Rozdział 12

         Kiedy byłyśmy już gotowe do wyjścia, nie było na co czekać — opuściłyśmy dormitorium Slytherinu i udałyśmy się do Wielkiej Sali, gdzie zbierali się już najstarsi uczniowie i ich partnerzy. Sala przystrojona była w złote i zielone, zwiewne chusty oraz unoszące się wysoko błyszczące, żywe, barwne elfy. Zniknęły cztery stoły domów, a na ich miejscu pojawiło się całe mnóstwo małych, okrągłych, dwuosobowych stolików nakrytych białymi, prostymi obrusami. Nauczyciele byli już w środku, kilka par stało przy stolikach, gawędząc ze sobą nieśmiało. Razem z Josephine wkroczyłyśmy do Wielkiej Sali, rozglądając się uważnie dookoła. Zachciało mi się śmiać, kiedy spostrzegłam oburzoną minę profesor McGonagall, jednak zachowałam powagę. Ujrzałam także Poncjusza stojącego razem ze swoją towarzyszką gdzieś przy scenie, na której zawodził cicho zespół. Razem z nimi stał jakiś szpakowaty, przygarbiony Krukon ubrany, podobnie zresztą jak Poncjusz, w prostą, czarną szatę z eleganckiego aksamitu. Był sam. Partnerka Lestrange'a miała na sobie falbaniastą, błękitną suknię na ramiączkach z granatowymi tasiemkami wplecionymi w burzę jasnych, prawie białych włosów. Całą trójka wytrzeszczyła na nas oczy, na co ja uśmiechnęłam się radośnie. 

         — Myślałem, że sobie żartujecie — rzekł Poncjusz, przyglądając mi się uważnie.

         Zanim zaprosił jasnowłosą Ewę D'Arc z piątej klasy, zaproponował mi, abyśmy poszli na ten bal razem, ot, po prostu jako przyjaciele. Jednak ja miałam już w głowie doskonały plan zrobienia z siebie pośmiewiska na ostatnim szkolnym przyjęciu. Poza tym nie był nawet ostatnią osobą, z którą chciałabym się pokazać na balu; Poncjusz widniał poza listą ewentualnych kandydatów.

         — Ja nigdy nie żartuję — odparłam i uśmiechnęłam się do niego ze złośliwym błyskiem w oku. — Przynajmniej nie w tak głupich sprawach.

         Mój wzrok spoczął na otwartych drzwiach, przez które wsypywał się do Wielkiej Sali mały tłumek uczniów. Prawie każdemu towarzyszył partner lub partnerka. Kiedy wszyscy byli już w środku, profesor McGonagall ogłosiła krótko, że można się bawić, aczkolwiek oczekuje od nas rozsądku i zdyscyplinowania. Usiadłyśmy razem z Josephine przy jednym z dwuosobowych stolików, wodząc lekko znudzonym wzrokiem po zgromadzonych. Ujrzałam czającego się w ciemnym kącie Severusa Snape'a w swojej zwykłej, czarnej szacie, którego mina dużo mówiła o jego nastroju: chciał stąd jak najszybciej wyjść, najwyraźniej zamierzał też nakrzyczeć na pierwszą osobę, która się do niego odezwie, bez znaczenia, czy będzie to uczeń, czy nauczyciel.

         Gilderoy Lockhart był jego całkowitym przeciwieństwem. Wprost promieniał szczęściem. Ubrany był w błękitną szatę ze złotym obszyciem rękawów, na lśniących w łagodnym blasku świec oraz elfów lokach osadzoną miał równie modrą, elegancką tiarę. Czułam, że to właśnie on był upragnionym celem Snape'a. Rozmawiał właśnie z profesor Sinistrą, której wyraźnie to schlebiało, ponieważ jej policzki płonęły czerwienią, a oczy błyszczały jak diamenty. Poczułam, jak gniew uderza mi do głowy. Raczej nie bywałam zazdrosna, lecz teraz, kiedy zobaczyłam, jak mój ukochany tak otwarcie flirtuje z inną kobietą, myślałam, że moje serce pęknie na pół. Musiałam jednak szybko się opanować, gdyż przypomniałam sobie, że nie mogę pozwolić sobie na zmianę fryzury. Patrzyłam więc tylko spode łba na nauczyciela obrony przed czarną magią, marszcząc lekko brwi.

