6. Anonim

W poniedziałek profesor McGonagall obeszła cztery domy i zapisała na listę wszystkich uczniów, którzy zamierzali pozostać w Hogwarcie na Boże Narodzenie. Natychmiast kazałam się jej wpisać, ponieważ nie zamierzałam wracać do sierocińca. Już nigdy. Natomiast zdecydowana większość czym prędzej zadeklarowała swój powrót do rodzinnego domu, co musiało być spowodowane plotkami dotyczącymi Komnaty Tajemnic, nie było innej możliwości. Nie rozumiałam, dlaczego uczniowie tak panikowali. Było dla mnie logiczne, że jeśli potwór Slytherina już wypatrzył sobie ofiarę, to i tak ją dopadnie. Bez względu na to, czy ta osoba wróci do domu na święta, czy nie. Sama oczywiście czułam się bezpieczna, bo nie wierzyłam w bajki o dziedzicu Slytherina, ponieważ byłam jedynaczką, choć w głowie niejednokrotnie pojawiła się myśl: czyżbym miała siostrę lub brata, o którym nic nie wiem?

Ślizgoni w ogóle nie przejęli się napaścią na pierwszoroczniaka z Gryffindoru, natomiast mieszkańcy pozostałych trzech domów trzęśli portkami, jakby potwór za chwilę miał wyskoczyć na nich z umywalki. Ja natomiast miałam kolejny problem, który stawał się z dnia na dzień coraz poważniejszy — Josephine patrzyła na mnie coraz bardziej podejrzliwie. Coraz częściej przyłapywałam się na układaniu mowy wyjaśniającej wszystkie dziwaczne sytuacje, które działy się wokół mnie, lecz wyznanie prawdy było niemożliwe. Ufałam Josephine, ale gdyby ktoś poznał moją przeszłość, mógłby to wykorzystać albo donieść o wszystkim Dumbledore’owi. I ta cholernie niewygodna historia ze Snape’em… Zaczynałam żałować, że nasz mały romans nie zakończył się na tym jednym jedynym razie kilka lat temu. Dlaczego do tej pory ukrywanie prawdy szło mi tak gładko, a teraz, kiedy jestem zaledwie o krok od wyrwania się z Hogwartu, wszystko zaczyna się sypać?

Tego ranka jakaś nieznana mi sowa wylądowała miękko na szczycie mojego pucharu z herbatą, którzy przewrócił się z brzękiem i zalał swoją zawartością nie tylko blat stołu, ale i kolana siedzących obok mnie uczniów. Całkowicie ignorując jęki rozgniewanych Ślizgonów, sięgnęłam po pergaminowy rulonik, który sowa wrzuciła mi do talerza z owsianką. Ptak zamachał kilkakrotnie burymi skrzydłami i tyle go widziałam. Kiedy rozwinęłam karteczkę, zdziwiłam się, widząc nieznajome pismo. Tak naprawdę nie domyślałam się ani trochę, od kogo mógł przyjść ten liścik; nie miałam przecież rodziny, która nagle mogła do mnie napisać, dlatego ciekawość natychmiast zapłonęła mi w trzewiach, ale dostrzegłam zaniepokojone spojrzenie Josephine, więc wrzuciłam zwinięty pergamin do torby. Jadłam coraz szybciej, wciąż myśląc o podejrzanej wiadomości, a gdy skończyłam, zwróciłam się do przyjaciółki:

— Za chwilę wrócę, idę do kibla. Chyba że się nie wyrobię, to przyjdę od razu na transmutację.

Foxy tylko skinęła głową, patrząc na mnie znad swojego kielicha z sokiem dyniowym. W jej oczach błyszczała ciekawość, a ja już wiedziałam, że po powrocie Ślizgonka zasypie mnie pytaniami. Ale teraz to nie było ważne. Szybkim krokiem opuściłam Wielką Salę i pobiegłam do łazienki na pierwszym piętrze. Przebiegłam przez całkiem puste pomieszczenie, zamknęłam się w pierwszej lepszej kabinie i odszukałam w torbie list. Nie miałam pojęcia, kto mógł mi go wysłać, ale miałam nadzieję prędko się tego dowiedzieć.

Mary Madeleine —

Na wstępie pragnę Cię poinformować, że nie jestem wrogiem, lecz przyjacielem. Znam nie tylko Twoją historię, ale i historię Lorda Voldemorta.

Mój list może być dla Ciebie zaskoczeniem, ale stwierdziłem, że wysłanie go będzie dobrym pomysłem i może on wnieść coś pozytywnego w życie całego społeczeństwa czarownic i czarodziejów. Zacznę od tego, że za czasów potęgi Lorda Voldemorta byłem jego wiernym sługą. I nadal nim jestem, dlatego nie zaprzeczysz, że skontaktowanie się z jego córką był świetnym pomysłem. Najchętniej spotkałbym się z Tobą, ale niestety jest to niemożliwe, przynajmniej na chwilę obecną. Bardzo chciałbym odnaleźć naszego pana i pomóc mu w odzyskaniu ciała. Później już wszystko poszłoby gładko i śmierciożercy nareszcie odzyskaliby potęgę, a Ty nie musiałabyś się ukrywać.

Jeszcze kiedyś do Ciebie napiszę. Tym razem jednak spal pergamin i wyrzuć ten anonim z pamięci do czasu, aż nawiążę z Tobą kontakt.

Przeczytałam list jeszcze dwa razy i obejrzałam pergamin, szukając jakichś ukrytych znaków. Bardzo mnie zdziwił i brzmiał tak podejrzanie… Jakby autor miał mi coś jeszcze do powiedzenia. Ale skoro Czarny Pan miał jeszcze wiernego sługę, to nie musiałam już martwić się o jego przyszłość. Wszystko brzmiało tak bajkowo, że narodziła się we mnie podejrzliwość. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś tak bezinteresownie chciał mi pomóc. Gdyby mój ojciec powrócił, odzyskałabym wszystko, a ten anonimowy czarodziej… Musiał mieć jakieś korzyści z tego, że się ze mną skontaktował, bo przecież nikt nie ofiaruje obcemu człowiekowi przysługi za frajer. Chyba że… Liczy na przysługę z mojej strony i pewnego dnia się o nią upomni… A może… może jest to tylko prowokacja?

Wyciągnęłam różdżkę i podpaliłam jej końcem pergamin. Zgodnie z życzeniem nadawcy. Liścik natychmiast spłonął, a popiół opadł miękko na podłogę, gdzie nie był już widoczny gołym okiem. Pchnęłam nieheblowane, drewniane drzwi i podeszłam do wiszącego na ścianie pękniętego lustra, aby poprawić włosy i wydłubać z zębów resztki ze śniadania. W tym samym czasie gdzieś na korytarzu dobiegł mnie przytłumiony szkolny dzwonek, więc szybko zapięłam torbę i pobiegłam na transmutację. Choć serce wciąż szalało mi w piersi, musiałam (zgodnie ze słowami anonimowego nadawcy) wyrzucić z pamięci treść listu i żyć tak, jakbym nigdy go nie dostała. To było rozsądne. Snape byłby ze mnie dumny.

Wpadłam do klasy tuż za Poncjuszem i zamknęłam drzwi. Mało brakowało. Profesor McGonagall nie lubiła, kiedy uczniowie spóźniali się na jej lekcje i nagradzała ich często dodatkową pracą domową lub szlabanem, a Ślizgonów karała ze szczególną lubością. Opadłam na krzesło obok Josephine, nie mówiąc ani słowa. Wciąż byłam rozgrzana i zdyszana, a w boku coś kłuło mnie nieznośnie.

— Od kogo był ten list? — zapytała szeptem Ślizgonka, nie patrząc na mnie, aby nie zwrócić na siebie uwagi nauczycielki.

Nic na to nie odpowiedziałam.

*

Dwa dni później odwiedziłam Lockharta. Tęskniłam za jego towarzystwem, a jakoś ostatnio nie miałam sposobności się z nim spotkać. Wciąż rozmyślałam nad podejrzanym anonimem i często gęsto wytężałam umysł, aby sobie przypomnieć, kto mógłby być autorem tej wiadomości, lecz nic nie przychodziło mi do głowy. Zrobiłam sobie nawet listę osób, ale moje pomysły były tak naciągane, że na nic się to zdało. Oczywiście na samym szczycie zapisałam nazwiska rodziców Poncjusza, ale przecież Bellatriks i jej mąż znajdowali się teraz w Azkabanie i nie mieli możliwości wysłania z więzienia czegokolwiek, a już na pewno nie wiadomości do córki swego pana. Zaraz za nimi pojawił się Lucjusz Malfoy, lecz i ten trop okazał się całkowicie nietrafiony. W końcu musiałam przyznać, że dopóki autor listu się do mnie nie odezwie, będę musiała naprawdę wyrzucić to zdarzenie z pamięci.

