Prolog

To był koniec i zarazem początek. Zrodzona z diabła i jego nałożnicy po to, aby nieść zło i zniszczenie. Z jednej strony podła, z drugiej skruszona. Kierowana nagłymi pobudkami, żyjąca, aby wciąż i bez końca mścić się na ludziach, wcale tego nie chcąc.

I stanąwszy z tyłu u jego nóg, zapłakała i zaczęła łzami zlewać nogi jego i włosami swojej głowy wycierać, a całując jego stopy, namaszczała je olejkiem.

Prowadziła podwójne życie. Wmówiła sobie, że jest dobra, ale zło tkwiło głęboko w niej. Tylko czekało, żeby się wyswobodzić. Jak przyczajony lew gotujący się do skoku. Jak stłumiona przez Chrystusa prostytutka w Marii Magdalenie.

A kobieta przyodziana była w purpurę i w szkarłat, i przyozdobiona złotem, drogimi kamieniami i perłami; a w ręce miała złoty kielich pełen obrzydliwości i nieczystości jej nierządu.

Broniła się i, mimo że po części chciała zostawić dla siebie część zła, musiała wybrać: albo przyjąć wszystko, albo to odrzucić. Stała przed trudnym życiowym wyborem. Nie prosiła się o to.

A gdy go nie przestawali pytać, podniósł się i rzekł do nich; Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem.