8. O krok dalej

Rozdział zawiera wątek erotyczny, treść nieprzeznaczoną dla dzieci, dlatego życzę miłego czytania xD

Na kolacji było naprawdę mało osób. Ja zeszłam do Wielkiej Sali razem z Poncjuszem. Dałam się mu wciągnąć w rozmowę na temat quidditcha i, mimo że Ślizgon w dość ciekawy opowiadał mi o meczu, na którym był podczas wakacji, ja słuchałam tego z miną wyrażającą raczej średnie zainteresowanie. Po prostu nie mogłam się zmusić, aby polubić ten magiczny sport. Przy stole siedzieli z nami tylko Crabbe i Goyle, a Draco Malfoy gdzieś zniknął. Nie miało to dla mnie większego znaczenia, ponieważ raczej się z nim nie zadawałam. Byłam w siódmej klasie, a on w drugiej. Może i jego rodzice mieli w swoim depozycie mnóstwo złota, a za czasów potęgi Czarnego Pana byli jego oddanymi sługami, lecz teraz, kiedy Lord Voldemort upadł, na nic im się to nie zdało. Nie szukali go, ba, nawet wyparli się jego ideologii. Nie byli jak rodzice Poncjusza. Bellatriks i Rudolf woleli dać się zamknąć w Azkabanie, niż dopuścić się tak przerażającej zdrady. Gdyby tylko jakoś udało się Czarnemu Panu powrócić, a on sam odnalazłby mnie i zabrał do siebie, wyraziłabym otwarcie swoje zdanie. Nie tęskniłam za ojcem, przecież prawie go nie znałam. A nawet, gdyby wychowywał mnie przez te wszystkie lata, również nie pragnęłabym spędzać z nim każdej chwili, ponieważ taki już miałam charakter. Byłam samowystarczalna, nawet nie bałam się utracić Josephine. Ja dobrze wiem, że jestem egoistką, moje dobro było najważniejsze. Byłam prawdziwą Ślizgonką. Kiedy usiadłam na stołku, a profesor McGonagall założyła na moją głowę tiarę, która opadła mi aż na nos, natychmiast wykrzyknęła: SLYTHERIN! Nie byłam tym zaskoczona. Od początku, kiedy tylko Lord Voldemort opowiedział mi o Hogwarcie, a potem profesor Dumbledore odwiedził mnie w sierocińcu, wiedziałam, że to będzie mój dom. On myślał, że nie wiem nic o szkole i świecie, do którego należałam, a ja nie byłam na tyle głupia, aby się przed nim odsłaniać. Utrzymywałam go w tym przekonaniu przez całą naszą rozmowę. Dobrze grałam swoją rolę. Kiedy o tym teraz myślałam, to wspomnienie było tak żywe… tak realistyczne…

To było dawno temu, ponad siedem lat minęło, od kiedy niby „dowiedziałam się”, że jestem czarownicą. Czarny Pan opowiedział mi o wszystkim wcześniej, wyjawił mi wszystkie tajemnice Hogwartu, które on sam zgłębił i ostrzegł mnie przed Zakonem Feniksa, który Albus Dumbledore mógłby na nowo zaktualizować, jeżeli zaczęłoby się dziać coś podejrzanego.

Dyrektor Hogwartu odwiedził mnie na początku lipca. Był to niesamowicie ponury dzień. Niebo pokrywały ciemnoszare, ciężkie chmury, od czasu do czasu rozjaśniał je blask złotych piorunów. Wiatr szalał na wylanym betonem podwórku, a krople deszczu bębniły w szyby. Siedziałam pod łóżkiem w całkowitej ciemności i czytałam książkę, przyświecając sobie starą, rdzewiejącą już latarką. Z magicznej krainy wyobraźni wyrwało mnie głośne pukanie do drzwi. Zanim wygrzebałam się na powierzchnię, do pokoju wszedł już wysoki, podstarzały mężczyzna. Nie wyglądał jednak jak zwyczajny mugol, od razu rozpoznałam w nim czarodzieja. Miał długą, srebrną brodę oraz długie, srebrne włosy, które jaśniały w półmroku, ubrany był w błyszczący, elegancki, czarny garnitur, w dłoniach trzymał mokry od deszczu parasol, a zza okularów osadzonych na złamanym nosie patrzyły na mnie błękitne, pełne radości i entuzjazmu oczy. Od razu wzbudził mój niepokój, ale postanowiłam tego nie okazywać. Kiedy wyciągnął w moją stronę szczupłą, pomarszczoną dłoń, uścisnęłam tylko koniuszki jego palców, jakbym się bała, że czymś się od niego zarażę.

