Rozdział 9

Przez chwilę patrzyłyśmy sobie w oczy. To milczenie stawało się z sekundy na sekundę coraz bardziej niepokojące, a wzrok Josephine coraz bardziej świdrował, jakby moja przyjaciółka chciała wywiercić mi w głowie dziurę. Mogłam albo skłamać i próbować wszystko odkręcić, albo w końcu wyznać całą prawdę, ulżyć swemu sumieniu i mieć nadzieję, że Josephine wszystko zrozumie. Prawdę, która od dawna jej się należała.

— Mary Madeleine, powiedz coś… To ty atakowałaś tych uczniów? — wyszeptała, a w jej oczach błysnęły łzy.

— Zgłupiałaś? — syknęłam ostro, ale mój głos zadrżał. — Ja… ja wiem wszystko o Komnacie Tajemnic, ale bałam się ci powiedzieć, bo gdyby to wyszło na jaw, Dumbledore wyrzuciłby mnie ze szkoły albo nawet mogłabym trafić do Azkabanu. Ale to nie ja otworzyłam Komnatę, przyrzekam.

Wzięłam głęboki oddech i opowiedziałam jej o wszystkim. O tym, że moim ojcem jest sam Lord Voldemort (Josephine wydała z siebie zduszony okrzyk, kiedy ta wiadomość do niej dotarła), wyznałam też, że to ja jestem Dziedziczką Slytherina i wiem o potworze ukrytym w Komnacie, lecz natychmiast wyjaśniłam, że nie mam pojęcia, kto jest sprawcą tych wszystkich napaści w Hogwarcie. Zawahałam się, lecz skoro już powiedziałam jej o swoim pochodzeniu, mogłam powiedzieć jej i to.

— Spałam ze Snape'em.

Ślizgonka zrobiła taką minę, jakby się jej zbierało na wymioty. Zakryła sobie usta dłonią, między brwiami zaś pojawiła się podłużna, pionowa bruzda, na co parsknęłam i ukryłam twarz w dłoniach. Jeszcze chwilę temu byłam okropnie zdenerwowana, lecz teraz po prostu nie mogłam powstrzymać śmiechu.

— To obrzydliwe! — wyszeptała, a jej głos stał się wysoki i piskliwy. — On jest straszny.

— Oj tam, pieprzysz — żachnęłam się, wzruszając ramionami. — Ale to już przeszłość.

Dziewczyna uniosła brwi, a ja, chcąc nie chcąc, opowiedziałam jej całą prawdę o Lockharcie. Skoro już postanowiłam wyznać jej dokładnie wszystko, nie mogłam pominąć tego istotnego faktu. Żadnego zatajania informacji. Kiedy skończyłam, Ślizgonka zdawała się być jeszcze bardziej zaskoczona niż wcześniej.

— Czy ciebie interesują tylko takie stare pryki? Kto będzie następny? Flitwick?

Przez chwilę milczała, a oburzenie szybko ustąpiło miejsca rozbawieniu, które natychmiast zawładnęło jej obliczem. Zaczęła się śmiać, na co ja tylko wykrzywiłam się złośliwie.

— Nadal nie mogę w to uwierzyć. Jak mogłaś to przede mną zataić! — odezwała się Foxy, kiedy już uspokoiła atak śmiechu. — To jest całkowity brak zaufania! Przecież się przyjaźnimy.

— Wiem, chciałam ci powiedzieć, ale wygodniej było mi to trzymać w tajemnicy. Taka jest prawda — wyznałam, wzruszyłam ramionami i spuściłam wzrok.

Teraz musiałam już zaakceptować fakt, że mogłam wszystko stracić. Wierzyłam w lojalność przyjaciółki, a ta wiedza po prostu się jej należała. Miałam tylko nadzieję, że nie przejadę się na swojej ufności. Nie mogłam mieć do niej żadnych pretensji, ona zawsze była ze mną szczera. Lecz czy to nie ja głupio uchyliłam jej rąbka tajemnicy? To była tylko i wyłącznie moja wina, nie mogłam się na nią boczyć tylko dlatego, że byłam nieuważna.

*

Idąc na obronę przed czarną magią, spotkałam na korytarzu Snape'a. Poczułam się bardzo nieswojo, głównie dlatego, że Josephine poszła jeszcze do łazienki, więc pozostałam teraz całkiem sama. Przyspieszyłam kroku, aby go ominąć, lecz Mistrz Eliksirów zastąpił mi drogę. Jego twarzy była jak zwykle nieprzenikniona, ale ja już wiedziałam, że czeka mnie poważna rozmowa.