         — Ty go musisz naprawdę nienawidzić. — Usłyszałam za sobą czyjś wesoły głos i aż podskoczyłam.

         Ewa D'Arc klepnęła mnie w ramię i przystawiła sobie krzesło do naszego stolika. Poncjusz potulnie zrobił to samo. Zmarszczyłam brwi.

         — Bardzo, bardzo — przyznałam i odwróciłam głowę, aby już nie patrzeć na Lockharta.

         — Ale może uwiedzie Sinistrę i ta w końcu nam odpuści… No cóż. Nie jest wam przykro, że za kilka dni będziecie już w domu? Nigdy więcej nie zobaczycie Hogwartu — zagadnęła Ślizgonka, ale Josephine tylko wzruszyła ramionami, a ja mruknęłam wymijająco:

         — Będę miała inne rzeczy do roboty.

         Zespół wynajęty przez grono pedagogiczne zagrał głośniej, a wiele par ruszyło do tańca. Z początku powoli i nieśmiało, lecz prędko dali się ponieść muzyce. Przeciągnęłam się i ziewając szeroko.

         — Czy mogę cię prosić do tańca, moja pani? — zapytałam, kłaniając się z przesadną uprzejmością przed przyjaciółką.

         — To będzie dla mnie zaszczyt.

         Poprowadziłam ją na parkiet, a wiele par, które już tam walcowały, oglądały się na nas i wytrzeszczały oczy, jakby pierwszy raz widziały takie dziwactwo.

         Przetańczyłyśmy kilka piosenek, chichocząc jak opętane, jeszcze bardziej radując się z pogardliwych komentarzy i spojrzeń niż z tych pochlebnych. Nawet nie spojrzałam na Lockharta, który walcował żywiołowo, ale i bardzo elegancko z profesor Sinistrą. Wypełniała mnie wściekłość, to fakt, ale nasz związek nie był typowy, musieliśmy się zachowywać tak, jakby nic nas nie łączyło. Jakbyśmy w ogóle się nie znali. I tylko to powstrzymywało mnie od ukazania wszystkim swojej złości.

         Kiedy zgłodniałyśmy, usiadłyśmy przy stoliku, a przed nami pojawiły się wspaniałe potrawy. Nałożyłam sobie na talerz trochę ziemniaków i pieczoną rybę, tym razem obserwując bez cienia emocji doskonale bawiących się Poncjusza i Ewę.

         — Możemy uznać, że bal mamy zaliczony? — zapytałam i odetchnęłam głęboko.

         — Idź, jeśli chcesz, ja jeszcze zostanę — mruknęła Josephine.

         Poczułam się trochę zawiedziona postawą przyjaciółki, ale dokończyłam posiłek, wstałam i opuściłam Wielką Salę, omijając tańczące pary, które chyba faktycznie zamierzały zachowywać się rozsądnie i zachowywać wymaganą dyscyplinę. Siódmoklasiści byli już nieco podchmieleni, a ja wiedziałam, że to dopiero początek. Kiedy wyszłam na korytarz, poczułam przyjemny chłód. Mimo że w jadalni było niewiele osób, panował tam ogromny zaduch. Szłam powoli, a słuch miałam przytłumiony od głośnej muzyki. W holu natknęłam się na Grubego Mnicha, ducha-rezydenta Hufflepuffu, który unosił się nad kamienną podłogą i rozglądał się dookoła. Minę miał przerażoną. Kiedy mnie ujrzał, złapał się za pulchną, ukrytą pod perłowo białym, na wpół przezroczystym habitem pierś.

         — Dlaczego się tak skradasz? — natarł na mnie z pretensją.

         — Nie skradam się — mruknęłam, zatrzymując się gwałtownie. — A ty dlaczego się tak trzęsiesz? Jesteś duchem, nic ci nie grozi. Potwór cię nie zabije.

         — Prawie Bezgłowy Nick został spetryfikowany, mój Boże, cóż to jest za bestia, która szkodzi nawet duchom…

         — Przesadzasz — parsknęłam i skrzyżowałam ręce na piersiach. — Założę się, że za twojego życia na świecie pałętało się więcej stworów. Zresztą… Potwory są niczym w porównaniu do tego, co może zrobić człowiek.

