1. Ostatnia uczta powitalna

Było ciemno i chłodno wbrew temu, że trwał jeszcze sierpień. Trawa była mokra od deszczu, który dopiero co przestał padać. Pchnęłam zardzewiałą, skrzypiącą bramkę i wkroczyłam na teren parku. Z liści drzew kapały lodowate krople, ale ja miałam na głowie kaptur. Dobrze wiedziałam, że było już tak późno, że opiekunka sierocińca będzie na mnie wściekła, zresztą nie po raz pierwszy, ale mało mnie to obchodziło.

Nazywam się Mary Madeleine Riddle. Albo raczej Francis, ale wolałabym nazywać się Riddle. Moim ojcem jest sam wielki Lord Voldemort, ale nikt o tym nie wie. Ba, nawet ja sama dowiedziałam się o tym dopiero wtedy, kiedy miałam niecałe sześć lat. Widziałam go wtedy po raz pierwszy i zarazem ostatni. Kilka dni później dotarła do mnie informacja o śmierci Potterów i upadku Czarnego Pana — tak się skończyła moja przygoda z Voldemortem. Ojciec podrzucił mnie do mugolskiego sierocińca, abym cierpiała tak jak on. Czarownica pomiędzy tępakami. Byłam jak dzikie zwierzę w klatce, dopóki nie dostałam listu z Hogwartu. Tatuś zatroszczył się o wszystko. Pozostawił mi sporo złota w depozycie w Banku Gringotta, dzięki czemu mogłabym pomyśleć, że być może mu na mnie zależało. Zawsze uśmiechałam się do siebie z rozbawieniem, kiedy to wspominałam. Po części byłam mu wdzięczna, ale czułam pewien niedosyt… Nigdy jednak nie pragnęłam jego obecności. Od małego wychowana byłam sierocińcu, gdzie zostałam zobojętniona na tęsknotę czy inne ciepłe uczucia. A co do mojej matki… Sama nie wiem, dlaczego umarła. Jedyne, co o niej wiem to tylko to, że nazywała się Martha Francis. Miałam jej zdjęcie, ojciec pozostawił je w warstwach mojego koca, kiedy podrzucił mnie na próg sierocińca, w którym podobno sam kiedyś się wychował. Nie chciałam jednak jej nazwiska. Dobrze wiedziałam, że to było niepoważne, ale miałam do niej żal, że umarła. Była piękną kobietą. Miała ciemne, krótkie włosy i wielkie, jasne oczy. Fotografia była czarno-biała, więc nie mogłam stwierdzić, jakiego były koloru. Ale dość już o niej.

Jestem Ślizgonką, a kiedy już skończą się te wakacje, pójdę do ostatniej klasy w Hogwarcie. Jeszcze na nic tak nie czekałam jak na początek roku szkolnego. Widok ponurego budynku sierocińca sprawiał, że wpadałam w melancholię. Dotarłam do wysokiej, żelaznej bramki i pchnęłam ją. Światło świeciło się jeszcze w niektórych pokojach na wyższych piętrach, ale w większości okien było całkiem ciemno, co oznaczało, że młodsze dzieci już dawno spały. Przeszłam powoli przez wylane betonem podwórko i nacisnęłam na klamkę. Drzwi były zamknięte, więc załomotałam w nie, czując narastającą irytację. Nienawidziłam tej zależności. W mojej krypcie leżało mnóstwo złota, miałam odziedziczyć dom, kiedy tylko skończę szkołę, a musiałam stać pod drzwiami bidula jak żebraczka.

W końcu po jakichś trzech minutach czekania (podczas których nie omieszkałam jeszcze kilkakrotnie kopnąć w drzwi) otworzyła mi opiekunka ubrana w koszulę nocną, na której miała stary, turkusowy, wyblakły szlafrok. Wyglądała na rozgniewaną. Wpuściła mnie do środka, gderając:

— Obiecałaś, że wrócisz dziś wcześniej. Jest pierwsza w nocy, co ty sobie myślisz! Mógł cię ktoś złapać, zgwałcić i zamordować. To jest przecież Londyn, mało się tutaj wałęsa takich typów? A gdyby ci się coś naprawdę stało? Nie wiedzielibyśmy, gdzie cię szukać! I czy w ogóle szukać. Wracasz tutaj, o której ci się podoba, a my się martwimy, czy wrócisz dobrowolnie, czy może przyprowadzi cię policja!