— Mary Madeleine, nie przyszłaś do mojego gabinetu ani razu. Jak mam to rozumieć? — odezwał się cicho.

Zatrzymałam się, patrząc mu prosto w oczy. Wiedziałam, co robi, lecz ja od dawna potrafiłam się ochronić. Mój umysł był doskonale zabezpieczony przed nieproszonymi gośćmi. Sam Snape naciskał, abym opanowała tę umiejętność, a teraz użyłam jej przeciw niemu. To była jedyna umiejętność, która nareszcie przydała mi się w prawdziwym życiu.

— Przepraszam, profesorze. Byłam zajęta. Egzaminy, rozumiesz…  

— Doprawdy?

Zatrzymał się bardzo blisko mnie. Musiałam to przyznać — brakowało mi jego towarzystwa. Byliśmy zgranymi kompanami i zawsze dobrze się rozumieliśmy. Jednak na rzecz Lockharta musiałam całkowicie zrezygnować ze spotkań z profesorem. Nie ufałam sobie i bardzo nie chciałam zdradzić mężczyzny, którego kochałam. Czułam, że chyba… Chyba byłabym do tego zdolna.

— Za chwilę mam lekcje…

Powoli zbliżał się w moim kierunku, a ja instynktownie odsuwałam się do tyłu. Coraz szybciej i szybciej… Moje plecy napotkały kamienną ścianę, która uniemożliwiła mi dalszą ucieczkę. A Snape był już bardzo blisko. Jego kierowane zaborczością ciało niemalże stykało się z moim, drżącym i niepewnym, a on sam wycedził przez zaciśnięte zęby:  

— Co ty ukrywasz?  

— Niczego nie ukrywam. Jesteś przewrażliwiony — odparłam.

Mistrz Eliksirów chwycił mój podbródek i wpił się w moje usta. Przypominał mi smak jego dawno już zapomnianych pocałunków, który z chęcią odwzajemniłam. Kiedy jego dłonie zsunęły się na moje piersi, a potem powędrowały gdzieś w okolice talii, szybko odepchnęłam go od siebie i z wściekłością rozejrzałam się dookoła. Wargi piekły mnie okropnie, jakbym umoczyła je w jakiejś palącej truciźnie.

— Profesorze! Ktoś mógł nas zobaczyć! — wysyczałam.

Choć moje włosy płonęły jeszcze szkarłatem, na policzkach czułam kwitnące szkarłatem plamy, a na ustach błąkał się nieumiejętnie skrywany uśmiech, złość prędko ustępowała miejsca niepokojowi. Snape wykorzystał to. Pochylił się powoli i złożył na moim zaróżowionym lekko czole krótki pocałunek.

— Czy zniesiesz takie zagrożenie? — zapytał zjadliwie i odszedł.

Moje serce natychmiast wypełniła absurdalna mieszanina uczuć. Odrzucenie nacierało na narastającą niechęć, zwłaszcza, że Mistrz Eliksirów po prostu zostawił mnie po środku korytarza i nawet nie obejrzał się za siebie. Przez jakąś minutę próbowałam otrząsnąć się z lekkiego szoku, ale dopiero dzwonek przywołał mnie do porządku. Pobiegłam na lekcję, wciąż czując rodzące się w moim sercu upokorzenie.

Na obronie przed czarną magią czytaliśmy tylko te głupie podręczniki Gilderoya i odgrywaliśmy scenki opisane w niektórych rozdziałach. Byłam naprawdę zakochana, lecz nawet uczucie nie mogło mi tak uderzyć do głowy, aby nie doceniać stopnia nudy, która panowała na tych lekcjach. Jak do tej pory udało mi się uniknąć brania udziału w odgrywaniu wilkołaków, wampirów, gnomów czy wściekłych testrali, lecz doskonale wiedziałam, czym było to spowodowane. Moje stosunki z nauczycielem obrony przed czarną magią były tak intymne, że niemal każda uczennica zrobiłaby wszystko, aby znaleźć się na moim miejscu. Nikt nie potrafił rozbawić mnie tak, jak on i nikt nie żywił do mnie tak bezwarunkowych uczuć. Po prostu wiedziałam, że Lockhart nigdy mnie nie wykorzysta. Tak mówiło mi nie tylko serce, ale i intuicja.