         Na jego pucołowatej, nieco sflaczałej, białej twarzy pierwszy raz pojawił się wyraz zadumy i melancholii. Pogrążył się we wspomnieniach swego ludzkiego życia. Zastanawiałam się, czy duchy są w stanie przypominać sobie całe swoje ziemskie bytowanie, czy może są to jedynie mgliste, bezkształtne wizje? Gruby Mnich zdał mi się teraz takim samym człowiekiem, jak wszyscy żywi mieszkańcy tego zamku.

         — Prawdę rzekłaś, dobra niewiasto. — Jego głos zadrżał nieznacznie. — Ludzkie serce skrywa tyle mroku, w którym kłębią się najstraszniejsze istoty.

         Zaśmiałam się cicho, choć jego słowa przyprawiły mnie o dreszcze.

         — A co ty możesz o tym wiedzieć, mnichu? — zadrwiłam.

         — Też kiedyś żyłem — rzekł, a w jego oczach zaigrały martwe iskierki. — I też przyszło mi zaznać cierpienia. Miałem kiedyś siostrę. Była urocza, słodka i cnotliwa, a miłowałem ją ponad wszystko. Nawet ponad Boga. Mieszkaliśmy wtedy w wiosce, którą otaczały nieprzebyte puszcze, niejeden postradał tam życie. Po jakimś czasie zalęgli się tam mugolscy rabusie. Dopóki chroniła nas magia, byliśmy bezpieczni, lecz pewnego dnia musiałem o czymś zapomnieć… A pech chciał, że grabieżcy odnaleźli drogę do naszej chaty. Chyłkiem zakradli się do mojej izby, dotkliwie pobili i spętali, starą matkę przebili rapierami, a siostrę zawlekli na podwórze, zhańbili, a po wszystkim przebili jej piersi kołkami, odcięli głowę i spalili. Uczyniłbym wszystko, aby zgładzili mnie, a jej pozwolili odejść. Ech, każdy musi nosić swój krzyż.

         Nie patrzył już na mnie, wpatrywał się tylko w ciemność znajdującą się za moimi plecami. Gdy zakończył swą opowieść, nie rzekł już nic więcej, tylko odleciał, wciąż mamrocząc pod nosem łzawe żale do Jezusa Chrystusa. Byłam zaskoczona tym, co wyznał mi duch, próbowałam znaleźć jakieś logiczne wytłumaczenie tego zdarzenia, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Nie sądzę jednak, abym wdała mu się osobą godną zaufania. Nie dane mi jednak było dłużej nad tym rozmyślać, ponieważ szybko natknęłam się na kolejną osobę, która okazała się być na szczęście żywa. A był to Snape. Krążył po ciemnym, zimnym korytarzu, a jego czarna peleryna powiewała za nim niczym skrzydła wielkiego, drapieżnego kruka. Gdy usłyszał moje kroki, zatrzymał się i podniósł głowę. Wyglądał tak, jakby mnie tu wyczekiwał.

         — Już się nie bawisz? — zagadnął mnie.

         Nie widziałam wyrazu jego twarzy, lecz po tonie głosu poznałam, że moje nagłe pojawienie się musiało wyrwać go z jakichś głębokich przemyśleń.

         — Nie, szkolne przyjęcia to nie mój klimat. Strasznie sztywne… — mruknęłam, podchodząc bliżej.

         Poczułam się trochę nieswojo, kiedy profesor Snape nagle znalazł się blisko mnie. Odwykłam już od jego obecności, choć wciąż byłam nieco zła na Gilderoya, więc nie cofnęłam się. Dopiero teraz zobaczyłam twarz Mistrza Eliksirów. Była jak zwykle nieprzenikniona i zastygła w beznamiętnym wyrazie, tylko czarne, pełne charakteru oczy lśniły niczym dwa kawałki kwarcu.

         — Widziałem na balu Lockharta — rzekł, obserwując mnie uważnie.

         Coś we mnie uległo tym jego błyszczącym oczom, prześwietlającemu spojrzeniu i nadnaturalnemu spokojowi, z którego słynął. W pewnym stopniu chciałam się zemścić na obecnym partnerze, ale nie mogłam zaprzeczyć, że całkowicie zapomniałam o tym, co było między mną i byłym kochankiem. Niby nie obiecywaliśmy sobie niczego, lecz nie potrafiłam pogodzić się z tym, że między mną a profesorem nie będzie już dawnej bliskości.

         — Tak, i co z tego? — spytałam po chwili, wciąż unikając jego spojrzenia.

         Byłam pewna, że w momencie, gdy podniosę wzrok, całkowicie ulegnę tym czarującym, ciemnym oczom.  

         — On chyba nie bardzo cię szanuje — mruknął. — Ale rób, jak ci się podoba. To twoja decyzja, tylko za jakiś czas mi nie mów, że cię nie ostrzegałem.

         Nic mu na to nie odpowiedziałam, jedynie zerknęłam na niego. Tylko na to było mnie stać. Snape wciąż przyglądał mi się uważnie, jego kamienna twarz była jednak nieco bliżej mojej. Nie potrafiłam już mu się dłużej opierać, mimo że nie zrobił praktycznie nic, aby mnie do siebie przekonać. Przechyliłam lekko głowę, a on natychmiast zrozumiał. Pochwycił zachłannie ustami moje szkarłatne, rozchylone wargi, obie dłonie przytulił do mych policzków, obejmując długimi palcami skronie. Zacisnęłam ręce na jego czarnym kołnierzu, a kolana ugięłyby się pode mną, gdyby nie jego stanowcze ciało, które przyparło mnie do kamiennej ściany. Ten namiętny, pełen pasji pocałunek zamroczył mój umysł, sprawił, że zapragnęłam czegoś więcej, lecz ostatnia resztka świadomości przypomniała mi, że nie mogłem tego zrobić. Ramiona Snape'a zacisnęły się dookoła mojego ciała niczym wąż dusiciel, pozbawiając mnie tchu i odbierając silną wolę. Chciałam objąć go, lecz zanim to uczyniłam, Snape niespodziewanie puścił mnie, odwrócił się na pięcie i oddalił się szybko, niknąc w mroku i łopocząc swoją długą peleryną. Zsunęłam się po ścianie i opadłam na kolanach, czując wszechogarniające mnie poczucie winy, trawiące me wnętrzności. Odetchnęłam kilkakrotnie i ukryłam twarz w dłoniach, z całej siły zaciskając powieki, pod którymi poczułam palące łzy. Nie miałam pojęcia, dlaczego się pojawiły. Jak szybko się tam znalazły, tak szybko odeszły, a ja powoli wstałam, całkowicie już spokojna i opanowana. Udałam się od razu do dormitorium. Ujrzałam tam kilkunastu Ślizgonów z młodszych klas, uczących się do egzaminów. Nie zwrócili na mnie uwagi, tak byli zaabsorbowani treścią podręczników. Szybko przemknęłam przez salon, po czym zamknęłam się w sypialni dziewcząt. Z pozoru byłam całkiem spokojna, lecz w środku cała się trzęsłam. To dopiero było kuriozum…

*

         Josephine wróciła z balu, kiedy ja już dawno spałam. Była zachwycona tamtym wieczorem, Poncjusz i jego towarzyszka również. Teraz mogliśmy już tylko oczekiwać na zakończenie semestru, które zbliżało się wielkimi krokami. Dopiero w tej chwili zdałam sobie sprawę z tego, że przebywałam w Hogwarcie od siedmiu lat, a ani razu nie ujrzałam Komnaty Tajemnic. To było moje dziedzictwo, coś, co pozostawił mi sam Salazar Slytherin. Mi, a później moim dzieciom, wnukom… Nie mogłam opuścić Hogwartu bez uprzedniej wizyty w strasznej komnacie, chciałam jednak, aby ktoś mi towarzyszył. Ktoś godny. Ktoś, kto będzie rozumiał… Ktoś…

         Zastałam Poncjusza siedzącego pod wielkim dębem. Czytającego beztrosko Proroka Codziennego i dłubał sobie w zębach zerwanym niedawno uschniętym źdźbłem trawy. Stanęłam nad nim, zasłaniając słońce padające na jego postać. Lestrange uniósł głowę, a ja skrzyżowałam ręce na piersiach i uśmiechnęłam się.

         — Co tam? — zaczepiłam go. — Co tak siedzisz, jak ten kołek? Nie potrzebujesz towarzystwa?

         — Twojego? — W jego głosie usłyszałam rozbawienie.

         Nie zraziło mnie jednak to chłodne powitanie; wzruszyłam tylko ramionami i odpowiedziałam zjadliwie:

         — Jakoś nie widzę tutaj nikogo lepszego. Mam do ciebie sprawę… Udowodniłeś, że można ci ufać, dlatego chciałabym ci coś pokazać.

