Rozdział 11

         Lockhart ocknął się momentalnie. Na jego zaspanej twarzy pojawił się wyraz zdziwienia. Czułam satysfakcję za każdym razem, kiedy udawało mi się wywołać to zdumienie.

         — Mary Madeleine, jestem mile zaskoczony — mruknął, uśmiechając się w taki sposób, że ujrzałam jego wszystkie, olśniewająco białe zęby.

         Wszystkie lampy były całkowicie zgaszone, jedynie w kominku tliły się ostatnie pomarańczowe płomienie, nie dostarczając ani odrobiny ciepła, lecz światło — owszem. Dzięki niemu wiedziałam całkiem dokładnie twarz mego kochanka, z którym za moment miałam zespolić się w gorącym akcie miłości.

*

         Nie mam pojęcia, dlaczego tak nagle podjęłam decyzję o odwiedzeniu Gilderoya tej nocy. Nie planowałam tego. Być może odczuwałam swego rodzaju… wyrzuty sumienia z powodu ostatnio tak bliskich kontaktów z Poncjuszem? Byliśmy dla siebie tylko i wyłącznie przyjaciółmi; choć przez pierwsze trzy, cztery lata w Hogwarcie nie pałaliśmy do siebie zbytnią sympatią, kiedy już podrośliśmy i trochę wydorośleliśmy, staliśmy się powoli dobrymi kumplami. I tylko tyle. Wiedziałam jednak, że Lockhart chciałby mieć mnie na wyłączność, nie tolerował moich znajomości. Czasami wydawało mi się, że bywał zazdrosny nawet o Josephine. Ale przymykałam oczy na jego niedorzeczne zachowanie, ponieważ w stu procentach mu ufałam i byłam święcie przekonana o jego wierności.

         Nie nadeszła nawet godzina szósta, kiedy wymknęłam się z sypialni nauczyciela obrony przed czarną magią. Lockhart spał tak mocno, że nawet się nie poruszył, kiedy wstawałam. Byłam bardzo zmęczona, czułam piasek pod powiekami i wciąż ziewałam, ale wystarczył łyk granatowego, połyskującego złotymi gwiazdkami eliksiru, abym odzyskała dobry humor i witalność. Och, ta mikstura była mi pomocna po wielu, bardzo wielu imprezach odbywających się w pokoju wspólnym Ślizgonów, na które tak często zezwalał Snape… Raz nawet udało mi się wcisnąć na „przyjęcie” w salonie Krukonów. Nigdy nie widziałam, aby ktoś ukradł tyle ognistej whisky. Kto jak kto, ale mieszkańcy domu szlachetnej Roweny Ravenclaw potrafili podstępem wydębić od skrzatów domowych tak mocny alkohol.

         Gdy wracałam do lochów uśpionymi korytarzami, towarzyszyło mi nieco jeszcze surowe, lecz przyjazne słońce. Niedziela zapowiadała się pogodna i spokojna, jednak wiedziałam, że nie będzie mi daje jej posmakować. Aby nie marnować czasu, rozsiadłam się w salonie z różnego rodzaju książkami i rozpoczęłam powtórkę z eliksirów.

         Przeglądałam właśnie notatki z trzeciej klasy, kiedy do salonu zaczęli schodzić się wciąż nieco zaspani Ślizgoni. Była wśród nich Josephine. Usiadła obok mnie i zaczęła kartkować podręczniki do zaklęć, trąc zapuchnięte oczy.

         — Rzygam już tym… Nie mogę uwierzyć, że egzaminy są już za cztery tygodnie. Co ja robiłam wcześniej?! Mogłam się uczyć, ale nie, ja wolałam zajmować się pierdołami! — jęczała.

         — Z ust mi to wyjęłaś, moja droga. Subtelnie i z klasą. Ale jest jeden plus — odparłam, wzruszając ramionami. — Będziemy mieć później dużo wolnego czasu, żeby móc go zmarnować na wyśmiewanie piątaków. W końcu SUMy też się zbliżają…  

         Pół godziny później w salonie zrobiło się tak gwarno, że nie dało się już uczyć, dlatego spakowałyśmy książki i udałyśmy się do Wielkiej Sali. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo jestem głodna. Usiadłyśmy przy stole Ślizgonów, gawędząc wesoło i ciesząc się z chwili przerwy. Wszystko dobre, byle się nie uczyć. Zupełnie zapomniałam o tym, co zrobiliśmy w nocy w skrzydle szpitalnym, przypomniałam sobie o tym dopiero w momencie, kiedy ujrzałam Minerwę McGonagall. Byłam ciekawa, czy ktoś już zorientował się, że coś jest nie tak. Chciałam podzielić się z Josephine moimi przemyśleniami, ale bałam się, że ktoś może podsłuchać, więc milczałam, żując powoli kawałek bułki z miodem.

         Po śniadaniu wróciłyśmy do dormitorium, aby kontynuować naukę, lecz nie było nam dane dłużej zagrzać tam miejsca. Przynajmniej mnie. Ledwo usadowiłam się wygodnie w jednym z ukrytych w głębi pokoju fotelu, do salonu Ślizgonów wpadł profesor Snape. Nie wiedzieć, dlaczego, ale byłam pewna, że szuka właśnie mnie. Na jego twarzy malował się chłodne opanowanie, które zwiastowało tylko jedno — szlaban. Zatrzymał się w połowie pokoju wspólnego, patrząc na mnie bez cienia emocji w pustych, czarnych oczach.

         — Panno Francis, proszę za mną — rzekł, po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł, łopocząc swoją codzienną, czarną peleryną.

         Wymieniłam zaskoczone, pełne niepokoju spojrzenia z przyjaciółką, po czym wstałam i ruszyłam za profesorem, choć tego dnia wolałabym nie spotykać się z nim sam na sam. Dogoniłam go dopiero w długim, wąskim korytarzu przyozdobionym czaszkami, który prowadził do wyjścia z dormitorium. Nauczyciel szedł tak szybko, że musiałam biec, aby dotrzymać mu kroku. Nie odezwał się do mnie ani jednym słowem, dopóki nie znaleźliśmy się w jego gabinecie.

         — Profesorze, możesz mi wyjaśnić…

         — To ty mogłabyś mi powiedzieć, co to ma znaczyć — zapytał spokojnie, lecz w jego głosie czaiła się dobrze słyszalna groźba. — Nawet nie próbuj kłamać. Co ci strzeliło do głowy, żeby zakradać się w nocy do skrzydła szpitalnego i podmieniać eliksiry? Chcesz, żeby Dumbledore się o tym dowiedział? Dziewczyno, wyrzuci cię ze szkoły, chcesz tego?

         — Ależ… Profesorze, nie róbmy z tego takiego dramatu, pani Pomfrey przywróci ich do dawnych form w sekundę, a łóżka można poodwracać. To tylko głupi żart. Zresztą to z łóżkami wymyślił Poncjusz…

         Snape westchnął ciężko i zaczął krążyć po pokoju. Spodziewałam się kolejnych wywodów, ale zauważyłam, że gniew nieco ustąpił, a na jego miejsce wkradł się niepokój. Ja również zaczęłam się tym denerwować, gdyż jeszcze nigdy nie widziałam go tak zmartwionego. Czyżby dyrektor już o wszystkim wiedział?

         — To było bardzo nieodpowiedzialne, jesteś prefektem, powinnaś dawać innym przykład, a nie grasować nocą po szkole razem z Foxy i Lestrange'em — warknął, teraz już nie kryjąc swojego zirytowania. — Romansujesz z Lockhartem, zakradasz się do skrzydła szpitalnego, krzywdzisz spetryfikowanych… Co ty sobie myślisz? Jeszcze jeden wybryk i o wszystkim powiem dyrektorowi, przyrzekam.

         Umilkł, a jego szata na piersiach unosiła się w szybkim, acz miarowym oddechu. Jeszcze przez chwilę patrzyłam na niego z wysoko uniesionymi brwiami. Osłupiałam. Jeszcze nigdy tak na mnie nie nakrzyczał, zawsze był do mnie bardzo przyjaźnie nastawiony. A jeśli już zdarzyło mu się jakoś zwrócić mi uwagę, robił to w dość dyskretny sposób. Poczułam się jak idiotka.