Tym razem Lockhart zmusił Poncjusza do wcielenia się w rolę ghula, którego pokonał za pomocą zwykłego, skórzanego bicza służącego do panowania nad końmi. Było to raczej średnio interesujące widowisko, dlatego opierałam policzek o przybrudzony blat biurka i gryzmoliłam bardziej nieokreślone kształty na jednej ze stron mojego używanego egzemplarza Jak zaprzyjaźnić się z ghulami. Kiedy Gilderoy zachowywał się w tak idiotyczny sposób, czułam się naprawdę zażenowana. Choć wiedziałam, że to tylko maska, drażnił mnie wtedy jak nikt inny.

Nareszcie rozbrzmiał dzwonek. Była teraz długa przerwa na obiad, więc uczniowie czym prędzej udali się do Wielkiej Sali, ja natomiast zostałam w klasie, wymieniwszy uprzednio znaczące spojrzenia z Josephine. Lockhart ustawiał na swoim biurku swoje książki, nie podnosząc nawet wzroku. Podeszłam do niego i usiadłam na jego wysokim krześle, po czym oparłam obie stopy na brzegu stołu.

— Spóźniłaś się na lekcję, co cię zatrzymało? — zapytał, patrząc na mnie zza kurtyny gęstych, złoto blond włosów.

W jego błękitnych, błyszczących oczach zobaczyłam radosne, aczkolwiek niepokojące iskierki, na ustach zaigrał uśmiech. Ja również się rozpromieniłam i przygryzłam lekko dolną wargę.

— Zatrzymała mnie McGonagall, nic takiego — skłamałam. Myśl, że Lockhart mógł dowiedzieć się, co łączyło mnie kiedyś ze Snape'em była nie do zniesienia. — Wciąż nie mogę przywyknąć do tego dziecinnego Gilderoya Lockharta z lekcji. Drażni mnie. Myślisz, że Dumbledore wie, jaki naprawdę jesteś?

Nauczyciel milczał przez krótki moment, nie odwracając wzroku od moich szeroko otwartych oczu. Twarz mu złagodniała, a on sam w końcu pocałował mnie delikatnie w policzek.

— Byłem uczniem Ravenclawu, myślisz, że jestem głupi? Nie martw się, kochana. Nie urodziłem się wczoraj i wiem, jak oszukiwać ludzi. A teraz już idź, zobaczymy się wieczorem.

Jeszcze raz mnie pocałował, tym razem w czoło i szybko opuścił klasę, pozostawiając mnie samą. Westchnęłam ciężko i również udałam się do Wielkiej Sali na obiad, a miejsce, które dotknęły wcześniej usta Snape’a i Lockharta piekło mnie nieznośnie.

*

Czternastego lutego stało się coś, czego się nie spodziewałam. Kiedy tylko weszłam do Wielkiej Sali, moim oczom ukazała się przerażająca scena. Zupełnie jak z mojego najgorszego snu. Ściany pokryte były ogromnymi, bladoróżowymi kwiatami, z sufitu zaś spadały wielkie, czerwone konfetti w kształcie serca przypominające płatki śniegu. Przez nieokreśloną ilość czasu stałam w drzwiach z szeroko otwartymi oczami i ustami, z twarzą zastygłą w wyrazie przerażenia i obrzydzenia. Dopiero w momencie, kiedy minął już pierwszy wstrząs, zdałam sobie sprawę z tego, że nie tylko ja zareagowałam w ten sposób na pomysł… No właśnie, czyj to był pomysł? Robiłam, co mogłam, aby odsunąć od siebie myśl, że autorem tego żenującego pomysłu był Lockhart. Jak można wykazać tak porażający brak gustu i na dodatek pochwalić się tym publicznie? Moje oczy po prostu krzyczały z rozpaczy, a kiedy ujrzałam siedzącego przy stole nauczycielskim Lockharta ubranego w bladoróżową szatę oraz tiarę w takim samym kolorze osadzoną pieczołowicie na złotych, idealnie ułożonych lokach, poczułam nieodpartą wręcz ochotę wydłubania ich sobie widelcem. Snape miał taką minę, jakby właśnie obserwował  kogoś wymiotującego malowniczo do jego talerza, w którym zresztą utkwił swój wzrok, byle tylko nie patrzeć na dekoracje i nauczyciela obrony przed czarną magią. Oczywiście jego owsianka pozostała nietknięta.