         Poncjusz uniósł lekko brwi w wyrazie zdumienia, a uśmiech wciąż nie znikał z jego ust. W jego oczach zaigrało zaciekawienie. Chwyciłam go mocno za rękę, a on natychmiast powstał. Nie było czasu na wyjaśnienia. Pobiegłam w stronę zamku, ciągnąc Ślizgona za sobą, który chyba nie mógł za mną nadążyć. W mgnieniu oka znaleźliśmy się w holu, wtedy zapytał, dysząc ciężko:

         — Gdzie ty tak pędzisz?

         — Zobaczysz. Ale będziesz zadowolony!  

         Puściłam się pędem po schodach, a Poncjusz podążał za mną. Minęliśmy zaledwie kilku siódmoklasistów z Ravenclawu, którzy przechadzali się korytarzami, ciesząc się końcem egzaminów i piękną pogodą. Biegliśmy tak aż do drugiego piętra. Tam musieliśmy zachować się już nieco bardziej dyskretnie, aby nie zwracać na siebie uwagi. Co prawda nikogo nie było w pobliżu, ale nie jest wykluczone, że nagle natkniemy się na ciekawskiego ducha albo niesfornego pierwszoroczniaka, który postanowił złamać zakaz samotnego krążenia po zamku. Gdy tylko na horyzoncie pojawiła się łazienka Jęczącej Marty i stało się jasne, dokąd zmierzamy, Poncjusz zaczął protestować.

         — To toaleta dla dziewczyn… — zaczął, ale ja już uchyliłam drzwi i zajrzałam do środka.

         — Nikt tutaj nie wchodzi, uwierz mi, to nie jest przyjemne, kiedy korzystasz z klopa, a nad głową przelatuje ci duch tej wariatki — przerwałam mu, po czym wepchnęłam Ślizgona do środka.

         Łazienka była zaniedbana, niektóre lustra popękane, a umywalki brudne i porysowane. Chyba nawet skrzaty domowe nie zadawały sobie trudu, aby ogarnąć to miejsce, ponieważ wszędzie czuć było pleśnią i niesprzątaną od dawna toaletą. Wystarczyło zajrzeć do środka, żeby dostrzec unoszącego się nad kabinami ducha Jęczącej Marty. Półprzezroczysta nastolatka łkała i zawodziła donośnie, a absorbowało ją to tak bardzo, że nie zwróciła na nas uwagi. Przez te siedem lat nauczyłam się już, że niektóre duchy mają swoje dziwne fanaberie, dlatego zachowanie Marty nie zaniepokoiło mnie ani trochę, czego jednak nie mogłam powiedzieć o Poncjuszu, który był chyba nieco przerażony widokiem dziewczyny.

         — Przyrzekasz, że nie powiesz nikomu o tym, co tu zobaczysz? — zapytałam, patrząc mu prosto w oczy.

         — Przyrzekam. — Zerknął na ducha szlamy, która wciąż pojękiwała nad jedną z kabin. — Czy ona…

         — Nie wyda nas. To tylko kurewsko głupi duch — odparłam.

         Odnalazłam wzrokiem kran, na którym widniał wydrapany w metalu kształt węża. Musiał mieć wiele, bardzo wiele lat, ponieważ ostre krawędzie rysunku już nieco się starły, dzięki czemu jeszcze lepiej wtapiał się w tło. Przez okrągłe sześć lat mojej edukacji w Hogwarcie ani razu nie przyszło mi do głowy, aby sprawdzić, czy Komnata Tajemnic naprawdę jest ukryta w tym miejscu. Dopiero w momencie, gdy świat na nowo zainteresował się jej legendą, w moim sercu urosło to pragnienie. Chciałam przekonać się na własnej skórze, czy aby na pewno historia jest prawdziwa. Otworzyłam usta i przemówiłam w języku węży:

         — Otwórz się.