         — Przepraszam, nie wiedziałam, że tak zareagujesz — przemówiłam w końcu, choć wcale nie czułam wyrzutów sumienia z tego powodu. — Ty też mógłbyś wyluzować. Nic takiego się nie stało. Chyba nie dasz mi szlabanu, co?

         Uśmiechnęłam się do niego przyjaźnie, przepraszająco i patrzyłam na niego wielkimi, szczenięcymi oczami, dopóki twarz mu się nie rozluźniła, a gniew w oczach przygasł. Wiedziałam, że tego dnia miałam już nad nim przewagę. Przez chwilę wyglądał na nieco zamyślonego, poruszył się tak, jakby chciał chwycić mnie za rękę, ale w końcu odwrócił wzrok i cofnął się, mówiąc:

         — Tylko mnie na tobie zależało. Odejdź stąd.

         Chciałam mu coś na to odpowiedzieć, już nawet otworzyłam usta, aby to uczynić, ale on spojrzał na mnie spode łba. W jego oczach dojrzałam niebezpieczny błysk, więc szybko się wycofałam i odeszłam, tak, jak sobie tego życzył.

         Szłam szybko, serce tłukło mi się o żebra, a dudnienie kroków odbijało się echem od kamiennych ścian lochu. Ulżyło mi, że Severus znowu puścił płazem mój nocny występek, lecz po tym, co powiedział, poczułam się bardzo samotnie. Kolejny raz wypełniły mnie wątpliwości związane z podjętą jakiś czas temu decyzją.

         W dormitorium Ślizgonów czekała na mnie Josephine. Na jej okrągłej twarzy malował się niepokój, a ona sama siedziała sztywno na wytartej, skórzanej sofie z książką leżącą na kolanach. Spoczęłam obok niej, starając się pokazać, że zupełnie nic się nie stało, choć wciąż czułam się dziwnie po oskarżycielskich słowach nauczyciela.

         — Snape o wszystkim wie — mruknęłam, zerkając na gapiących się na nas bezczelnie drugoroczniaków. Odwróciłam w ich kierunku głowę i w niezwykle dojrzały sposób pokazałam im język, po czym kontynuowałam: — Był wściekły jak pies, ale nikomu nie powie o tym, co zrobiliśmy. Mówiłam, że nic się nie stanie?

         — No tak — stwierdziłam, kręcąc młynki palcami. — To była świetna zabawa, ale nie róbmy tego więcej. Nie zniosę więcej takiego strachu.

         Skinęłam w milczeniu głową i odetchnęłam głęboko, aby uspokoić wciąż szybko bijące serce. W tym czasie nadszedł, jak się można było tego zresztą spodziewać, Poncjusz. Wypełniło mnie przyjemne ciepło, gdy go ujrzałam, ponieważ chciałam go o coś zapytać. Kiedy tylko się do nas zbliżył, natychmiast powstałam, a w żołądku poczułam nieprzyjemny węzeł. Trochę się denerwowałam, gdyż wiedziałam, że nie będzie to łatwa rozmowa.

         — Dobrze, że jesteś — odezwałam się, zanim Lestrange zdążył się przywitać. — Pogadamy? 

         Poncjusz wymienił z Josephine zaskoczone spojrzenia, ale uśmiechnął się uprzejmie i rzekł:

         — Ależ tak, proszę.

         Udał się za mną w stronę wyjścia, jednak ja nie opuściłam dormitorium, tylko zatrzymałam się na końcu wąskiego korytarza i utkwiłam na chwilę wzrok w czaszkach tkwiących w suficie. Poncjusz również przystanął i oparł się z jakąś przedziwną gracją o ścianę, oczekując tego, co miałam mu do powiedzenia.

         — O co chodzi? — zapytał, patrząc na mnie z uprzejmym zainteresowaniem. Odetchnęłam szybko, aby dodać sobie odwagi, po czym wypaliłam:

         — To głupie, ale odniosłam takie wrażenie… Czy ja ci się podobam?

         Lestrange uśmiechnął się.

         — Och, nie. To znaczy… Jesteś ładna i pociągająca, ale tylko się przyjaźnimy. Chyba — odparł, co przyjęłam z ulgą, choć poczułam się głupio.

         - Całe szczęście. Bo wczoraj w skrzydle szpitalnym wydawało mi się… I Josephine nakładła mi do głowy jakichś głupot… Dlatego wolałam się upewnić, żeby nie wywołać w tobie… No wiesz. Też chcę się tylko przyjaźnić.