Gdy zapukałam i weszłam do środka, zauważyłam siedzącego przy biurku Lockharta pochylonego nad jakimś pergaminem, prawdopodobnie nad kartką od kolejnej zakochanej w nim fanki. Bez słowa zamknęłam drzwi, przeszłam cicho przez pokój i usiadłam na brzegu stolika. Gilderoy w końcu odłożył pióro i uniósł głowę, by na mnie spojrzeć. Był zmęczony, ale dobrze to maskował.

— Widziałem na liście od McGonagall, że zostajesz w Hogwarcie na Boże Narodzenia — odezwał się.

Moje wargi rozciągnął uśmiech, a ja przewróciłam oczami z politowaniem.

— Zostaję w szkole przez cały rok, od kiedy się tu pojawiłam. Uważasz, że z ochotą wsiądę w pociąg i wrócę do tego mugolskiego sierocińca? — zapytałam, nie kryjąc kpiny.

— Nie ironizuj, nie ironizuj…

Choć Lockhart uśmiechnął się w swój firmowy, powalający i jednocześnie niedziałający na mnie sposób, było już za późno, wróciły dawne, zakurzone wspomnienia. Miałam osiem lat i nikt mnie nie lubił. Wszystkie dzieci w sierocińcu unikały tej samolubnej, brzydkiej dziwaczki. W poranek Bożego Narodzenia wszystkie paplały wesoło, zajadając się kanapkami z indyka i śliwkowym puddingiem przywiezionym przez pastora, a ja siedziałam samotnie w kącie i przyglądałam im się z ponurą miną. Nigdy nie czułam atmosfery świąt.

Ocknęłam się, zupełnie jakbym popadła w jakiś trans. Lockhart przyglądał mi się uważnie z cieniem niepokoju na twarzy. Uśmiechnęłam się uspokajająco, lecz wciąż czułam się nieswojo.

— Oczekuj jutro wiadomości na tablicy ogłoszeń, sądzę, że to może ci się spodobać.

W jego lśniących w chybotliwym blasku świec oczach dostrzegłam podłą satysfakcję. Od razu zdałam sobie sprawę, że nie powie mi już na ten temat ani słowa.

*

Informacja, o której wspomniał mi Lockhart pojawiła się na tablicy ogłoszeń już następnego ranka.

O godzinie ósmej wieczorem zapraszamy

wszystkich zainteresowanych do Wielkiej

Sali, gdzie odbędzie się pierwsze spotkanie

nowopowstałego klubu pojedynków.

Josephine głośno pochwaliła ten pomysł.

— W obecnych czasach przyda się takie doświadczenie — mruknęła groteskowo podniosłym tonem głosu.

— Ciekawa jestem, kto poprowadzi te zajęcia — powiedziałam, myśląc o nauczycielu obrony przed czarną magią. Byłam pewna prawie, że to on będzie nam pokazywał, jak się bronić przed złem, choć sam nie posiadał na ten temat żadnej wiedzy.

Tak, jak się domyślałam, kiedy tylko pojawiliśmy się w Wielkiej Sali o ustalonej godzinie, na podium wspiął się Gilderoy Lockhart. Włosy lśniły mu w świetle świec, a on sam ubrany był w szatę koloru śliwkowego. Za nim natomiast czaił się Severus Snape. Moje usta wykrzywił nikły, cyniczny uśmiech. O taak, na scenie stali teraz dwaj mężczyźni, którzy byli mi w jakiś sposób bliscy. Z jednym łączyła mnie silna więź emocjonalna, z drugim zaś — jedynie fizyczna. To, co łączyło mnie ze Snape’em trwało już dość długo, dlatego ciężko mi będzie to zakończyć. Wiedziałam, że Lockhart w końcu zacznie oczekiwać kolejnego kroku w naszym związku, więc nie mogłam go oszukiwać. Dlatego teraz w ogóle nie odwiedzałam Severusa, choć… Nie powiem, czasami czułam ogromną pokusę. Snape chyba przez to się na mnie trochę obraził, bo na lekcjach nie traktował mnie już tak wyjątkowo i odnosił się do mnie nieco chłodniej niż zwykle. Ale musiałam myśleć przyszłościowo. Mój związek z Lockhartem miał rację bytu, ponieważ więź między nami opierała się na emocjonalności i uczuciach, a ze Snape’em łączył mnie wyłącznie seks. Wątpiłam też, aby Mistrz Eliksirów kiedykolwiek myślał o mnie poważnie.  