— Witaj, Mary, jestem Albus Dumbledore — rzekł, kiedy puściłam jego rękę. Zmierzyłam go chłodnym spojrzeniem.

— Nie jestem Mary, tylko Mary Madeleine — oświadczyłam. Nie znosiłam, kiedy ludzie dla swojej własnej wygody skracali moje imię i nazywali mnie po prostu Mary. I choć ten sam błąd popełnił wielki Albus Dumbledore, nie zamierzałam puścić mimo uszu tej pomyłki. — Czego pan ode mnie chce?

— Jestem dyrektorem szkoły, która nazywa się Hogwart — odparł. Chociaż patrzyłam na niego z bezczelnym oburzeniem, jego twarz nie traciła tego uprzejmego wyrazu. No i wciąż się uśmiechał. — Dostałaś tam miejsce, dlatego przyszedłem cię o tym poinformować.

— Mhm… Coś jeszcze?

Przez jego starą, pokrytą zmarszczkami twarz przemknął cień zaskoczenia. Byłam pewna, że każdy jedenastolatek, któremu oświadczał, że otrzymał miejsce w jakiejś nieznanej mu dotąd szkole, zachowywał się o wiele bardziej emocjonalnie. Natychmiast się jednak opanował, a jego usta rozciągnęły się w jeszcze szerszym uśmiechu.

— Twoje nazwisko było tam od twojego urodzenia.

— Tak? Moi rodzice nie żyją. Jak mieliby mnie tam zapisać?

— To się stało automatycznie — rzekł Dumbledore, siadając na prostym twardym krześle, które stało przy moim łóżkiem. — Ponieważ Hogwart to szkoła magii. Jesteś czarownicą.

Spuściłam na chwilę wzrok, aby udać spokojne zaskoczenie.

— Czarownicą? W takim razie dlaczego mieszkam z tymi wszystkimi nie-magicznymi dziećmi? — spytałam.

Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiałam, dopiero teraz, kiedy musiałam odwrócić uwagę starca, zdałam sobie sprawę z tego, że nie znam odpowiedzi na to podstawowe pytanie.

— Nie wiem tego. Ale kiedy już będziesz w Hogwarcie, możesz spróbować poszukać jakichś informacji w szkole. Bo oczywiście zgadzasz się zostać jego uczennicą?

— Nie wiem. Nie miałam pojęcia, że to, co potrafię, to jest magia — mruknęłam. — Skąd mam wiedzieć, że pan sobie nie robi ze mnie jaj?  

Dumbledore nie odpowiedział na moje pytanie, tylko wyciągnął różdżkę. Widziałam już coś takiego, kiedy byłam młodsza. Należała do mojego ojca, widziałam ją w jego dłoni, zanim porzucił mnie na wieki wieków, Amen. Dyrektor Hogwartu machnął nią krótko i zmienił trzymaną przeze mnie książkę w wielkiego, białego gołębia, który obleciał pokój dookoła i z powrotem stał się podniszczonym tomem. Moje oczy zrobiły się całkiem okrągłe, co najwyraźniej ucieszyło Dumbledore’a.

— Teraz już mi wierzysz? — zapytał uprzejmie. Pokiwałam tylko głową, a starzec kontynuował: — Nie musisz się martwić o pieniądze, Hogwart posiada specjalny fundusz dla osób, których nie stać na pomoce naukowe. Niektóre książki lub szaty będziesz musiała niestety kupić używane… Proszę, weź tę sakiewkę.

Wręczył mi skórzany woreczek pełen złotych, srebrnych i brązowych monet. Dumbledore odczekał, aż skończę oglądać wysypane prędko na łóżko pieniądze, po czym znów przemówił:

— Jeżeli chcesz, mogę pomóc ci w zakupach, na ulicy Pokątnej możesz nabyć wszystkie książki, szaty i inne przybory szkolne.

— Ja myślę, że… Że chyba poradzę sobie sama — odparłam, jąkając się nieznacznie. — Ale niech mi pan powie, jak mam dojść na tę… Pokątną.