         Kran rozjarzył się białym blaskiem, a kran zaczął się bardzo szybko obracać, skrzypiąc głośno. W pewnej chwili cała umywalka drgnęła, po czym uniosła się aż pod sam sufit, ukazując niezwykle wielką rurę. Przejście otwierało się z bardzo nieprzyjemnym, acz stłumionym nieco odgłosem, więc szybko wsadziłam sobie palce do uszu. Poncjusz natomiast wpatrywał się w umywalkę z otwartymi szeroko oczami i rozchylonymi ustami. Wszystko ustało. Zanim cokolwiek zdążył powiedzieć, chwyciłam go za rękę i wskoczyłam do środka, jakby rura była wielką zjeżdżalnią. W środku panowała całkowita ciemność i cuchnęło stęchlizną, a powiew, który muskał nasze twarze był zimny i wilgotny. Krzyki Lestrange'a niosły się echem aż do samego podziemia i mieszały się z moim śmiechem. Co prawda stłukłam sobie kolana i biodra w kilku miejscach, ale taki szybki zjazd szorstką, zardzewiałą rurą był niezwykle podniecający. Nie obawiałam się, że stanie mi się jakaś krzywda, przecież to nie mogło być niebezpieczne. Salazar Slytherin musiał jakoś dostać się do Komnaty Tajemnic, a jeśli on nie pogruchotał sobie kości, my mogliśmy się czuć równie spokojni. Gwałtownie opadliśmy na kupkę maleńkich kosteczek przypominających szkielety gryzoni, którymi zasłana była podłoga. Kiedy Poncjusz zorientował się, na czym leży, natychmiast zerwał się na równe nogi, a różdżka drżała mu w dłoni.

         — Mary, gdzie mu jesteśmy? — zawołał roztrzęsionym głosem, dysząc ciężko.

         — Mary Madeleine — poprawiłam go, wstając i otrzepując szatę z pyłków i brudu. — Uspokój się. Jesteśmy w Komnacie Tajemnic.

         — A Jęcząca Marta?

         — Już ci powiedziałam. Jesteśmy tu bezpieczni, chodź. — Wyciągnęłam w jego kierunku rękę, a on pochwycił ją delikatnie, jakby z pewną obawą, a ja wydobyłam z kieszeni różdżkę i zapaliłam jej koniec.

         Zaklęcie Lumos rozbłysło w mdłym mroku, oślepiając Poncjusza, który automatycznie zmrużył oczy. Byłam tu pierwszy raz, ale zauważyłam, że Komnatę skonstruowano tak, aby każdy, kto się w niej znajdzie, będzie zmuszony poruszać się wciąż naprzód.

         — Musisz bardzo uważać — odezwałam się złośliwie, patrząc na niego pouczająco. — Potwór może kryć się w mrocznym kącie, a jak przestaniesz patrzeć przed siebie, to z niego wyskoczy, ściągnie ci galoty i urwie łeb.

         Niestety Poncjusz nie dał się nabrać na moje niewinne żarty. Skrzywił się i skarcił mnie spojrzeniem, nie komentując tego żałosnego dowcipu ani słowem.

         — Wiedziałaś o tym wszystkim i nikomu nie powiedziałaś? — Choć szeptał, jego głos poniósł się echem po całym korytarzu. Kostki, po których stąpaliśmy, tłumiły nasze kroki. — Wiesz, co to za potwór?

         — Nie jesteś tak wszechwiedzący, za jakiego się uważasz, co? — odparłam wymijająco. — Tak, wiem, czym jest potwór. To bazyliszek, ogromny wąż, którego jad jest niezwykle trujący, a wzrok zabija każdego, kto spojrzy mu prosto…

         — Wiem, co to jest bazyliszek — przerwał mi Poncjusz, cedząc przez zaciśnięte zęby każde słowo. Chyba nie lubił, kiedy ktoś podważa jego inteligencję.

         Uśmiechnęłam się tylko łagodnie, wzruszając ramionami i przyspieszyłam kroku. Lestrange biegł za mną, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszał i czego był świadkiem, choć w tym momencie ujrzał jedynie lewitującą umywalkę i ciemny korytarz pełen zwierzęcych kości.

         — Zatem musisz wiedzieć coś o tych atakach!

         — Och, nie bądź nudny. Josephine też podejrzewała mnie o to, że poluję nocami na szlamy — ofuknęłam go, wciąż patrząc przed siebie. — Ale to naprawdę nie ja. Nie mam pojęcia, kim jest kretyn, który otworzył Komnatę Tajemnic. Nikt mi tego nigdy nie powiedział, być może mam siostrę albo brata… Wiem tylko jedno. Ja również mam władzę nad bazyliszkiem.

         — Jesteś wężousta - wydyszał. — Wciąż nie mogę w to uwierzyć.

         Skomentowałam to głośnym śmiechem, któremu zawtórowało echo.