         — Przepraszam, jeśli wywołałem u ciebie niepokój, po prostu chciałem się jakoś do ciebie zbliżyć, aby ci to w końcu powiedzieć. — Dał mi znak ręką, bym się do niego zbliżyła. Kiedy to uczyniłam, wyszeptał mi do ucha: — Od dawna wiem o wszystkim. O twoim pochodzeniu oraz o przeszłości. Już jakiś czas zbierałem się na odwagę, żeby ci to wyznać.

         Poczułam się tak, jakby ktoś uderzył mnie w twarz z otwartej dłoni. Jego słowa po części przeraziły mnie i rozwścieczyły, poczułam się zdradzona, oszukana… Odskoczyłam od niego, jednak nie zauważyłam kamiennych drzwi tuż za sobą, więc uderzyłam w nie plecami. Z mojej piersi wyrwał się zduszony okrzyk.

         — Josephine ci powiedziała! — wysyczałam, mrużąc oczy.

         Miałam ochotę krzyczeć i kopać wszystko, co znalazłoby się w moim zasięgu, łącznie z Poncjuszem, którego w tym momencie nienawidziłam całym swoim sercem. Nie mogłam uwierzyć w zdradę przyjaciółki.

         — Mary Madeleine, spokojnie, nic mi nie powiedziała, musisz bardziej jej zaufać. — Głos Poncjusza był cichy i uspokajający, lecz na niewiele się to zdało. — Wiem o tym od wielu lat, a powiedział mi ojciec Dracona. Lucjusz Malfoy był jedną z niewielu osób, której Czarny Pan wyjawił ten sekret. Jestem pewien, że później tego żałował, gdyż Lucjusz nie jest dobrym powiernikiem.

         — Dlaczego trzymałeś to w tajemnicy przez te wszystkie lata? — zapytałam z pretensją, choć gniew nieco zelżał. — Czy poza tobą i Malfoyem ktoś o tym wie?

         — Masz na myśli Dracona i Narcyzę? Nie, możesz być spokojna.

         Kiedy tak do mnie mówił, zdawał się dobrze bawić moim niepokojem. Dla niego to była śmieszna sytuacja, lecz dla mnie znaczyło to jedno: większy krąg osób, które mogły zdradzić moją tajemnicę. Czułam, że wszystko wymyka mi się spod kontroli, a za chwilę nie będę już potrafiła zapanować nad rozszerzającą się grupą osób, które wiedzą, kim naprawdę jestem.

         — Jeżeli ktoś dowie się o tym od ciebie, to… to…  

         — Nie martw się, jesteś bezpieczna — przerwał mi i poklepał mnie otwartą dłonią po ramieniu, a zrobił to trochę zbyt mocno, bo kolana ugięły się pode mną lekko. — Możesz na mnie liczyć.

         Uśmiechnął się przyjacielsko i szarpnął głową w kierunku salonu, dając mi tym samym znak, abym wróciła do Josephine. Wciąż czułam się bardzo zaniepokojona, a ja zastanawiałam się, jak mam o tym wszystkim powiedzieć przyjaciółce. W takich sytuacjach marzyłam o jak najszybszym opuszczeniu Hogwartu.

*

         Coraz więcej czasu spędzałam w bibliotece nad książkami, co bardzo nie podobało się Lockhartowi. Zachowywał się jak wiecznie niezadowolone, rozpieszczone dziecko, co często mnie denerwowało, choć było też na swój sposób urocze. Wiedziałam, że było to spowodowane miłością i troską o mnie.

         — Kto by pomyślał, że tak ci pilno do nauki, zaniedbujesz mnie — odezwał się, kiedy siedziałam u niego w gabinecie i czytałam podręcznik do numerologii.

         Przysunął się do mnie, wysunął mi z dłoni książkę i zaczął całować moją twarz. Uśmiechnęłam się pobłażliwie i przymknęłam oczy.

         — Przestań, muszę się skupić — mruknęłam niezbyt przekonująco, na co Gilderoy nie raczył odpowiedzieć.

