Rozdział 5

Nadszedł październik. Mój ostatni październik w tej szkole. Tego roku był wilgotny i chłodny, co nie zaskoczyło żadnego mieszkańca Wielkiej Brytanii. Co rano na błoniach osiadała zimna mgła, a jej mróz prędko przenikał do zamku. Mnie było wszystko jedno, nie lubiłam przebywać na zewnątrz, kiedy było zbyt gorąco. Jako Ślizgonka uwielbiałam mrok i wilgoć, do czego byłam przecież przyzwyczajona, gdyż zarówno z lochów, jak i z dormitorium nie sposób było się pozbyć tego naturalnego chłodu; tylko delikatne, przygnębiające płomienie barwy błękitnej, gazowej oświetlały ciemne kąty. Byłam dziewczyną odporną na wszelakie choroby (jak zresztą większość czarownic i czarodziejów), lecz nie wszyscy uczniowie mieli takie szczęście. Niektórzy, kiedy tylko się przeziębili, musieli natychmiast odwiedzić panią Pomfrey. Panikarze.

Z dnia na dzień robiło się coraz chłodniej, a ja wciąż zastanawiałam się, dlaczego profesor Lockhart mnie pocałował. Bałam się pójść do jego gabinetu, aby to wyjaśnić, bo mógł to zrobić jeszcze raz. A mnie przerażał fakt, że mogłoby mnie połączyć z nim coś, co łączyło mnie i Snape’a, a co gorsza… Że mogłam coś do niego poczuć. Aż wzdrygnęłam się z niesmakiem na samą myśl o tym. Ale nie mogłam przecież tego tak zostawić, sumienie codziennie dręczyło mnie z tego powodu. Lockhart praktycznie po każdej lekcji wzywał mnie do siebie, lecz ja ignorowałam to. Ze strachu.

W końcu nauczyciel uderzył dłonią o blat mojego stolika, a wszyscy podskoczyli. Zwykle profesor był wesołkowaty i pobłażliwy, teraz przez jego maskę błysnął cień prawdziwej twarzy. Nikt nie śmiał odezwać się choćby jednym słowem; wszyscy przyglądali mu się z wyrazem przerażenia na pobladłych twarzach. Zacisnął nieco wargi, patrząc na mnie z góry, a w jego głosie zabrzmiał całkiem wyraźnie Snape, czego się po nim nie spodziewałam.

— Szlaban. Dziś o dwudziestej. Może to cię nauczy słuchać. A teraz przepiszcie z tablicy temat pracy domowej i możecie już sobie iść.

Jakież to było żałosne i banalne.

Klnąc pod nosem, szłam na obiad, nie czując głodu ani zmęczenia spowodowanego prawie całonocną nauką na test, który napisaliśmy dziś na transmutacji u McGonagall. Lockhart tłukł mi się okropnie w głowie, a ja sama modliłam się, aby nikt się do mnie nie odezwał, bo po prostu mogłam coś komuś przez przypadek zrobić.

— Mary Madeleine, coś mi się wydaje, że czymś podpadłaś naszemu drogiemu i pięknemu profesorowi — zadrwił Poncjusz, siadając obok mnie przy stole Ślizgonów. Spojrzałam na niego, a w moich oczach zapłonęła rządza mordu. Zapragnęłam wepchnąć mu do gardła swój srebrny widelec.

— Co to w ogóle miało znaczyć? Przecież słuchałam tej jego idiotycznej opowiastki o boginie z Yorkshire… I szlaban? Chyba naprawdę pójdę z tym do Snape’a, nie chcę widzieć jego głupkowatej twarzy już nigdy więcej. Przysięgam, jeszcze jeden szlaban, a ten kretyn utraci życie — warknęłam, wpatrując się z wściekłością w postać Gilderoya, który właśnie usiadł przy stole nauczycielskim ze swoim firmowym uśmiechem na twarzy i nałożył sobie na talerz trochę dietetycznej sałatki.

Od Josephine trzymałam się z daleka do końca dnia. Dziewczyna po prostu nie mogła powstrzymać się od złośliwych komentarzy i docinków, które działały na mnie jak czerwona płachta na byka. Domyślałam się, dlaczego Lockhart chce mnie widzieć. Jego ciągłe sugestie… prośby o spotkanie nie dawały oczekiwanych rezultatów, więc postanowił zmusić mnie do przyjścia za pomocą szlabanu. Był przecież nauczycielem. Co prawda marnym, ale mimo wszystko nauczycielem, a oni mają władzę. Nie chciałam tam iść. Panicznie bałam się tego, że moje serce mięknie. Czułam, że moja silna wola powoli się załamuje. W nim było coś magicznego, coś… Coś, co sprawiało, że robił z moimi zmysłami, co chciał…

Po dłuższym przemyśleniu doszłam do wniosku, że nie chciałam, aby Snape mieszał się w moje sprawy. Gdyby Mistrz Eliksirów dowiedział się o tym, co zrobił Lockhart… Nienawidził tego człowieka, chyba by go zabił, a wtedy nasz sekret wyszedłby na jaw. Dlatego nic mu nie mówiąc, udałam się do gabinetu nauczyciela obrony przed czarną magią i zapukałam. Chciałam to już mieć za sobą. Kiedy usłyszałam głos profesora, otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Siedział za biurkiem, ale zamiast przygotowywać się do jutrzejszych lekcji, trzymał w dłoni lusterko w srebrnej ramce i różdżką podkręcał sobie loki. Kiedy zobaczył, że na niego patrzę, opuścił zwierciadełko, a na jego ustach pojawił się jak zwykle olśniewający uśmiech.

— Siadaj. Napijesz się czegoś? — zapytał, ale kiedy potrząsnęłam głową, dodał: — Nie chciałem cię karać szlabanem, ale odmawiałaś za każdym razem, kiedy cię tu zapraszałem. Chciałbym z tobą porozmawiać, ostatnio szybko wyszłaś… Nie chciałem być nachalny, przepraszam. Teraz usiądziesz?

Ostrożnie osunęłam się na krzesło, przyglądając mu się uważnie. Oczami starałam się dać mu do zrozumienia, aby nie próbował swoich ostatnich sztuczek, ale nie wiedziałam, czy to mi w jakikolwiek sposób pomoże. Nie chciałam, żeby powtórzyła się sytuacja z naszego ostatniego spotkania.

— Jak już mówiłem, jesteś inna niż reszta dziewcząt w tej szkole…

— Bo się w panu nie podkochuję – przerwałam mu z kpiącym uśmiechem na ustach. Trafiłam w czuły punkt. Dla niego najważniejsze było, aby dziewczęta piszczały na jego widok, a mężczyźni zazdrościli sukcesu. Ja nie zamierzałam być jedną z  tych ślepo zapatrzonych w niego fanek. — Nic pan nie wskóra. Naprawdę. Nie będę czytać pańskich książek. Niech mi pan nareszcie da spokój.

Myślałam, że Lockhart się wścieknie albo przynajmniej okaże jakoś swoje zawiedzenie, ale nie. Uśmiechnął się dobrodusznie, wstał od biurka i opadł na podłokietnik mojego fotela. Kiedy jego ręka spoczęła na moim ramieniu, poczułam dreszcz biegnący przez całe plecy w dół.

— Nie o to mi chodzi. Jeśli nie chcesz czytać, to dlaczego masz to robić? Nie zależy mi na tym. W twoim interesie leży zdanie czerwcowego egzaminu, jesteś już na tyle duża, żeby to zrozumieć — rzekł, co wywołało moje szczere zdumienie.