Nie wszyscy wyglądali jednak na zniesmaczonych. Dziewczęta były raczej podniecone i co najmniej rozchichotane. Zdarzały się na szczęście wyjątki, Josephine, którą spotkałam przy stole Ślizgonów, miała obrzydzenie wymalowane na twarzy. Gdy usiadłam obok niej i nalałam sobie kawy do filiżanki, pochyliła się ku mnie z grobową miną i oświadczyła:

— Spóźniłaś się na mowę Lockharta. Dostał od uczennic czterdzieści sześć kartek walentynkowych. Chyba nie…

— Żartujesz?! — przerwałam jej tak jadowitym sykiem, że siedzący naprzeciwko mnie Draco Malfoy zerknął w naszą stronę i uniósł lekko brwi. — Ja nie obchodzę walentynek! Czuję, jak mi coś podchodzi do gardła na samą myśl o tym… święcie. I to jest chyba kupa.

Prychnęłam pogardliwie i posmarowałam sobie kromkę chleba dżemem truskawkowym. Kiedy rano wstałam z łóżka, byłam wściekle głodna, lecz po tym, co zobaczyłam po wkroczeniu do Wielkiej Sali, apetyt opuścił mnie prawie całkowicie. Chciałam jak najszybciej udać się na lekcje. Otaczający mnie zewsząd róż i konfetti w kawie wystarczyło, by zepsuć mi początek dnia.

Szok, który przeżyłam podczas śniadania, opuścił mnie dopiero pod koniec popołudnia. Zaraz po lekcjach udałyśmy się z Josephine do pokoju wspólnego Ślizgonów, aby zagrać z chłopcami z naszego roku w eksplodującego durnia, co było przyjemnym odpoczynkiem od biegających po szkole cherubinków, które były nie tylko grube, ale i szkaradne. Natomiast około siedemnastej przyjaciółka pobiegła do toalety za potrzebą, a ja ruszyłam powoli w stronę biblioteki, gdzie miałyśmy się spotkać, aby napisać wypracowanie dla Flitwicka. Jako Ślizgonka i przede wszystkim Mary Madeleine, całkowicie zignorowałam zakaz samotnego przechadzania się po korytarzach. Takich osób jak ja było naprawdę niewiele, gdyż wszyscy wciąż mieli przed oczami unoszącego się bez życia Prawie Bezgłowego Nicka, więc po drodze nie spotkałam żywej duszy. Przynajmniej do pewnego momentu. Natychmiast rozpoznałam te rażące, różowe szaty oraz miłą dla serca i oczu twarz.

— Niebezpiecznie jest się teraz włóczyć po korytarzach — rzekł Gilderoy, kiedy był już wystarczająco blisko mnie, abym mogła usłyszeć jego szept. — Do kolacji jeszcze dwie godziny.

— Złego diabli nie biorą — odparłam, wzruszając ramionami.

Czułam się niepewnie, bo lada chwila mogła nadejść Josephine, a nie chciałam, by zastała nas w dwuznacznej sytuacji. Poza tym nauczyciel nie wiedział, że moja przyjaciółka wie o naszym romansie.

Lockhart jednak zdawał się tym kompletnie nie przejmować. Podszedł do mnie i chwycił w obie dłonie moją twarz. Nasze usta złączyły się w upragnionym, namiętnym pocałunku. Zapragnęłam oddać się mu natychmiast, w tym miejscu, chociażby w sali profesor McGonagall, która była najbliżej. Jego duże, gładkie dłonie penetrujące moje ciało doprowadzały mnie do szaleństwa. Chciałam, by zrobił to brutalnie, by choć raz zawładnął mną, jak…

Gdzieś za zakrętem rozległy się ciche kroki, których niestety w porę nie usłyszałam. Gdy zdążyłam jakoś zareagować, było już za późno. Snape stanął jak wryty, patrząc to na mnie, to na Lockharta. Trudno było powiedzieć, co wyrażała jego twarz. Nienawiść czy może raczej obrzydzenie pomieszane ze złością. Blondyn powoli, bez żadnej gwałtowności odsunął się ode mnie. Spodziewałam się, że w obecności Snape'a Gilderoy założy maskę pustego lalusia, lecz nie. Jego twarz wyrażała chłodne opanowanie. Przez chwilę obaj mężczyźni mierzyli się wzrokiem, a ja modliłam się, aby jeden z nich po prostu odszedł. Wiedziałam, że jeśli Snape lub Lockhart podniesie głos choć odrobinę, to będzie koniec. Apokalipsa. W tej sytuacji uznałam, że najlepiej jest milczeć. Kochałam Gilderoya, lecz ślizgońska natura zawsze dominowała nad uczuciami. Musiałam najpierw zadbać o siebie.

— Wszystko widziałem, Lockhart — przemówił Mistrz Eliksirów, a w moim żołądku coś się przewróciło, mimo że byłam przygotowana na taką wiadomość. — Żadne twoje idiotyczne paplanie nic tutaj nie pomoże, więc możesz sobie tego oszczędzić.