Marudziła tak aż do samiuteńkich drzwi mojego pokoju. Wyciągnęłam z kieszeni staroświecki, żelazny klucz, wsunęłam go do zamka i przekręciłam. Podstarzała opiekunka wciąż coś mówiła, kiedy zatrzasnęłam jej drzwi przed nosem, ale nie mogłam już zrozumieć jej słów. Zwykłam ignorować ludzi, którzy gadają bez sensu.

Moja sypialnia była mała i skromnie urządzona, bo sierociniec nie miał zbyt wielu funduszy na swoje utrzymanie, ale ja umieściłam tu tyle mrocznych i dziwnych dupereli, ile się dało. Nikt nie miał wstępu do mojego pokoju, chyba że wymagał on sprzątania.  Szkoda było mi tracić złota na kupowanie czegoś do tego mugolskiego pokoiku, w końcu przyjeżdżałam tu tylko na letnie wakacje, a prawie cały ten czas spędzałam poza sierocińcem. W kącie stało proste, żelazne łóżko nakryte brązowym kocem, pod ścianą natomiast umieszczono drewnianą szafę wypełnioną moimi ubraniami. Kufer z magicznymi przedmiotami, księgami zaklęć i szatami czarownicy leżał ukryty pod łóżkiem. Chroniłam go czarami, aby nikt poza mną nie mógł go otworzyć. Szafę również otaczały przeróżne zaklęcia, ale głównie dlatego, by żadna z moich wścibskich opiekunek nie mogła z niej nic wyjąć. Posiadałam swój specyficzny styl ubierania się, a one bardzo chciałyby wyrzucić dziewięćdziesiąt procent zawartości szafy. Na proste, drewniane krzesło rzuciłam swoją czarną pelerynę i zamknęłam się od wewnątrz. Klucz pozostawiłam w drzwiach na wszelki wypadek, gdyby komuś przyszło do głowy użyć zapasowego. Zanim położyłam się do łóżka, odhaczyłam kolejny dzień na kartce przybitej do ściany. Jeszcze trzy dni i czeka mnie wyjazd do Hogwartu.

*

Kiedy do drzwi zapukała opiekunka, ja już dawno byłam ubrana i gotowa do drogi. Nie zjadłam śniadania. W sierocińcu podawali takie „frykasy”, że nawet mugolskie dzieci kręciły nosami na ich widok. Machnęłam różdżką, a drzwi same się otworzyły. Opuszczałam mugolski świat, więc mogłam już sobie darować używanie kluczy.

— Już możesz jechać, pan dostawca cię podwiezie — zwróciła się do mnie, kiedy wstałam.

Bez słowa chwyciłam rączkę kufra, minęłam kobietę i zeszłam po schodach w milczeniu. Zabrałam wszystkie swoje rzeczy. Już nie zamierzałam tu powrócić. Zaraz po skończeniu szkoły postanowiłam osiąść w domu, który zostawił mi ojciec. Zabezpieczył mnie do końca życia, nie ma co. Ale zanim owa szczęśliwa chwila miała nadejść, musiałam zapakować się do ciasnego, rdzewiejącego już wozu dostawczego i usiąść obok pana Tima. Był to starszy pan ze źle ogoloną szczęką, cuchnęło od niego smażoną rybą, a o stanie jego paznokci wolałam się nie wypowiadać. Przez całą drogę nie odezwałam się do niego ani słowem, a jechaliśmy jakieś pół godziny. Niby było jeszcze wcześnie, ale korki ciągnęły się jak w godzinach szczytu. Kiedy samochód zatrzymał się na King’s Cross, wyskoczyłam z niego i czym prędzej się oddaliłam. Nie chciałam, żeby któryś ze znajomych zobaczył mnie w towarzystwie mugola. Pchając przed sobą wózek z kufrem i koszykiem Szaula, natarłam na ceglaną ścianę pomiędzy peronem dziewiątym a dziesiątym. Gładko przedostałam się na drugą stronę, robiłam to przecież tyle razy… W czarodziejskim świecie było o wiele bardziej kolorowo. Nareszcie poczułam się swobodnie. Znałam tu mnóstwo osób, ale tylko dlatego, że byłam ekscentryczna. Tak naprawdę moją jedyną i prawdziwą przyjaciółką była Josephine Foxy. Rozumiała moje problemy, bo była po części tak samo dziwna jak ja, ale o wiele słabsza. Nie odziedziczyła przecież po swoim ojcu takiej charyzmy jak ja po moim. Natychmiast ją wypatrzyłam. Była bardzo niska, ale natychmiast poznałam te natapirowane, jasnobrązowe włosy, jasnozielony gorset i czarną, bufiastą spódnicę. Kolory godne uczennicy z Domu Węża. Natychmiast do niej podbiegłam. Josephine zmierzyła mnie oceniającym wzrokiem, po czym zapytała:

— A co ty tak normalnie ubrana?