Jego bliskość spowodowała, że praktycznie nie mogłam się ruszyć, byłam jak sparaliżowana. Widząc, że nic nie mówię, drugą ręką uchwycił mój podbródek i przysunął się tak blisko, że poczułam jego gorący oddech na twarzy. Cofnęłam lekko głowę, wpatrując się z niepewnością w jego niesamowicie błękitne, wielkie oczy. Ale moje przerażenie nie zniechęciło go wcale, wręcz przeciwnie. Przechylił nieco głowę, a jego usta spoczęły na moich. To wymazało mi z głowy wszelkie myśli. Broniłam się do samego końca, ale byłam tylko człowiekiem. Nie mogłam już więcej. Jego język niczym wąż wsunął się pomiędzy moje wargi. Zmiękłam całkowicie, kiedy wąskie palce zacisnęły się dookoła moich ramion. Poczułam się tak, jakby ktoś zalał mi żołądek jakimś gorącym, słodkim eliksirem; nigdy czegoś takiego nie przeżyłam, mimo że ze Snape’em robiliśmy o wiele gorsze rzeczy. Spokojnymi dłońmi objęłam go za szyję. Ten pocałunek trwałby znacznie dłużej, ale jakoś… Wycofałam się. Musiałam. Na ułamek sekundy odzyskałam zdolność logicznego myślenia; wspomnienie Mistrza Eliksirów przywołało mnie do porządku. Bałam się, że może dojść do czegoś więcej, a tego nie chciałam. Odsunęłam twarz od jego twarzy i zamrugałam ciężkimi powiekami. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć… Jak to skomentować. Nie spodziewałam się tego, to było tak spontaniczne… A najgorsze, że… podobało mi się to. Coś dziwnego drgnęło w moim sercu, coś dawno zapomnianego.

*

I tak to się zaczęło. Sama nie wiem, jakim cudem wróciłam do dormitorium Ślizgonów. Byłam w dużym szoku, przez pół nocy nie spałam, analizując całe zdarzenie i swoje uczucia. To dziwnie brzmiało, nawet w mojej głowie. Córka Lorda Voldemorta czuła coś do Lockharta. Do Lockharta! Na początku bałam się tego, ale z dnia na dzień, ze spotkania na spotkanie coraz bardziej byłam w stanie przywyknąć do nowej sytuacji, w której się znalazłam. Moje uczucia bardzo różniły się od uczuć dziewcząt, które podkochiwały się w profesorze… U nich to było raczej zafascynowanie jego popularnością i oczarowanie urodą, a ja… Ja uwielbiałam go za coś zupełnie innego. Sama do końca nie wiedziałam, za co, lecz nie było sensu dochodzić do źródła tego. A on był całkowicie inny od tego Gilderoya Lockharta, którego znał świat. Kiedy byliśmy sami, zachowywał się dużo spokojniej. Może i był narcyzem, przesadnie dbającym o swój wygląd; twarz, którą pokazywał światu każdego dnia była tak naprawdę groteskową maską. Nie był geniuszem w czarowaniu, ale za to musiałam mu to przyznać — nadrabiał inteligencją i logicznym myśleniem. Być może widziałam go w samych superlatywach, ale nic nie mogłam na to poradzić. Czasami podejrzewałam, że musiał rzucić na mnie jakiś czar.

Josephine już dawno zauważyła, że zachowuję się dziwnie. To znaczy, jak ona to określiła, dziwniej niż zwykle. Ale nie zamierzałam się jej z niczego tłumaczyć, choć byłam naprawdę szczęśliwa. Nie musiałam się niczym martwić. Aż do Nocy Duchów.

Uczta była jak zwykle wyśmienita. Postanowiłam zaraz po jej zakończeniu odwiedzić Lockharta w jego gabinecie, ale nie po to, po co odwiedzałam Snape’a. Zbyt wiele znaczyło dla mnie to uczucie i nie chciałam się spieszyć. Kiedy Dumbledore życzył nam dobrej nocy i kazał rozejść się do swoich dormitoriów, gdzieś na drugim piętrze zrobiło się jakieś dziwne zbiegowisko. Ja i Josephine poszłyśmy z grupką Ślizgonów, aby zobaczyć, co takiego się stało, przecież jakieś ważne wydarzenie nie mogło dziać się bez nas. Przecisnęłam się między jakichś Gryfonów z drugiej klasy, a moim oczom ukazał się szkarłatny napis połyskujący na ścianie:

Komnata Tajemnic została otwarta.

Strzeżcie się wrogowie Dziedzica.

Kiedy to odczytałam, w żołądku poczułam nikły skurcz. Słyszałam już o Komnacie Tajemnic. Muszę przyznać, że nawet całkiem sporo, choć tak naprawdę nigdy nie był to temat, który jakoś specjalnie mnie interesował. Jednak wyszło na to, że Komnata znów stała się modna wśród uczniów. Prawie cała podłoga pokryta była wodą, a do metalowej rączki, gdzie powinna być przytwierdzona pochodnia, za ogon ktoś przywiązał… martwego kota. Stojący obok mnie Poncjusz zaśmiał się cicho i nachylił się, aby wyszeptać mi do ucha:

— Ty, to chyba kotka Filcha… Stary pierdzioch nie będzie zachwycony.

Hałasy ustały, kiedy na horyzoncie pojawiła się jak zwykle stoicka postać Albusa Dumbledore’a. Już nie był tym radosnym, pobłażliwym starcem, którego wszyscy znali i lubili. Teraz jego jasnoniebieskie oczy patrzyły podejrzliwie po zgromadzonych, na pooranej zmarszczkami twarzy malował się groźny grymas, a cała jego sylwetka prawie lśniła od magii, która go wypełniała. Po plecach przebiegł mi nieprzyjemny dreszcz; musiałam odwrócić od niego wzrok, aby trochę się uspokoić.

Nie miałam nic wspólnego z tym, co znajdowało się na ścianie! Nie zrobiłam nic pani Norris, naprawdę! Choć widok martwego kota nie wzbudzał we mnie emocji, nie chciałam na to patrzeć. Mimo że poza mną tylko jedna osoba znała prawdę na mój temat, poczułam się tak, jakby wszystkie oczy nagle skierowały się na mnie, choć tak naprawdę patrzyły na Harry’ego Pottera i jego przyjaciół. Mimo to szybko się wycofałam i pobiegłam w stronę dormitorium Ślizgonów. Snape musiał mnie podejrzewać. Nie zniosłabym jego wzroku. Dlatego ukryłam się w najciemniejszym kącie salonu i zajęłam się nauką. Musiałam zająć czymś nie tylko ręce, ale i umysł.

Jakieś kilkanaście minut później do dormitorium zaczęli wchodzić uczniowie. Z ożywieniem rozmawiali o spetryfikowanej kotce Filcha i wymieniali się domniemaniami na temat dziedzica Slytherina; komentowali całe zamieszanie. Poncjusz usiadł w fotelu obok mnie i zapytał:

— Czemu tak zniknęłaś?

— Uznałam, że nie ma tam nic godnego mojej uwagi — odparłam i przewróciłam stronę w podręczniku do transmutacji. — A co, pomyliłam się?

— Potter, Weasley i szlama Granger musieli pójść za Dumbledore’em. Badają tego kota w gabinecie Lockharta. Ta Komnata Tajemnic…

— To legenda, mówi, że zanim Salazar Slytherin opuścił Hogwart, założył tu ukrytą komnatę i umieścił uśpionego potwora, którego może obudzić jedynie prawdziwy dziedzic. Bajka, ktoś robi sobie żarty — mruknęłam, a dłonie zaczęły mi się pocić.

W salonie przybywało uczniów. Po upływie kolejnych minut do dormitorium weszła Josephine, która najprawdopodobniej zatrzymała się jeszcze gdzieś na górze, żeby wymienić się ploteczkami i podejrzeniami z uczniami z pozostałych domów. Nie wiem, jakich cudów się od nich dowiedziała, bo na twarzy miała wyraz prawdziwego niepokoju.