Dumbledore opowiedział mi o małym pubie, który zobaczę tylko ja. Mówił też, jak mam dostać się na peron dziewięć i trzy czwarte, z którego wściekle czerwony pociąg miał zabrać mnie pierwszego września o godzinie jedenastej do Hogwartu. Pożegnał się ze mną i życzył powodzenia. Zanim opuścił pokój, jeszcze przez krótki moment przyglądał mi się, lecz do dziś nie wiem, dlaczego, a ja szepnęłam:

— Nie kłamie mnie pan?

Poncjusz zaproponował, abyśmy wrócili do dormitorium, na co z chęcią przystałam. Korytarze były całkiem puste i jeszcze bardziej ponure niż zwykle. Naszła mnie chętka na spotkanie z Lockhartem, ale wiedziałam, że w tej chwili było to niemożliwe. Spożywał kolację przy stole nauczycielskim razem z innymi profesorami i zerkał co chwilę w moją stronę, ja jednak za wszelką cenę unikałam kontaktu wzrokowego. Mimo uczucia, które przepełniało moje serce, ani na chwilę nie zapomniałam o rozsądku. Nie obchodziło mnie, co sobie o mnie pomyślą uczniowie, jednakże Gilderoy najpewniej straciłby pracę, a Dumbledore wpadłby w szał. Jedyne, na czym mi zależało, to opinia Severusa Snape’a. Może i nosiłam imię największej biblijnej prostytutki, ale nie byłam nią. Mistrz Eliksirów jednak natychmiast by to podważył.

Usiedliśmy z Poncjuszem w dwóch czarnych, skórzanych fotelach przed kominkiem, a on od razu wyciągnął kartonowe pudełeczko i wysunął z niego coś, co okazało się papierosem, którego koniec podpalił różdżką i zaciągnął się z wyraźną przyjemnością. Kiedy siwa chmura dymu dotarła do mnie, zmarszczyłam nos i zaczęłam parskać. W naszym dormitorium nie było okien, aby Poncjusz mógł sobie spokojnie palić i nie drażnić przy tym innych.

— Musisz kopcić to świństwo? — zapytałam z wyraźną wściekłością w głosie, jednak mój towarzysz ani trochę się tym nie przejął. — To kurewsko prostackie.

Lestrange uniósł brwi, udając zaskoczonego, ale zgasił fajkę, by mnie więcej nie drażnić.

— Prawda? — zadrwił.  

I tak od zaczepki do zaczepki, od słowa do słowa zaczęliśmy rozmawiać. Podczas tego dnia poznałam go lepiej niż przez te prawie siedem szkolnych lat. Był trochę sarkastyczny i miał dosyć ciężki charakter, ale pomijając te dwie nieco irytujące wady, zdawał się być naprawdę przyjazny i inteligentny. Wiedziałam jednak, że nigdy nie połączy mnie z nim coś więcej, jak tylko przyjaźń. Wolałam jednak starszych i dojrzalszych mężczyzn. Mężczyzn. A Poncjusz był chłopcem.

Do dormitorium wkroczył Draco wraz ze swymi gorylami. Crabbe i Goyle czaili się za nim, a miny mieli tak głupkowate, jak zwykle. Czasami zastanawiałam się, jak można być tak zaślepionym i pozbawionym własnego zdania; przecież oni nie widzieli poza Malfoyem świata, a mieli dopiero po dwanaście lat. Usiedli na sofie przed swoim przywódcą, a ten znów zaczął się wydurniać. Żałosne widowisko.

Zerknęłam na wielki, okrągły zegar wiszący nad wejściem do holu; dochodziła już dwudziesta druga. Teraz mogłam bez problemu wymknąć się do gabinetu Lockharta, musiałam jednak zrobić to mądrze, nie wywołując podejrzeń Poncjusza. Jeszcze przez chwilę się czaiłam, ignorując niektóre wypowiedzi Ślizgona, aby na koniec pożegnać się z nim, rzucić jakąś marną wymówkę i przejść powoli przez cały pokój wspólny. Minęłam Dracona, który coś za mną wołał, machając nad głową jakimś wycinkiem z Proroka Codziennego i opuściłam dormitorium. Moje usprawiedliwienie nie było chyba tak inteligentne, jak sądziłam. 