— No wiesz? Stwierdziłam, że skoro mam jechać z jakimś mugolskim sprzedawcą, to wolę się nie rzucać w oczy. Przecież wiesz, co by się zaczęło dziać, gdyby mnie jakiś Ślizgon zobaczył — mruknęłam, po czym uśmiechnęłam się złośliwie i dodałam: — Przebiorę się w pociągu, czuję się taka… normalna.

Ruszyłyśmy w stronę pociągu, przeciskając się przez tłumy witających się po dwumiesięcznej rozłące uczniów i odnalazłyśmy jakiś wolny przedział. Byłam prefektem, ale mało obchodziło mnie spotkanie na przedzie pociągu, gdzie zwykle zbierali się prefekci wszystkich domów. Zawsze to ignorowałam; chyba tylko Snape powstrzymywał Dumbledore’a przed odebraniem mi odznaki. Wpakowałam ciężki kufer na półkę, po czym wyciągnęłam z niego kawał białej koronki, różdżkę i wysokie, białe glany. Nie potrzebowałam wielkiej metamorfozy, po prostu zdjęłam długi, czarny płaszcz. Josephine uśmiechnęła się na widok moich białych, koronkowych rajstop, tak samo alabastrowo białych szortów, szarej bluzki z długimi, szerokimi rękawami i materiałowego, białego stanika. Za pomocą różdżki w mgnieniu oka zrobiłam wysoką szopę z idealnie rozczesanych, ciemnobrązowych włosów, po czym założyłam koronkę na głowę tak, aby zakrywała mi twarz, jej koniec na szczycie głowy zawiązałam wstążką i ubrałam buty. Nareszcie byłam sobą.

— Gdyby nie to, że Snape cię lubi… — mruknęła, tłumiąc śmiech. — Jest naszym wychowawcą, to fakt, ale mimo to traktuje cię lepiej niż resztę uczniów. Gdyby nie to, już dawno pewnie by cię wyrzucili za takie stroje.

Josephine miała po części rację, bo jeszcze dwa lata temu zdarzało mi się przychodzić na lekcje w zupełnie odmiennym stroju niż czarna szata czarownicy. A co do Snape’a… Faktycznie lubił mnie bardziej, ale tylko dlatego, że po prostu musiał. Jakoś tak się dziwnie złożyło, że poznał prawdę o mojej rodzinie. Nie zależało mi aż tak bardzo na tym, aby tę informację jakoś specjalnie taić, ale zaskoczyło mnie jego nagłe wezwanie do gabinetu na początku pierwszej klasy. Od tamtego momentu połączyła nas… głębsza znajomość. Można z nim nawet normalnie porozmawiać. Ale o tym później.

Josephine nie ma pojęcia, że Voldemort jest moim ojcem. Jakoś tak wyszło, że zaprzyjaźniłyśmy się zaraz na początku pierwszej klasy, ona powiedziała mi, że jej rodzice są po stronie Czarnego Pana, a kiedy już ją poznałam, to bałam się, że będzie traktować mnie specjalnie tylko dlatego, że łączą mnie bliższe więzi z panem jej rodziców. Od samego początku chciałam być z nią na równi. Nigdy w sierocińcu nie miałam prawdziwego przyjaciela, nie odczuwałam też dotkliwie jego braku, ale kiedy znalazłam się w Hogwarcie, poczułam potrzebę nawiązania znajomości z osobami, które były do mnie tak podobne.