— Snape cię wzywa. Natychmiast masz się zjawić w jego gabinecie — zwróciła się do mnie.

No cóż, najwyraźniej się pomyliłam. Uniosłam lekko brwi i skrzywiłam się z niechęcią, ale zamknęłam książkę, podziękowałam przyjaciółce za wiadomość, wstałam i opuściłam dormitorium. Starałam się to uczynić jak najpowolniej; wlekłam się korytarzem dobre dziesięć minut, podziwiając niski sufit, wilgotne ściany… Nigdy dotąd nie przestudiowałam tak dokładnie faktury podłogi i kamiennych ścian.

Jakież to banalne. Musiał mieć mi coś do powiedzenia i było to związane z dzisiejszymi zdarzeniami; mogłam się założyć, że oskarżał mnie o otworzenie Komnaty Tajemnic, wypuszczenie potwora i spetryfikowanie kota charłaka, jakbym faktycznie nie miała nic lepszego do roboty! A myślałam, że Snape jest taki inteligentny…

Przyspieszyłam kroku; chciałam jak najprędzej zakończyć czekającą mnie rozmowę, choć miałam też nadzieję na jakąś kłótnię, gdyż w środku od kilku dni wypełniało mnie jakieś dziwne napięcie, którego nijak nie potrafiłam rozładować. Strach zniknął w oka mgnieniu. Załomotałam w drzwi i wkroczyłam do środka, nie czekając na odpowiedź, jednak nie zastałam Mistrza Eliksirów w jego gabinecie. Domyśliłam się, że musiał znajdować się w części sypialnej, więc otworzyłam tajne przejście i zajrzałam do środka. W maleńkiej łazience paliło się światło, a do moich uszu dobiegał szum wody, co wskazywało na to, że jest w środku.

— Czego chcesz? – zapytałam butnie.

Zza zamkniętych drzwi usłyszałam spokojną odpowiedź:

— Za chwilę wyjdę, bądź łaskawa poczekać.

Ze złością oparłam się plecami o ścianę i skrzyżowałam ręce na piersiach. Nie dość, że mnie wezwał, to jeszcze miałam na niego czekać, jakby był co najmniej hrabią! Poczułam się jak przedmiot.

Doczekałam się go dopiero za kwadrans. Gdy drzwi się otworzyły, buchnęła para, a Snape zaszczycił mnie swoją obecnością. Poza przewiniętym w pasie puchatym ręcznikiem nie miał na sobie zupełnie nic. Włosy przykleiły mu się do twarzy, a maleńkie kropelki skapywały na podłogę. Zrobiło mi się gorąco, lecz gniew nie miał z tym zbyt wiele wspólnego.

— Porozmawiajmy o Komnacie Tajemnic — rzekł. — Zniknęłaś tak szybko…

Przypomniał mi się Poncjusz.

— Podejrzewasz mnie? — przerwałam mu z rosnącą w sercu wściekłością.

— Nie, oczywiście, że nie. Wszyscy myślą, że to Potter — odparł całkiem spokojnie, starając się tym samym opanować moją złość.

— To głupie. Czemu uważasz, że ktoś naprawdę otworzył Komnatę? Jedynymi żyjącymi potomkami Slytherina jestem ja i Czarny Pan. On zniknął, a ja nie mam z tym nic wspólnego — oświadczyłam.