Lockhart zaczął przemawiać. Powitał nas w niezwykle dystyngowany sposób, przedstawił również Snape’a, który wyglądał na bardzo niezadowolonego ze swojej obecności tutaj. Nie odezwał się ani słowem. Kiedy nauczyciel obrony przed czarną magią dał znak, ustawili się naprzeciwko siebie z wyciągniętymi różdżkami, które przywodziły na myśl szable gotowe do zadania ciosu. Patrząc na Mistrza Eliksirów stwierdziłam, że nie chciałabym być na miejscu Gilderoya. Ten demoniczny wzrok jego czarnych oczu przyprawiał mnie o dreszcze…

— Jak widzicie, trzymamy różdżki w przyjętej pozycji bojowej — wyjaśnił Lockhart takim tonem, jakby była to sprawa całkiem oczywista. — Jak policzę do trzech, rzucimy pierwsze zaklęcie. Oczywiście żaden z nas nie zamierza drugiego zabić.*

Zerknęłam na Snape’a, który obnażył zęby w taki sposób, jakby zamierzał ugryźć swojego przeciwnika. Po jego wyrazie twarzy poznałam, że z całą pewnością nie zgadzał się z Lockhartem, który sprawiał takie wrażenie, jakby nie zauważył zniechęcającej miny Mistrza Eliksirów. Zapewne w jego głowie kłębiły się teraz myśli, w jaki sposób mógłby ośmieszyć Gilderoya. Ten zaś policzył do trzech, po czym obaj jednocześnie machnęli różdżkami. Snape krzyknął:

— Expelliarmus!

Błysnęło oślepiające, szkarłatne światło, które z ogromną siłą ugodziło Lockharta prosto w pierś. Wzdrygnęłam się gwałtownie, a jego odepchnęło w taki sposób, że uderzył plecami o ścianę i zsunął się na podłogę. Niektórzy parsknęli śmiechem, większość dziewcząt zakryła sobie usta rękami, Malfoy i jego dwaj goryle uśmiechnęli się drwiąco, a ja stłumiłam chichot. Snape wyglądał jak tygrys, który dopadł swoją ofiarę i właśnie zabierał się za jej konsumpcję. Ale Gilderoy nie zamierzał dać się pożreć — wstał, rozcierając sobie biodro; usiłował też zamaskować ból szerokim, przypominającym grymas uśmiechem. Tiara przekrzywiła się na jego lekko rozczochranych, złotych włosach. W tej chwili było mi wstyd przed samą sobą, że związałam się z takim… Nie chciałam tego powiedzieć, ale musiałam — nieudacznikiem.

— No więc sami widzicie! — oświadczył, kiedy powrócił na podium. — To było Zaklęcie Rozbrajające… Jak widzicie, utraciłem różdżkę… Ach, dziękuję, panno Brown. Tak, to był wyśmienity pomysł, żeby im to pokazać, profesorze Snape, ale jeśli wolno mi uczynić pewną uwagę, z góry było wiadomo, co pan zamierza zrobić. Gdybym chciał pana powstrzymać, byłoby to zbyt łatwe. Zgadzam się jednak, że dla młodzieży było to bardzo pouczające…

Tak, dokładnie tak było, Gilderoy.

Nie mogłam powstrzymać potoku ironicznych myśli. Przeniosłam wzrok na Snape’a, który wyglądał tak, jakby chciał go wypatroszyć gołymi rękami. Może to i lepiej, że jego przeciwnik zaproponował, abyśmy teraz sami sprawdzili nasze umiejętności w pojedynkowaniu się, ponieważ nie skończyłoby się to dla Lockharta zbyt dobrze.