Pociąg ruszył z lekkim szarpnięciem. Josephine wyciągnęła ze swojego kufra „Proroka Codziennego”, odnalazła stronę, na której wcześniej skończyła czytać i pogrążyła się w jego lekturze. Ja natomiast utkwiłam wzrok w szybko przesuwających się za oknem obrazach. Najpierw były to kamienne budynki, potem oświetlone promieniami wrześniowego słońca łąki, następnie coraz gęstsze krzaki… Delikatne kołysanie pociągu i jego rytmiczny stukot sprawił, że poczułam się senna. Oparłam policzek o szybę i przymknęłam oczy. Wróciłam tej nocy późno, a rano musiałam na dodatek zwlec się z łóżka o siódmej, żeby jeszcze raz wszystko przejrzeć. Nie chciałam zostawić w sierocińcu ani jednej rzeczy, gdyż nie zamierzałam już tam powrócić. Nie chciałam, żeby ktoś połączył mnie kiedykolwiek ze światem mugoli.

Obudził mnie jakiś gwałtowny hałas, który spowodowali, jak się później okazało, Lestrange i Draco Malfoy w towarzystwie dwóch tępych osiłków. W sumie nie miałam nic przeciwko temu, aby się do nas przysiedli, ale obie z Josephine im nie ufałyśmy. Poncjusz — bo tak właśnie miał na imię syn Bellatriks i Rudolfa — był chłopakiem o ciemnych włosach sięgających ramion, szarych oczach i z drobną, czarną bródką, Draco zaś był przylizanym chojrakiem o platynowych włosach i piegowatym nosie.

— Przeszłaś dziś samą siebie — powitał mnie Poncjusz, siadając na ławce obok Josephine. Draco zajął miejsce pomiędzy Crabbe’em i Goyle’em. Ten ostatni usiadł tuż obok mnie.

— Nie prawda, na ucztę w Noc Duchów w zeszłym roku była ubrana o wiele dziwniej. Pamiętacie te czerwone rogi? — wtrącił Malfoy, a cała grupa to potwierdziła.

— Dobra, do cholery, zostawmy mój strój — mruknęłam, przeciągając zastałe ramiona, po czym zapytałam Poncjusza: — Jak tam wakacje? Co, całe dwa miesiące musiałeś spędzić z tym przychlastem?  

Wskazałam podbródkiem na Dracona, który skrzywił się lekko, lecz był zbyt chudy w uszach, aby jakoś mi odpyskować. Nie byliśmy w jednej paczce, ale lubiliśmy spędzać ze sobą czas. Ślizgonom nie wypadało łączyć się w większe grupy, to było specjalnością pozostałych domów. A nie ulegało wątpliwości, że Slytherin był najlepszym z założycieli Hogwartu, więc uczniowie należący do jego domu byli najlepszymi uczniami w szkole.

— To fakt, ale z drugiej strony Draco to dobry uczeń — powiedział, wyciągnął z ust gumę i cisnął nią w kuzyna, który burknął coś obraźliwego pod nosem, a jego dwaj goryle zachichotali służalczo. — Nie dość, że nienawidzi szlam, to jeszcze coraz lepiej się podlizuje, jak na Ślizgona przystało.

Zerknęłam na Poncjusza. Nigdy nie patrzyłam w oczy osobie, z którą rozmawiałam. Kontakt wzrokowy mógł równać się z użyciem legilimencji, a moja oklumencja nie była jeszcze tak dobra, jak sobie tego życzyłam. To bardzo złożony rodzaj magii, a biorąc pod uwagę moją emocjonalność… Lestrange jednak był całkiem fascynującą postacią. Oczywiście nie miał pojęcia, z kim miał do czynienia, ale czasami odczuwałam potrzebę powiedzenia mu prawdy. I zapewne kiedyś to zrobię. Był dla mnie jednak za mało dojrzały, a podchodził do niektórych spraw zbyt poważnie… Nie potrafiłam go rozszyfrować. Nie zmieniało to jednak faktu, że był całkiem przystojnym młodzieńcem. Ciekawa byłam, co by zrobił, gdyby jego matka i ojciec opuścili Azkaban. Musiał ich pamiętać, ale to Malfoyowie przecież go wychowali. Byliśmy pod tym względem do siebie podobni, być może dlatego tak go lubiłam.