Mistrz Eliksirów wciągnął mnie do łazienki, rozpinając mi szatę. Nie chciałam tego robić, acz potrzebowałam seksu z nim, przez co czułam się jeszcze podlej. Z ulgą odchyliłam głowę do tyłu, a Snape zaczął całować moją szyję. Prędko rozebrał mnie do naga i silnym ruchem obrócił twarzą do ściany. Przycisnęłam do zimnych, mokrych kafelek policzek, a Severus rozstawił mi nogi; chwilę potem poczułam, jak wchodzi we mnie jednym mocnym pchnięciem swojego rozbudzonego, sztywnego członka. Trzymał moje założone do tyłu ręce, a ogarnięty był potężną rządzą. Stłumiony jęk opuścił moje gardło, chwilę później usłyszałam tuż nad uchem jego płytkie, szybkie westchnienia. Było mi bardzo niewygodnie, a ręce bolały mnie od mocnego uścisku Snape’a, ale kiedy poczułam, że jestem już blisko, zapomniałam o bólu. Ostatni, przeciągły jęk wydobył się z mojego gardła, kolana zaś ugięłyby się pode mną, gdyby profesor nie przyciskał mojego ciała do ściany. Kiedy mnie puścił, osunęłam się na podłogę, dysząc ciężko. Uśmiechnęłam się z pałającymi od emocji oczami; utkwiłam wzrok w Severusie, który oparł się obiema rękami o ścianę, z twarzy zaś spływały mu maleńkie kropelki potu i skapywały na podłogę. Jego pokryte wystającymi żyłami przedramiona drżały lekko. Mokre po kąpieli włosy przykleiły mu się do policzków.

— Przekonałaś mnie — mruknął i również się uśmiechnął.

Pierwszy raz poczułam się jak dziwka.

Przez kilka następnych dni nikt nie mówił o niczym innym, jak o Komnacie Tajemnic. W bibliotece uczniowie pożyczyli już wszystkie egzemplarze Historii Hogwartu. Podniecali się tym, a nikt nawet nie potrafił pomyśleć logicznie, choć zauważyłam, że Josephine ostatnio przygląda mi się uważniej niż zwykle. Wiedziałam, że zaczęła już coś podejrzewać, dlatego postanowiłam bardziej się pilnować. Nie odwiedzałam Snape’a w jego gabinecie. Po naszej ostatniej nocy czułam się okropnie, nie chciałam się widzieć ani z nim, ani z Lockhartem. Nie podobała mi się moja ostatnia uległość.

Nadszedł dzień pierwszego meczu quidditcha: Gryfoni przeciwko Ślizgonom. Byłam bardzo ciekawa, jak to wszystko się potoczy, w końcu nasza drużyna miała nowego szukającego i lepsze miotły… Ale to fakt, Gryfoni byli dobrzy. Nigdy bym tego nie powiedziała głośno, to było oczywiste, lecz i Weasleyowie, i Wood, i nawet Harry Potter byli świetni. Poważnie obawiałam się, że nasza drużyna przegra, choć sam mecz był mi całkowicie obojętny. Bałam się jedynie przegranej. Poza tym potrzebowałam, aby nareszcie coś oderwało moje myśli od zbrukanego ciała i wyrzutów sumienia, które ostatnio nieustannie trawiły moje wnętrzności.

Pogoda była podła, ciemne chmury wisiały nisko nad ziemią, a wyglądały tak, jakby wysokie wieże Hogwartu miały za chwilę je przedziurawić, przez co na świat miały spaść litry deszczu. Rozbrzmiał ostry gwizdek pani Hooch, a obie drużyny wystrzeliły w powietrze.

— I co, myślisz, że nowe miotły dadzą radę Gryfonom? — zapytała Josephine, obserwując, jak Harry Potter miota się w przestworzach w ucieczce przed tłuczkiem. Bardzo dziwnym tłuczkiem.

Wzruszyłam tylko ramionami.

— Nie wiem. Kibicuję Ślizgonom i lubię patrzeć, jak latają, ale jakoś nigdy nie pasjonował mnie quidditch — stwierdziłam i nagle drgnęłam. — Ej, patrz na Pottera…  

Od dłuższego czasu Gryfon wykonywał w powietrzu dzikie salta i manewry, próbując zgubić natrętnego tłuczka, który za nic nie zamierzał zainteresować się innym graczem. Josephine parsknęła śmiechem. Zachowanie ciężkiej piłki wydało mi się podejrzane. W końcu tłuczki zazwyczaj atakują wszystkich, w zależności na kogo natrafią. A ten mijał w pogoni za Harrym Potterem wielu zawodników i nawet nie zareagował na ich obecności.