Dobraliśmy się w pary (ja stanęłam obok Josephine), a nauczyciel obrony przed czarną magią chodził pomiędzy nami i robił uwagi dotyczące stylu walki. Udało mi się kilkakrotnie rozbroić moją przeciwniczkę, ale Foxy nie pozostała mi dłużna — użyła Klątwy Galaretowatych Nóg, czym całkowicie mnie zaskoczyła; musiał minąć dobry kwadrans, zanim wróciłam do siebie, ponieważ żadna z nas nie znała skutecznego przeciwzaklęcia, aby nadać dawną sztywność moim pląsającym nieustannie nogom.

Ku mojemu zaskoczeniu, Snape połączył Malfoya z Harrym Potterem. Napięcie między nimi było praktycznie widoczne gołym okiem. Zarówno jasnozielone, błyszczące oczy Gryfona, jak i szaro lazurowe tęczówki Ślizgona ciskały błyskawicami. Nie obserwowałam ich do czasu, kiedy z różdżki Dracona wystrzelił oślepiający błysk, który rozświetlił najciemniejsze  zakątki Wielkiej Sali, po czym w powietrzu przeleciał ze świstem wielki, czarny wąż i wylądował tuż przed Harrym. Teraz już wszyscy wgapiali się bezczelnie w dwójkę drugoklasistów, oczekując na dalszy rozwój akcji. Stało się coś dziwnego. Lockhart już ruszył z wyciągniętą różdżką w kierunku chłopców, dzięki której przetransportował go przypadkowo przed jakiegoś grubawego Puchona o ciastowatej twarzy. Rozwścieczony tą gwałtowną wycieczką wąż zasyczał gniewnie, uniósł łuskowaty łeb i ukazał wszystkim swoje kły. Po plecach przebiegł mi nieprzyjemny dreszcz. Każdy przyglądał się tej scenie z niepokojem, a tłum zamarł w podnieceniu. Harry powoli podszedł do niego i przemówił syczącym, cichym szeptem:

— Zostaw go!

Wąż położył łeb na podłodze i utkwił swoje żółte oczy w Potterze. Puchon rzucił mu przerażone spojrzenie i wyleciał z Wielkiej Sali tak szybko, jakby ktoś wystrzelił go z procy. Wszyscy wpatrywali się w Gryfona z przerażeniem, nikt nie odważył się odezwać nawet słówkiem. Snape jako pierwszy ocknął się z magicznego odrętwienia. Machnął różdżką, a wąż zmienił się w strzęp dymu, który szybko rozpłynął się w powietrzu.

Ron Weasley chwycił Pottera za ramię i wyprowadził go z Wielkiej Sali w towarzystwie podejrzliwych, oskarżających, uczniowskich spojrzeń. Kiedy drzwi zamknęły się za nimi, Lockhart nagle klasnął w dłonie, a wszyscy wzdrygnęli się gwałtownie.

— No, uważam, że na dzisiaj wystarczy — rzekł takim tonem, jakby nic się w ogóle nie stało. — O następnym spotkaniu klubu pojedynku poinformujemy was już niebawem. Do widzenia!

Uśmiechnął się jeszcze, ukazując nam swoje olśniewająco białe, wielkie zęby, a uczniowie zaczęli pchać się w stronę wyjścia. Wymieniłam z Josephine zaskoczone, nieco przerażone spojrzenia. Ona obawiała się kolejnego ataku, ja zaś — pokrewieństwa Harry’ego Pottera z Lordem Voldemortem. Najpierw ten dziwny anonim, teraz wężousty Potter… Nie, to nie mogło się dla nas dobrze skończyć…

___________

I znowu klapa. Jestem naprawdę okropną cholerą, bo rozdział daję prawie pół roku po poprzednim, ale się poprawię. Zrozumiem, jeśli mi nie uwierzycie, ale utrzymać tyle blogów, liceum, chłopak… to problematyczne. Na szczęście już niedługo przerwa majowa, więc pozostawię „Wiedźmina” i nadrobię zaległości. Dedykacja dla Kiry :* A Was wszystkich zapraszam na mój facebook’owy fanpage. xD

* Dialog pochodzi z książki „Harry Potter i Komnata Tajemnic”, rozdział 11 Klub pojedynków.