Przez resztę drogi rozmawialiśmy o mało znaczących sprawach. Od Dracona dowiedzieliśmy się, że nie spotkał jeszcze w pociągu ani Ronalda Weasleya, ani Harry’ego Pottera, jakby to cokolwiek znaczyło. Mało mnie obchodził ich los, ale świat byłby o wiele lepszym miejscem, gdyby wielki Wybraniec się z nim pożegnał. Gdyby nie to, że przez Pottera Czarny Pan zniknął, a raczej zginął podczas ataku na Harry’ego, może miałabym teraz w miarę normalny dom. Rozumiem wybór ojca. Lord Voldemort zmieniający pieluchy rozwrzeszczanemu bachorowi to widok całkowicie niezapomniany i zupełnie sprzeczny. Może zabrałby mnie do siebie, kiedy zaczęłabym chodzić do szkoły? Ale nigdy się tego nie dowiem.

Wysiedliśmy, kiedy już się ściemniło. Na mrocznym, atramentowo czarnym niebie iskrzyły się już gwiazdy. Wsiedliśmy do jednego z powozów ciągniętych przez testrale, które natychmiast ruszyły w stronę szkoły.

— Jestem wściekle głodna — stwierdziłam, kiedy skrzypiąca, ozdobna brama otworzyła się przed powozem. Wtoczyliśmy się na błonia, czekając, aż ten zatrzyma się tuż przed wysokimi, dębowymi drzwiami.

— Ja też — mruknęła Josephine, rozcierając sobie brzuch. — Już dawno zapomniałam o dyniowych pasztecikach.

Weszliśmy do szkoły. Ogarnęło mnie uczucie przemożnej ulgi, ale i smutku na myśl, że uczestniczę w uczcie powitalnej już po raz ostatni. Widok znajomego holu wywołał w moim sercu przyjemne ciepło, mimo że na błoniach było całkiem chłodno. Poncjusz nie odzywał się ani słowem już od godziny, ale w jego wypadku było to całkiem normalne. Zajęliśmy miejsca przy stole Ślizgonów, a ja, aby nie wzbudzać sensacji, natychmiast transmutowałam swój strój w zwykłą, czarną, szkolną szatę. No i bardzo niewygodnie byłoby mi jeść kolację z kawałkiem koronki na całej twarzy. Byłam raczej przeciętną czarownicą, ale zaklęcia dotyczące szycia, transmutacji i ozdabiania ubrań opanowałam do perfekcji.

Po kilkunastu minutach, kiedy już wszyscy uczniowie zajęli swoje miejsca (przy stole Gryfonów nie zauważyłam ani rudej czupryny Weasleya, ani okropnie rozczochranych włosów Pottera), profesor McGonagall wniosła na stołku wyświechtaną tiarę, a po chwili przyprowadziła pierwszoroczniaków. Stary kapelusz Godryka Gryffindora zaczął śpiewać, ale ja tego nie słuchałam. Mój wzrok spoczął na pustym miejscu, zajmowanym zwykle przez Severusa Snape’a. Ciekawa byłam, gdzie się podział. Nigdy nie opuszczał powitalnej uczty, chociaż od kiedy tylko pracował w Hogwarcie, starał się o stanowisko nauczyciela obrony przed czarną magią, ale Dumbledore wciąż mu odmawiał. Może po prostu nie mógł znieść widoku nowego profesora?

Rozpoczęła się ceremonia przydziału. W tym roku nie było tak wielu czarodziejów czystej krwi jak w zeszłym semestrze. Większości z wyczytywanych nazwisk nigdy nie słyszałam, była tylko jedna dziewczyna, Ginewra Weasley, prawdopodobnie siostra Rona, której płomienne włosy poznałam już z daleka. Kiedy ostatni uczeń, który został akurat przydzielony do Hufflepuffu, usiadł na swoim miejscu, powstał dyrektor.

— Witam was serdecznie podczas kolejnej uczty powitalnej — przemówił, a jego przenikliwe, niebieskie oczy zamigotały wesoło. — Zanim zatopimy zęby w tych wszystkich pysznościach, mam zaszczyt przedstawić wam nowego nauczyciela obrony przed czarną magią, Gilderoya Lockharta.

Wybuchły oklaski i wiwaty. Klaskały głównie dziewczyny; większość z nich miała rumieńce podniecenia na twarzach. Przez całą ceremonię przydziału podpierałam podbródek na łokciu, który położyłam na blacie stołu. Uniosłam lekko wzrok, aby móc zobaczyć owego nauczyciela, który wywołał takie zamieszanie. Lockhart miał jasne, lekko pofalowane włosy, na których umiejscowił ciemnoniebieską, nieco przekrzywioną tiarę, ubrany był w granatową szatę wyszywaną w złote i srebrne gwiazdki, a uśmiechał się w tak olśniewający sposób, że wzbudził we mnie szczery podziw nad tym, jak można było tak szeroko rozciągnąć usta.