Rozległ się ostry gwizdek pani Hooch. Drużyny wylądowały pod trybunami, aby omówić zaistniałą sytuację. Ślizgoni trzęśli się ze śmiechu, Gryfoni zaś wyglądali na zmartwionych. Przez jakiś czas rozmawiali; Harry najwyraźniej był nieco podenerwowany. W końcu chwycili miotły i wystrzelili w powietrze. Gra rozpoczęła się na nowo.

— Tak myślę, że Draco Malfoy w drużynie to jednak nie był zbyt dobry pomysł. Tylko na to popatrz. No popatrz na tego kretyna… Nie zdziwiłabym się, gdyby Potter złapał znicza z tłuczkiem siedzącym mu na ogonie — odezwała się Josephine.

Wzruszyłam tylko ramionami. Choć bardzo chciałam, aby mecz oderwał mnie od natrętnych myśli, średnio interesowało mnie to, co działo się na boisku. Wyciągnęłam z torby Proroka Codziennego i zaczęłam przeglądać gazetę z nadzieją, że znajdę jakiś fascynujący artykuł.

— W sumie jest mi wszystko jedno. Jeśli nasza drużyna przegra mecz, będzie mieć nauczkę, że platfus z kasą nie nadaje się na gracza — mruknęłam. — Malfoy faktycznie nie wyglądał na sprytnego i spostrzegawczego, jest zupełnym przeciwieństwem szukającego. Są lepsi od Gryfonów tylko dlatego, że mają zajebiste miotły.  

Po kilku minutach zaczęło padać. Już w ogóle nie rozróżniałam zawodników, byli dla mnie wyłącznie rozmazanymi plamami w zielonych bądź szkarłatnych strojach, ale mecz na szczęście nie trwał długo. Draco okazał się kompletnie nieudolnym szukającym, a Harry, mimo ścigającego go nieustannie tłuczka i złamanej ręki, złapał znicza bardzo szybko. Chwilę później… Rozbił się na rozmokniętej ziemi, co było doskonałym zwieńczeniem jego podniebnych popisów. Zrobił się straszny chaos; uczniowie zaczęli zbiegać z trybun, aby zobaczyć, co się stało, nauczyciele również ruszyli małemu Potterowi na pomoc.

— Gryfoni wygrali, można już sobie iść — mruknęłam, wstając z drewnianej, twardej ławki.

Josephine zrobiła to samo. Wyglądała na równie znudzoną, czego nie można było powiedzieć o Draconie. Był wściekły. Cisnął miotłę z taką siłą, że ta obryzgała błotem jego szatę do quidditcha.

Szybko powróciłam razem z przyjaciółką do szkoły; mecz bardzo mnie znużył, a ja nie chciałam już więcej moknąć. Szczerze mówiąc to czułam się nieco poirytowana faktem, że Ślizgoni (mimo najlepszego sprzętu) przegrali z Gryfonami. To będzie ciężki wieczór dla nas wszystkich, nie tylko dla przegranych, ale i dla pozostałych mieszkańców Domu Węża, ponieważ będziemy musieli znosić ich humory jeszcze przez bardzo długo czas. Dlatego najlepiej będzie zaszyć się gdzieś w ciemnym kacie pokoju wspólnego i przeczekać burzę. Byłam wydrążoną muszlą; położyłam się z nadzieją, że następnego ranka jakieś emocje zapełnią tę pustkę.

___________

Jestem podła. Wiem, rozdział obiecałam we wrześniu, a dodaję pod koniec grudnia. To będzie ostatni rozdział w 2011 roku. Dlatego życzę Wam wszystkiego najlepszego w Nowym Roku. Następny odcinek postaram się dodać szybko. xD