Obawiałam się, że korytarze będą patrolowane przez nauczycieli, lecz w drodze do gabinetu nie spotkałam ani jednego profesora czy ducha. No tak, na święta została nas zaledwie garstka, więc potwór może sobie grasować po korytarzach. Przeszłam przez klasę obrony przed czarną magią i nawet nie zapukałam do drzwi gabinetu, tylko wemknęłam się do środka. Było całkiem cicho. Lockhart leżał już w łóżku i chyba spał, ponieważ kołdra poruszała się miarowo w górę i w dół. Zamknęłam drzwi różdżką i rozebrałam się do naga. Czułam, że byłam już gotowa na kolejny krok, choć w środku cała drżałam, nie mogąc się opanować. Wsunęłam się do łóżka i pocałowałam uśpione usta Gilderoya. Obudził się natychmiast, a jego jeszcze nieco zamglone, lazurowe oczy rozszerzyły się gwałtownie. Przez chwilę widziałam w nich przestrach, który szybko zmienił się w miłe zaskoczenie. Jego ramiona objęły mnie, a on sam uniósł się nieco, aby pozbyć się aksamitnej, seledynowej koszuli, w której sypiał. Gdy odrzucił ją na podłogę, ujrzałam jego całkowicie nagie, bardzo przyjemne dla oka ciało. Kiedy zaczęłam całować jego szyję, poczułam na podbrzuszu, jak jego męskość szybko twardnieje, a gardło opuściło ciche westchnienie. Nie zamierzałam jednak tak szybko mu ulec. Lockhart gładził moje plecy, biodra i ramiona, kiedy mnie całował, a robił to tak, jakby nie był owym Gilderoyem Lockhartem, którego wszyscy znali. Dłonie były łagodne i spokojne, ja natomiast czułam się sztywna i zdrętwiała ze zdenerwowania. Wypełniła mnie paląca trema, której nigdy nie miałam, kiedy odwiedzałam Snape’a. Czułam się też zupełnie inaczej. Z nim, poza oczywistym zrozumieniem i wspólnymi poglądami, łączył mnie tylko seks, a nawet, jeżeli coś poszłoby nie tak, nie zależało mi na tym. W końcu to był tylko Snape. A Lockhart… Nigdy nie przypuszczałam, że kiedyś będzie mi tak bardzo zależeć na jakimś mężczyźnie. Przez lata wyśmiewałam te wszystkie zestresowane nastolatki szykujące się na randkę z upragnionym facetem, a teraz sama byłam jedną z nich.

Nagle blondyn rzucił mnie na łóżko o wiele brutalniej, niż się tego po nim spodziewałam. Od momentu, kiedy go odwiedziłam, nie odezwał się ani słowem. Pochylił się nade mną i jednym mocnym pchnięciem umieścił we mnie swój nabrzmiały krwią członek. Nawet nie zdążyłam zaprotestować, aby się jeszcze jakiś czas wstrzymał, ale w momencie, kiedy przylgnął do mnie całym ciałem, nie myślałam już o tym. Zatopiłam się w przyjemności i oddałam się w pełni pocałunkom, którymi okrył moją twarz.

To było niesamowite doznanie. Jedna krótka chwila pełna niedoścignionych uniesień. Czułam, jak z każdym jego miarowych, szybkim ruchem jestem coraz bliżej słodkiego szczytu; wypełniła mnie rozkosz, jakiej jeszcze nigdy dotąd nie doświadczyłam. Otaczał nas złoty półmrok, a jedyną melodią współgrającą z tańcem dwóch splecionych ze sobą ciał były nasze jęki. Z gardła Lockharta wydarło się przeciągłe stęknięcie, a jego palce zacisnęły się mocno na moich biodrach. Chwilę później ja wspięłam się na wyżyny przyjemności. Czułam jednak, że nie byłam tak usatysfakcjonowana, jak z Mistrzem Eliksirów, ale moje ciało wypełniło teraz prawdziwe szczęście i czysta miłość, kiedy Gilderoy przytulił mnie, wciąż ciężko dysząc. Na jego ustach błąkał się triumfalny, lecz niezwykle czarujący uśmiech. Wciąż milczał, gładząc wolną ręką moje włosy. Zupełnie nie czułam wyrzutów sumienia, ba, radość rozpierała mnie tak, jak jeszcze nigdy dotąd.

— Tak się zastanawiałem, kiedy w końcu do mnie przyjdziesz — rzekł profesor. — Już zacząłem się obawiać, że będę znowu musiał dać ci szlaban, aby móc się z tobą zobaczyć. To takie banalne, nie uważasz?

Zaśmiałam się i pocałowałam go w usta.

— Przestań pierdolić — mruknęłam i wtuliłam policzek w jego ramię.

Ogarnęła mnie tak przyjemna senność, że zapragnęłam po prostu zamknąć oczy i zasnąć. Czułam, że w końcu odnalazłam swoje miejsce na świecie. Może to było głupie i naiwne, może to było jeszcze zauroczenie, lecz miałam w sercu gorącą nadzieję, że to przetrwa. Ja wiedziałam, że byliśmy dla siebie stworzeni. Nie byłam sobą, nigdy na nikim tak mi nie zależało. Poczułam, że mogłabym mu naprawdę oddać swoje serce.  

*

Zazwyczaj nie sypiam długo, lecz tym razem sen miałam tak mocny, że sama się zdziwiłam, kiedy tylko zobaczyłam na żelaznym budziku godzinę dziewiątą. Gilderoy leżał obok mnie, ale wyglądało na to, że od dawna nie spał. Jasne, lśniące włosy rozsypały się na jego poduszce w takim nieładzie, iż doznałam szoku, że ten natychmiast ich nie przygładził. Jego szeroko otwarte oczy wpatrywały się w sufit, lecz kiedy przeciągnęłam się i ziewnęłam szeroko, błyskawicznie skierowały się na mnie. Jego usta rozciągnął nikły, aczkolwiek radosny uśmiech. Tego ranka był niczym anioł.

— Wyspałaś się? — zapytał, kiedy już pocałowałam go na dzień dobry.

— Dawno już nie byłam tak wypoczęta — odparłam i wstałam z łóżka, aby się ubrać.

Musiałam iść na śniadanie do Wielkiej Sali, choć obawiałam się pytań Poncjusza. On z braku towarzystwa musiał z pewnością na mnie czekać, a ja przecież nie wróciłam do dormitorium na noc. Na pocieszenie pomyślałam sobie, że zawsze mogło mnie spotkać coś gorszego, ale na szczęście Josephine była w domu. Poncjusz był mniejszym złem.

Lockhart przyglądał mi się z figlarnym uśmiechem na ustach i bawił się cieniutkim kosmykiem włosów. Kiedy już byłam ubrana, przemówił:

— Miałem w swoim życiu wiele kobiet, ale żadna nie była tak niezwykła, jak ty. Nie byłaś dziewicą, prawda?

— Nie — odparłam lakonicznie, po raz pierwszy czując lekkie zakłopotanie. Musiałam szybko zmienić temat, aby uniknąć nieprzyjemnej rozmowy, która mogła zahaczyć o Snape’a. — Ja też przyznaję, że jesteś najbardziej intrygującym mężczyzną, z jakim miałam styczność.

Blondyn uśmiechnął się, słysząc to.

— Idź już, nie chcę, aby ludzie zaczęli coś podejrzewać — rzekł zwyczajowo, a na jego twarz powrócił normalny wyraz. — Odwiedzisz mnie dziś? Już za tobą tęsknię.

— Oczywiście. Nigdy tego nikomu nie mówiłam… zależy mi na tobie i…

— Tak, wiem. Choć to dziwne, bo wy, Ślizgoni, nie macie chyba tak rozwiniętych uczuć jak normalni ludzie…

— Przestań! Mówisz tak, jakbyśmy należeli do zupełnie innego gatunku. — Zaśmiałam się i ruszyłam w stronę drzwi. — Zobaczymy się wieczorem.

Opuściłam komnatę i pobiegłam na śniadanie do Wielkiej Sali. Po drodze nikogo nie spotkałam, co mnie wcale nie zdziwiło, w końcu w Hogwarcie pozostała zaledwie garstka uczniów, a i nie każdy nauczyciel postanowił spędzić te święta w szkole. Nieustannie myślałam o tym, co wydarzyło się w nocy, a dosłownie wszystko, co napotkałam na drodze, wydawało mi się po stokroć piękniejsze, niż było w rzeczywistości. Nawet szkaradny Filch miał mniej wykrzywioną gębę.

Zanim ułożyłam sobie w głowie fałszywy obraz wczorajszej sytuacji, w holu natknęłam się na Poncjusza. Wyglądał na zaskoczonego tym spotkaniem, ale powitał mnie zaskakująco uprzejmym uśmiechem. Ja natomiast nie mogłam powstrzymać dziwacznego grymasu, który wkradł się na moją twarz.