— Pozer — mruknęłam znudzona. W żołądku zaburczało mi z głodu. — Co on właściwie wie o czarnej magii? Albo o obronie przed nią?

— Chyba dość sporo, skoro Dumbledore go przyjął — stwierdziła jasnowłosa, siedząca naprzeciwko mnie Sarah. Ona miała na twarzy ten sam rozanielony wyraz, który można było spostrzec na twarzach u większość dziewcząt. — Nie czytałaś jego książek? Nie lubisz go?

— Hmm, niech pomyślę… — Udałam zafrasowaną. — Nie.

Kiedy oklaski ustały, a napuszony i dumny Lockhart usiadł na swoim krześle, Dumbledore oświadczył, że możemy zacząć jeść, a wazy, półmiski i tace napełniły się wybornym jak zwykle jedzeniem. Nałożyłam sobie na talerz wszystkiego po trochu i zaczęłam to konsumować. Nie odzywałam się do nikogo, dopóki nie zaspokoiłam pierwszego głodu.

— Ciekawe, gdzie jest Snape — odezwał się nagle Poncjusz, patrząc smętnie na stół nauczycielski. Wzruszyłam tylko ramionami.

— Może dorwał Pottera i Weasleya, a teraz zabawia się z nimi w swoim gabinecie? Słyszałam od Notta, że przylecieli samochodem — wtrąciła się Sarah.

— Chyba przyjechali — poprawiłam ją. Temat ten bardzo mnie zainteresował, choć źródło owej informacji nie było zbyt wiarygodne. Sarah była jedną z najbardziej plotkujących dziewczyn, jakie tylko znałam.

— Nie, przylecieli samochodem. Latającym samochodem. — Blondynka upierała się przy swoim. — I walnęli w drzewo. Podobno Montague to widział, kiedy szedł do łazienki zaraz po wniesieniu tiary. 

Parsknęłam śmiechem. Skoro to prawda, to może faktycznie Snape ich dorwał i teraz pastwi się nad nimi w swoim gabinecie. I tak musiałam odwiedzić Mistrza Eliksirów w lochach. Zrobiła się z tego jakaś dziwna tradycja, której nie zamierzałam łamać.

Kiedy powitalna uczta zakończyła się odśpiewaniem hymnu szkoły, a wszyscy uczniowie zaczęli tłumnie opuszczać Wielką Salę, ja jako prefekt musiałam zebrać wszystkich nowych Ślizgonów, pokazać im dormitorium i podać hasło. Nie było ich wielu, więc miałam sprawę nieco uproszczoną. Udaliśmy się schodami do lochów, a ja pokazałam im ścianę.

— Tutaj znajduje się nasze dormitorium… — zaczęłam, ale gdzieś od strony wyjścia dobiegł nas odgłos przyspieszonych kroków. Okazało się, że należały one do Severusa Snape’a, który zwolnił nieco, kiedy koło nas przechodził i stanął obok mnie. — To nasz opiekun i nauczyciel eliksirów, profesor Snape.

Rozległy się ciche pomruki, a ja siliłam się na uprzejmość. Mistrz Eliksirów musiał już na starcie wzbudzić w nich swego rodzaju przerażenie i niepokój.

— Podaj im hasło i chodź — powiedział do mnie półgębkiem.

— No tak. Hasło brzmi Śmierć szlamom. Po lewej stronie jest sypialnia dziewczyn, a po prawej pokoje dla chłopców — rzekłam, a kamienna, wilgotna ściana odsunęła się, ukazując tajne przejście. Pierwszoroczniacy jeden za drugim zaczęli wchodzić do środka, ale mnie już tam nie było. Biegłam truchtem za kroczącym szybko Snape’em w stronę jego gabinetu.

___________

Pierwszy rozdział wyjaśnił już więcej, prawda? Zapraszam serdecznie do zakładki Bohaterowie, gdzie powstały już pierwsze postacie. Główną bohaterkę jednak umieszczę tam za jakiś czas. Ten odcinek trochę krótki, bo nie chciałam od razu zdradzać wszystkich szczegółów. Dedykacja dla Atramentowej. :*