         Objął mnie ramieniem, nie odrywając ust od moich warg. Obdarzał mnie gorącymi pocałunkami, które sprawiły, że zupełnie zapomniałam o bożym świecie. W końcu odsunął się ode mnie, a jego wielkie, lazurowe oczy lśniły od nadmiaru emocji. Uśmiechnęłam się ciepło i czule, tak, jak jeszcze nigdy do nikogo się nie uśmiechałam. Sama siebie nie poznawałam.

         — Mary Madeleine, nigdy nie opowiadałaś mi niczego o twojej rodzinie — rzekł, gładząc delikatnie moje dłonie.

         — To proste. Nie mam rodziny — odparłam, wzruszając lekko ramionami.

         — Ale musiałaś mieć kiedyś matkę… ojca… Musieli być czystej krwi, bo nie byłabyś teraz w Slytherinie — dodał.

         Odwróciłam wzrok, starając się na niego nie patrzeć. Coraz częściej kusiło mnie, aby powiedzieć mu o wszystkim. Wiedziałam, że będzie kolejną osobą, która może wyjawić mój sekret. Przynajmniej teoretycznie. Od kiedy dowiedziałam się o tym, że Poncjusz już wiele lat temu poznał moją tajemnicę, bardzo obawiałam się zdemaskowania. Tylko ten strach powstrzymywał mnie przed wyznaniem Lockhartowi prawdy. Wiedziałam, że w końcu będę musiała mu o wszystkim powiedzieć, lecz chciałam być całkowicie pewna jego uczuć i wierności.

         — Nie wiem, co się z nimi stało, wychowałam się w sierocińcu. Nigdy ich nie poznałam i nigdy o nich nie słyszałam.  

         — A czy… Czy byli śmierciożercami?

         Poczułam, że robi mi się ciepło, a wściekłość ogarnia moje serce. Zerwałam się z krzesła i wyrwałam swoje dłonie z uścisku Lockharta, który skrzywił się i otworzył szeroko oczy. Na moją twarz wystąpiły gorące rumieńce, a włosy zapłonęły czerwienią.

         — Skąd te pytania? Co to za przesłuchanie? — zawołałam donośnie, krzyżując ręce na piersiach. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę wyjścia, mówiąc: — Odezwij się do mnie, jak minie ci nastrój na odpytywanie.

         Zanim zdążył cokolwiek na to odpowiedzieć, ja już zatrzasnęłam za sobą drzwi i energicznym, gniewnym krokiem zeszłam na dół, aby znaleźć sobie jakieś odludne, spokojne miejsce do nauki. Myślałby kto, że z Lockharta jest taki troskliwy opiekun. To nie był czas, aby poznał prawdę.

*

         Po aresztowaniu Hagrida i usunięciu Dumbledore'a w zamku zapanowała naprawdę ponura i grobowa atmosfera. Choć dyrektor nigdy nie budził we mnie zaufania czy sympatii, przeżyłam prawdziwy szok, kiedy okazało się, że jakiś imbecyl postanowił wydalić go ze szkoły. Kto jak kto, ale tylko Albus Dumbledore mógł jakoś zapanować nad przerażonymi mieszkańcami Hogwartu. Nauczyciele towarzyszyli nam przez prawie cały czas, który spędziliśmy poza dormitoriami. Nie tylko profesorowie, ale i uczniowie wciąż chodzili przygnębieni i napełnieni strachem. Nie przeszkadzało mi to, lecz czułam się znudzona, ponieważ w szkole praktycznie nic się nie działo. Miało to swoje plusy, gdyż miałam więcej czasu na naukę i nic mnie nie rozpraszało. Lada dzień miały nadejść egzaminy, których obawiałam się coraz bardziej.

         — Jeszcze tylko kilka dni i będzie po wszystkim — powiedziała Josephine. Szukała jakichś pozytywów w owej rozpaczliwej sytuacji, w której znaleźli się wszyscy siódmoklasiści. — A w ostatni dzień bal pożegnalny.

         — Nie byłabym tego taka pewna — mruknęłam, pochylona nisko nad notatkami z eliksirów z szóstej klasy. — McGonagall odwoła bal, jeśli Dumbledore nie wróci.