— Myślisz, że mnie przejrzałeś? Tak, jak tego głupca Quirrella? O nie, ze mną nie pójdzie ci tak łatwo — zadrwił Lockhart, a jego głos zabrzmiał nisko i poważnie; nie było w nim śladu beztroski i komicznego patosu, z którym zawsze przemawiał. — Wiem, co robisz, Snape, ale to ci się nie uda.

Zaśmiał się kpiąco i zerknął na mnie. Ja jednak byłam na tyle przerażona, że nie mogłam się nawet zmusić do spojrzenia w jego stronę. Wpatrzyłam się tylko w Mistrza Eliksirów, zastanawiając się, co właściwie zobaczył. Tymczasem on odpowiedział:

— Skoro ja nie jestem w stanie cię przejrzeć, to może zrobi to profesor Dumbledore, hmm? Bo wydaje mi się, że takie stosunki z uczennicami są zabronione. Jestem tego pewien, że pan dyrektor chętnie dowiedziałby się, jak zachowuje się jego ulubiony nauczyciel. Ale tego już chyba nie umieścisz w swojej najnowszej książce, co, Lockhart?

Teraz na twarzy Snape'a pojawiła się najczystsza złośliwość, mnie zaś zrobiło się jednocześnie gorąco i niedobrze. Wizyta w gabinecie Dumbledore'a to ostatnia rzecz, która była mi teraz potrzebna. Nie mogłam się nie odezwać.

— Ale… profesorze, może się jakoś dogadamy…

— Zamilcz — warknął Snape.

— A może ty po prostu zazdrościsz, że każdą kobietę odrzuca na twój widok — rzekł Gilderoy, w dawny sposób ukazując swoje olśniewająco białe zęby.

To trwało zaledwie sekundę, zanim rozpętało się piekło. Snape rzucił się na Lockharta z pięściami jak zwykły mugolski pijaczek. Z mojego gardła wyrwał się zduszony okrzyk. Blondyn okładał pięściami Severusa po twarzy, ale ten nie pozostawał mu dłużny. Byłam naprawdę skołowana i nie miałam pojęcia, co robić. Nie mogłam przecież wezwać nauczyciela do bójki, ponieważ to właśnie nauczyciele ją toczyli! A próba rozdzielenia ich… Nie chciałam oberwać ani od jednego, ani od drugiego.

To wszystko trwało zaledwie kilka sekund, choć mi wydawało się, że mężczyźni walczyli całymi godzinami. Kiedy już odetchnęłam, zdałam sobie sprawę, że nie mogłam na to bezczynnie patrzeć. Wyszarpnęłam różdżkę z wewnętrznej kieszeni, wycelowałam nią w dwóch mężczyzn, chwilę potem błysnęło, na korytarzu rozległ się huk, który poniósł się echem chyba po całym pierwszym piętrze, a Lockharta i Snape'a odrzuciło. Każdego pod inną ścianę. Obaj dyszeli ciężko, łypiąc na siebie w sposób tak nienawistny, jak tylko się dało. Gilderoy miał podbite oko i rozciętą wargę, policzki mocno zaczerwienione, a idealnie ułożone włosy w nieładzie. Tiara spadła mu z głowy i teraz leżała porzucona jakieś kilka stóp od właściciela. Severus natomiast miał posiniaczoną twarz, z dużej pręgi tuż nad łukiem brwiowym oraz z lewej dziurki nosa kapała krew. Na skroni pulsowała szybko żyła. Szaty jednego i drugiego czarodzieja były potargane i okropnie pomięte.

— Ja pierdolę — bluznęłam, a gniew nagle uderzył mi do głowy z całą siłą. — Mugolaki!

Odwróciłam się na pięcie i pobiegłam w stronę schodów prowadzących na parter. Serce waliło mi w piersi jak szalone, ja sama zaś czułam palącą mnie złość. Nie chciałam z nimi mieć jak na razie nic wspólnego. Poczułam się niezwykle upokorzona. Takie zachowanie nie przystoi dorosłym, wykształconym czarodziejom na stanowiskach. Zaczęłam się poważnie zastanawiać, czy na tym etapie życia potrzebny jest mi mężczyzna.

___________

Kończą się wakacje, a wraz z nimi - era blogów na Onecie. Boję się tego. Nie chcę zmian. Co dalej z nami będzie? Wiem jedynie, że nie przestanę pisać i publikować, mam nadzieję też, że Wy nie przestaniecie czytać. Dedykacja dla Kiry. :*