         Jakieś dwadzieścia minut później dotarliśmy na miejsce. Była to sala ogromnych rozmiarów i robiła naprawdę duże wrażenie. Jestem pewna, że nawet żyjący w pięknym dworze Draco Malfoy zachwyciłby się tą półkolistą, kamienną komnatą. Wypełniała ją mroczna, zielonkawa poświata, a po obu stronach sali znajdowały się rzędy kolumny z wyrzeźbionymi wężami. Ich oczy zrobione były z szmaragdów, ale… Ale chyba tylko mi się wydawało. Niejednokrotnie dostrzegłam błysk jednego lub dwóch gadzich ślepi. Poczułam, że Poncjusz zbliżył się do mnie, więc chwyciłam jego dłoń, aby dodać mu otuchy i pokazać, że może czuć się tutaj bezpiecznie, gdyż przebywał ze mną.

         Na końcu sali znajdował się ogromny, stary posąg mężczyzny wpatrzonego surowo gdzieś w dal ponad naszymi głowami. Jego twarz była brzydka, pomarszczona, przypominająca małpią, długa broda sięgała skraju wykutej szaty. Salazar Slytherin nie przypominał jednak dzisiejszych Ślizgonów — jego kamienna twarz (choć szpetna) była szlachetna, chłodna i pełna elegancji, czego próżno było szukać u większości uczniów mieszkających w Domu Węża. Wstyd się przyznać, ale mnie również daleko było do cnotliwej i godnej damy.

         — Żałuję, że wcześniej tu nie przyszłam — odezwałam się, patrząc beztrosko na posąg. Choć liczył już sobie wiele stuleci, wciąż wyglądał tak, jakby został wykuty zaledwie dzień wcześniej. — Tylko pomyśl, że to wszystko należy teraz do mnie…  

         Usiadłam na zimnej, kamiennej, bardzo zakurzonej podłodze — tu już z całą pewnością skrzaty domowe się nie zapuszczały, aby odkurzyć i powycierać podłogi; Lestrange zrobił to samo. Nie wyglądał najlepiej, jego twarz była blada i miała niepewny wyraz, jakby wciąż obawiał się czyhającego w mroku potwora.

         — To nienormalne — oświadczył, oddychając powoli i głęboko. — Nigdy nie przypuszczałem, że kiedykolwiek tak mną wstrząśnie ten fakt… Ty jego córką. Ty. A teraz siedzimy sobie w Komnacie Tajemnic, jak gdyby nigdy nic.

         — To takie podniecające, nie? — Ucieszyłam się. — Zostałeś zamieszany w ten cudowny świat, którego nie możesz opuścić, bo zginiesz. Podziękuj za to Lucjuszowi.

*

         — Dlaczego jesteś taka brudna?

         Weszłam do sypialni Ślizgonek z siódmej klasy. Już wcześniej się upewniłam, czy aby na pewno wszystkie moje współlokatorki znajdują się poza dormitorium. Nie mogłam znaleźć jedynie Josephine, ale ona akurat najmniej mi przeszkadzałam. Gdy zajrzałam do pokoju, dostrzegłam, jak szuka czegoś w swoim kufrze. Cała podłoga zasłana była jej ciuchami, książkami i innymi rzeczami osobistymi.

         — Byłam na spacerze z Poncjuszem — odparłam, wyjmując z szafy czyste ubrania i jednocześnie ściągając przez głowę brudną, nieco wyblakłą szatę. — Nie pytaj o nic więcej.  

         Od jakiegoś czasu Josephine musiała zadowalać się takimi oto pustymi, niejasnymi odpowiedziami, do których chyba już dawno przywyknąć. Ona była zbyt słaba, abym mogła dzielić się z nią wszystkim. Nie zrozumiałaby tego. Ja sama siebie nie rozumiałam, więc postanowiłam oszczędzić przyjaciółce zmartwień. Wmawiałam sobie, że robię to dla jej dobra, choć doskonale wiedziałam, że oszukiwanie Josephine było po prostu wygodne. Szybko się przebrałam, umyłam twarz, rozczesałam splątane włosy i jak najszybciej opuściłam sypialnię, pozostawiając klęczącą nad otwartym kufrem Ślizgonkę z głupim wyrazem malującym się na twarzy.  

___________

         Już kończę "Komnatę", ale to jeszcze nie koniec opowiadania. Można rzec, że dopiero się rozkręcam. Następny odcinek postaram się dodać jeszcze przed Świętami. Dedykacja dla Tej_Oryginalnej. :*