         Josephine nie skomentowała tego, tylko przysunęła sobie bliżej wypaloną już prawie do końca świecę. Było mało prawdopodobne, że profesor McGonagall, która obecnie zastępowała Dumbledore'a na stanowisku dyrektora, zezwoli na bal. Dwójka uczniów należących do jej domu leżała spetryfikowana w skrzydle szpitalnym, a pomocy próżno było szukać.

         Egzaminy rozpoczęły się zaraz po śniadaniu we środę o godzinie dziewiątej. Siódmoklasiści rozpoczynali owutemy, dwa dni później piątoklasiści mieli SUMy, natomiast reszta uczniów musiała czekać do końca czerwca. Josephine udała się do biblioteki, aby powtórzyć coś przed popołudniowym egzaminem z zaklęć, ja zaś wyruszyłam do Wielkiej Sali na test z numerologii. Od zawsze bardzo lubiłam ten przedmiot, a nauka nie sprawiała mi żadnych trudności, dlatego z egzaminu wróciłam w całkiem niezłym humorze. W dormitorium panował prawdziwy chaos. Uczyli się nie tylko siódmoklasiści, ale i uczniowie z młodszych klas. Nie było to dla mnie jednak czymś zaskakującym, ponieważ co roku działo się tak samo.

*

         Ostatni egzamin (praktyczny z transmutacji) zakończył się w następny wtorek o godzinie osiemnastej. Opuściłam Wielką Salę z lekkim sercem i uśmiechem na twarzy. Czułam, że nie poszło mi tak dobrze, jakbym sobie tego życzyła, ale nie przepadałam za tym przedmiotem, dodatkowo rozpierała mnie radość z powodu zakończenia owutemów. Wyniki testów mieliśmy poznać dopiero na wakacjach, dlatego mogliśmy poddać się teraz błogiemu lenistwu. Oczywiście lekcje nadal trwały, gdyż stopnie nie były jeszcze wystawione, dlatego frekwencja była stuprocentowa. Zwłaszcza na eliksirach, gdzie profesor Snape grasował w lochach, radując się z niepokoju swoich uczniów.

         Mimo plotek, które krążyły wśród siódmoklasistów, profesor McGonagall nie odwołała balu. Został wynajęty jakiś klasyczny, elegancki zespół, zamówiono także w Czterech Miotłach całe mnóstwo pitnego miodu i innego alkoholu. Razem z Josephine uknułyśmy niezwykle głupi, dziecinny plan. Chciałyśmy pójść na ten bal razem, aby ostatnie chwile w Hogwarcie mocno i przyjemnie zapadły nam w pamięci. Poza tym nikt nas nie zaprosił, więc w ten sposób mogłyśmy ukryć to małe rozczarowanie.

         — Jak myślisz, czy do twarzy mi w tym fraku? — zapytałam następnego dnia, przeglądając się w lustrze.

         Kilka dni wcześniej dostałam paczkę ze sklepu madame Malkin zawierającą fioletowy, błyszczący frak oraz lśniące, śliwkowe, skórzane męskie lakierki. Bal miał zacząć się za jakieś pół godziny, a wszyscy siódmoklasiści przygotowywali się do niego z największą starannością.

         — Powinnaś tak chodzić na co dzień — zadrwiła Josephine, która miała już na sobie fioletową suknię z identycznego materiału.

         Teraz podkręcała sobie włosy różdżką, przyglądając się tej czynności w małym, prostokątnym lustereczku. Ja nie musiałam martwić się dziś o fryzurę. Moje włosy były teraz czarne, sięgające zaledwie ramion i zaczesane do tyłu. Dla lepszego efektu przygładziłam je czarodziejskim, pachnącym żelem. Wyglądałam jak nieco zniewieściały chłopiec z pomalowanymi szkarłatną szminką wargami. Byłam naprawdę ciekawa, co powie na to Lockhart, z którym zresztą pogodziłam się tuż przed egzaminami. Postanowiliśmy razem spędzić noc po balu. Wiedziałam, że powinnam była zachować się konsekwentnie, lecz po prostu miałam do niego słabość i nie potrafiłam mu odmówić.

___________

         Już niedługo kończę "Komnatę Tajemnic". A kiedy to zrobię, nie będę już tak często nawiązywać do fabuły HP. Postaram się jednak, aby nie wiało nudą. Dedykacja dla Atramentowej. :*