a on… on był z inną kobietą — udało mi się wykrztusić. — Zrobił ze mnie idiotkę, a ja mu wszystko powiedziałam… Kim jestem i w ogóle…

         Ukryłam twarz w dłoniach i zaszlochałam bezgłośnie, nawet nie starając się zapanować nad drżącymi ramionami. Snape milczał, czekając, aż się uspokoję, a trwało to jakiś czas. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili:

         — Nie musimy o tym rozmawiać. Ale nie potrafię zrozumieć, dlaczego uciekłaś. Dlaczego żyjesz wśród mugoli w takiej nędzy?

         — Jak to? Dokonałam morderstwa, wiem, że aurorzy wpadli na mój trop — wyszeptałam dziko wykrzywionymi wargami.

         Jego idiotyczny brak zrozumienia doprowadził mnie do szalonej irytacji. Ku mojej wściekłości, Snape uśmiechnął się pobłażliwie. Rozpacz spowodowana wspomnieniem owej nocy natychmiast usunęła się, aby zrobić miejsce wściekłości.

         — Ależ… Chyba trochę wszystko źle zrozumiałaś. Aurorzy nie wpadli na żaden trop, w Proroku Codziennym zawsze piszą w sposób… nazbyt optymistyczny — rzekł. — Zresztą nawet, faktycznie zainteresowali się… Z Azkabanu uciekł Syriusz Black. Jesteś bezpieczna.

         Uniosłam głowę, oczy miałam szeroko otwarte, a łzy wciąż lśniły na moich zapadniętych policzkach. Serce waliło mi w piersiach, dłonie drżały okropnie, ogarnęło mnie jakieś niedobre podniecenie. Informacja, którą przekazał mi Snape stawiała moje życie w zupełnie innym świetle. Poczułam się jak idiotka, kiedy sobie uświadomiłam, że przez tak długi czas ukrywałam się przed nikim. Tak naprawdę nikt mnie nie ścigał, mogłam bezkarnie wejść nawet do Ministerstwa Magii, a nikt by tego nie zauważył. Przez te wszystkie tygodnie żyłam jak zwierzę. Na próżno. Fakt, że udowodniłam sobie, jak wiele mogę przetrwać okazał się w tej chwili całkowicie bezwartościowy.

         — Byłam taka głupia — wyszeptałam bardziej do siebie, niż do Mistrza Eliksirów.

         — Ale gdybyś została, wszystko mogło potoczyć się inaczej. Jesteś… dzielna.

         Jego słowa zabrzmiały rozsądnie. To jest fakt, miałam krew Lockharta na rękach, nerwy w strzępach, a skórę naznaczoną piętnem Kaina… Nie trzeba być znawcą ludzkich zachowań, aby domyślić się, że coś się zdarzyło. Gdybym nie uciekła, mogłabym tego żałować do końca życia. Moja intuicja po raz kolejny mnie nie zawiodła.

         — Ach, mam coś dla ciebie. — Zaczął grzebać w wewnętrznej kieszeni szaty, po chwili zaś wyciągnął dwie koperty, wyciągnął rękę i wręczył mi je. — Josephine jakimś cudem wiedziała, że akurat do mnie może się zgłosić. Poprosiła mnie, żebym przekazał ci te listy. I jeszcze to.

         Na trzeciej kopercie znajdował się herb Hogwartu oraz podpis Albusa Dumbledore’a. Od razu zorientowałam się, że są tam moje wyniki z egzaminów. Zdrętwiałymi palcami ujęłam list, jakby był zrobiony z kruchego szkła. Snape nie oczekiwał, że otworzę go w tej chwili, po prostu przyglądał mi się uważnie z lekkim zaskoczeniem. Czułam, że właśnie na niego mogłam liczyć, naprawdę cieszyłam się, że się spotkaliśmy. Byłam nierozsądna, nie słuchając go. A przecież tyle razy mi mówił, że będę cierpieć, tyle razy ostrzegał… Teraz jednak nie było już odwrotu, dokonałam wyboru, z którym nie mógł się pogodzić.

         — Muszę ci coś powiedzieć — odezwałam się nieśmiało, a serce zabiło mi mocno w piersi. — Jestem w ciąży.

         Jeszcze nigdy nie wyglądał na tak zdziwionego, jak w tym momencie. Uniósł brwi, jego czarne, zazwyczaj zimne, puste oczy zrobiły się okrągłe, a na czole pojawił się rządek poziomych zmarszczek. Ja sama poczułam ulgę, że w końcu to z siebie wyrzuciłam, choć trochę się obawiałam jego reakcji. Po dłuższej chwili krępującego, ciężkiego milczenia Mistrz Eliksirów odezwał się:

         — Cóż. Zaskoczyłaś mnie, choć nie będę kłamał, że się tego nie spodziewałem. Jeśli byś potrzebowała pomocy… Możesz na mnie liczyć, mimo że to jego dziecko.

         — Nie potrzebuję pomocy, powiedziałam ci tylko dlatego, że chcę, abyś wiedział — odparłam szybko, prostując się gwałtownie.

         Właśnie tego się obawiałam! Że będzie chciał pomóc, ofiarować mi tę łaską, a później wypominać. Mężczyźni tacy właśnie są. Na dodatek codziennie widząc moje dziecko, będzie myślał tylko o Lockharcie, przez co będzie nieszczęśliwy. Oboje będziemy cierpieć, a po tym wszystkim, co przeszłam po ucieczce z Hogwartu, nie chciałam go unieszczęśliwiać. Zwłaszcza jego.

         — Nie pozwolę ci samej w tym tkwić, nawet sobie nie wyobrażasz, ile czasu i energii pochłania wychowanie dziecka, nie mówiąc już o złocie. — Jego głos zabrzmiał tak, jakby on sam tłumaczył coś wyjątkowo tępej uczennicy. Chyba zapomniał, że skończyłam już szkołę i nie jest już moim wychowawcą, a on sam nigdy nie miał do czynienia z małym dzieckiem.

         — To prawda, nie wiem, ale nie jestem słaba. Potrafiłam poradzić sobie bez złota, a teraz jestem wolna, w depozycie mam jeszcze oszczędności, które zostawiła mi matka. — Ja także odpowiedziałam mu z większą energią. Poczułam, że na nowo odzyskuję siebie. Powróciła pewność siebie i charakter. — Dziękuję za spotkanie i w ogóle za to, że jako jedyny się mnie nie wyparłeś, ale poradzę sobie sama. Muszę spróbować, nikt za mnie nie wydorośleje.

         Nie chciałam już kontynuować tej rozmowy. Wiedziałam, że jeśli Snape powie jeszcze choćby słowo, ulegnę. Tak naprawdę chciałam, aby mi pomógł. Tęskniłam za nim, w sercu bolało mnie, kiedy wstawałam szybko od nieheblowanego, brudnego stołu, lecz musiałam nauczyć się żyć bez niczyjej pomocy. Teraz to wiedziałam, że nikt za mnie życia nie przeżyje, poza tym nie chciałam z nikim się wiązać, a było jasne, czym się skończy wielce szlachetna pomoc Severusa Snape’a. Drugiej zdrady nie potrafiłabym znieść. Teraz nie mogłam już ufać żadnemu mężczyźnie. Im więcej o tym myślałam, tym większe miałam pragnienie, aby dopaść tę dziewczynę, która po części przyczyniła się do mojego upadku. Do dzisiaj nie mogłam nawet o tym marzyć, lecz teraz, kiedy okazało się, że mogę nareszcie normalnie żyć, stało się do bardzo realne.

         Wybiegłam z baru i tak szybko ruszyłam w stronę majaczącego w oddali budynku, jak tylko byłam w stanie. Snape nigdy by mnie nie gonił, to było oczywiste, a ja nie uciekałam przed nim. Snape się z tym pogodził. Chciałam jak najszybciej opuścić to miejsce i zacząć nowe życie.

         Kiedy wśliznęłam się do kuchni, na blacie stołu zastałam siedzącego Szaula. Wyglądał tak, jakby mnie oczekiwał. Miałam do załatwienia jeszcze jedną sprawę. Szybko usiadłam pod ścianą i rozerwałam kopertę, w której znajdowały się moje wyniki. Serce waliło mi w piersi jak oszalałe, kiedy wygładzałam dłonią złożony pergamin.

Okropnie Wyczerpujące Testy Magiczne

Mary Madeleine Lucie Francis otrzymała następujące stopnie:

Obrona przed czarną magią — Wybitny

Zaklęcia — Powyżej Oczekiwań

Transmutacja — Powyżej Oczekiwań

Eliksiry — Wybitny

Numerologia — Wybitny

Zielarstwo — Powyżej Oczekiwań

Opieka nad magicznymi stworzeniami — Zadowalający

         Widząc stopnie z poszczególnych przedmiotów, poczułam przepełniającą mnie cudowną lekkość i słodką ulgę. Dzięki tej niepozornej karteczce mogłam dostać pracę i nareszcie zacząć się utrzymywać. Mogłam powiedzieć, że Snape, przynosząc mi potajemnie ten list, uratował mnie.

___________

         No, wróciłam już sobie z Warszawy, więc dodaję rozdział. Boże, takie uczulenie mnie dziś złapało… już myślałam, że nie przepiszę tego rozdziału, ledwo na oczy widzę, więc jakby się znalazły jakieś literówki czy coś, to dajcie znać xD I jak tam, ja już mam wakacje, choć zbliżają się powoli egzaminy na studia, a u Was? Pewnie jeszcze szkoła? xD

PS: Przepraszam, że wczoraj nie dodałam tego rozdziału, ale coś się zepsuło i nie mogłam nic opublikować. :<