— Długo cię nie było, w końcu poszedłem spać — zagadnął mnie.

— Wiesz co… Musiałam zasnąć w tej bibliotece — skłamałam gładko, kiedy drzwi do Wielkiej Sali otworzyły się przed nami. — A ten stary sęp zamknął mnie w środku… Dopiero co udało mi się wydostać. No wiesz, trzeba w końcu zacząć się przykładać do nauki.

Sama nie mogłam uwierzyć w swoje pierdolamento. Dlatego też zdziwiłam się, że Poncjusz połknął haczyk. Wczorajszy dzień z Lestrange’em należał do bardzo przyjemnych, choć w nocy odkryłam coś, co przynosi jeszcze większą rozkosz niż pogawędki o wszystkim i o niczym.

— Nareszcie mówisz sensownie — stwierdził Lestrange, którego najwyraźniej ucieszyła zmiana mojego podejścia do nauki. — Chodź, zjemy coś.

*

Z Lockhartem spędziłam całą kolejną noc, choć nie było już tak bajkowo, jak za pierwszym razem. Profesor uwinął się ze wszystkim zbyt szybko, a moje żądze pierwszy raz nie zostały zaspokojone. Wmówiłam sobie jednak, że fizyczna satysfakcja nie jest tak istotna, a kiedy rano powróciłam do dormitorium, byłam jeszcze bardziej szczęśliwa niż poprzedniego dnia. Bałam się, że kiedy rozpocznie się już drugi semestr, a wszyscy uczniowie powrócą do Hogwartu, nie będę już mogła nocować w sypialni nauczyciela obrony przed czarną magią, lecz starałam się żyć i cieszyć chwilą, która minęła o wiele szybciej, niż myślałam.

Gdy Josephine powróciła po świętach, od razu poznała, że coś zmieniło się w moim życiu. Ja jednak nie zamierzałam powiedzieć jej ani słowa, przecież nie mogłam narazić siebie i Gilderoya na zdemaskowanie. To nie chodziło o brak zaufania. Ona po prostu…

— Jeszcze nigdy nie widziałam cię takiej zadowolonej — zauważyła Foxy, a kąciki jej ust zadrgały lekko. — Byłaś tu tylko z Poncjuszem, a on od dawna się tobą interesuje.

— Naprawdę? — Poczułam, że się czerwienię. — Nie zauważyłam.

— No dobrze, nie chcesz, to nie mów — stwierdziła Josephine, udając nadąsaną. — Słyszałaś, że Hermiona Granger, ta dziewczyna, która się przyjaźni z Potterem, leży w skrzydle szpitalnym? Myślisz, że jest spetryfikowana? Takie krążą plotki…

— Nie, gdyby bazyliszek zaatakował, to ja…

Urwałam i zacisnęłam wargi, a Ślizgonka wytrzeszczyła na mnie oczy. Ups. Chyba się wygadałam… Co za wielka szkoda. Wiedziałam, że popełniłam największy błąd, jaki mogła popełnić córka Lorda Voldemorta. Wyłaziłam ze skóry od ponad sześciu lat, aby ukryć swoje pochodzenie, a sama głupio wyjawiłam swój sekret przez idiotyczną nieuwagę. Byłam zbyt szczęśliwa i roztrzepana, aby móc swobodnie kłamać.

— Co? Bazyliszek? — zapytała cicho, a w jej głosie dosłyszałam coś, co brzmiało jak oskarżenie. — Mary Madeleine, co ty zrobiłaś?

___________

Przepraszam, że ta scena erotyczna wyszła tak kiepsko, ale wyszłam z wprawy. No i nie przywykłam do opisywania scen miłosnych z udziałem Lockharta. Przyznam, że przeżyłam swego rodzaju wstrząs.

Jest to pierwsza rocznica tego bloga, lecz obawiam się, że na Onecie może być ostatnia. Słyszeliście, że chcą przenieść nas na blog.pl? Nie wyobrażam sobie tego. Jestem tutaj od tylu lat, Onet to mój dom. I Wasz pewnie też. Dziękuję Wam, że jesteście ze mną. Mam nadzieję, że mimo zmian, które nam narzucają, nie pytając nawet o zdanie, zostaniecie ze mną. Dedykuję ten rozdział Wam wszystkim. :*