Rozdział 7

Pogoda pogarszała się z dnia na dzień. Śnieg zasypywał dróżki do cieplarni, ogromne sople wisiały na krawędziach dachów, a schody na dziedzińcach były tak oblodzone, że trzeba było bardzo uważać, aby się nie poślizgnąć i nie stoczyć się na sam dół. Na korytarzach aż huczało od plotek i pomówień na temat Harry’ego Pottera; rzeczywiście okazał się wężousty, a to (przynajmniej według prawie każdego ucznia) musiało oznaczać, iż jest Dziedzicem Slytherina. To było naprawdę dziwne i… głupie. Jakim cudem Gryfon mógłby być związany ze Slytherinem? Uważałam, że każdemu przydałaby się chwila wyciszenia przed oskarżeniem kogoś wprost.

Po południu udałam się razem z Josephine do biblioteki, aby odrobić całe mnóstwo pracy domowej, które zadała nam profesor McGonagall i Sprout. Co jakiś czas podnosiłam głowę, aby rzucić okiem na czającego się w Dziale Niewidzialności Harry’ego, który przysłuchiwał się przyciszonej rozmowie grupki Puchonów pochylonych ku sobie tak, jakby się bali, że ktoś niepożądany może podsłuchać ich słowa.

— Czego on tu chce? — zapytałam szeptem Foxy, która skrobała coś zawzięcie na swoim pergaminie i z całą pewnością nie dotyczyło to wypracowania dla McGonagall.

— To biblioteka, może przyszedł… Pomyślmy… Poczytać?

Rzuciłam przyjaciółce miażdżące spojrzenie, uśmiechając się jednocześnie z nieukrywaną ironią i syknęłam:

— Bardzo śmieszne. On coś knuje. Przecież widzisz, że on ich bezczelnie podsłuchuje. Nie mam pojęcia, co mu się roi w tym pustym łbie, ale nie wróży to nic dobrego.

— No to idź za nim, jeżeli uważasz, że zamierza wywinąć jakiś numer. Ech, wszystko, żeby się nie uczyć… — mruknęła Ślizgonka i zerknęła na Harry’ego, który zamienił kilka słów z wrogo nastawionymi do niego Puchonami, po czym opuścił błyskawicznie bibliotekę.

To nie był taki głupi pomysł. Jednym ruchem zgarnęłam ze stolika swoje książki do torby, narzuciłam ją na ramię i chyłkiem wymknęłam się z biblioteki. Usłyszałam kroki Pottera dopiero w momencie, kiedy wybiegłam zza zakrętu. Po jego energicznych ruchach poznałam, że był chyba nieco zirytowany.  

Nagle musiałam się raptownie zatrzymać, ponieważ zrobił to i Potter. Z początku nie wiedziałam, jaki był tego powód, dopóki nie usłyszałam dudniącego, ordynarnego głosu Rubeusa Hagrida. Wyjrzałam zza zakrętu i ujrzałam jego masywną, włochatą postać. Ubrany był w pelerynę z kretów, a w garści trzymał martwego koguta z dziwnie wykręconą główką. Przez chwilę rozmawiał z Gryfonem; udało mi się wychwycić z ich rozmowy, że chodzi o nieustannie mordowane kury, które gajowy hodował. No tak, rozmowa na poziomie. Wszystko, o czym opowiadał mi Czarny Pan… o Komnacie Tajemnic i o straszliwym potworze, który zamieszkiwał jej czeluści. O bazyliszku. Sama nie mogłam w to uwierzyć, ale chyba powoli zaczynałam wierzyć, że to, co dzieje się w zamku, nie jest jedynie dobrze wysmażonym dowcipem jednego ze Ślizgonów. Przecież ten mały Gryfon i kotka Filcha byli rzeczywiście spetryfikowani, a Dumbledore i nauczyciele wydawali się być naprawdę przerażeni zaistniałą sytuacją. W tej całej sprawie nierozwiązane było tylko… kim jest osoba, która otworzyła tę komnatę.

Harry pożegnał się z Hagridem i ruszył w dalszą drogę. Odczekałam, aż gajowy zniknie mi z oczu, po czym pognałam za Gryfonem na tyle cicho, aby mnie nie usłyszał. Weszłam za nim po schodach na korytarz pogrążony w mroku. Sama nie wiedziałam, po co to robię, ale czułam, że powinnam za nim pójść. Było tu zimniej niż na dole, ale zignorowałam to. Sama nakręcałam się, że Harry Potter naprawdę coś knuje. Wytężyłam wzrok, żeby nie zgubić Pottera, który nagle… potknął się o coś. A to coś wyglądało jak ludzkie ciało. Podpełzłam jeszcze bliżej… To coś naprawdę było ludzkim ciałem. Jakaś nieistniejąca kula podskoczyła mi gwałtownie w żołądku, a mój grzbiet oblał zimny pot. Wystarczająco już zobaczyłam. Postanowiłam nie iść już za Gryfonem, zwłaszcza że gdzieś na drugim końcu korytarza pojawił się Irytek, a zrobił on taki raban, że wolałam jak najszybciej uciec w tego miejsca. W końcu byłam Ślizgonką, którą z wielką chęcią oskarżono by o spetryfikowanie tych wszystkich osób. Chciałam jak najszybciej odejść, ale wciąż stałam jak spetryfikowana i przyglądałam się tej przerażającej scence. Na posadzce leżał rozciągnięty Puchon, ten, który tak bardzo przeraził się węża na pierwszym spotkaniu klubu pojedynków, a kilka kroków od niego unosiły się cal nad ziemią jakieś czarne, na wpół przezroczyste szmaty. Dopiero po chwili poznałam, że to Prawie Bezgłowy Nick. Po plecach przebiegł mi dreszcz przerażenia. Dobrze wiedziałam, jak działa wzrok bazyliszka, ale widok spetryfikowanego ducha mocno działał na wyobraźnię. Spanikowała. Czym prędzej się odwróciłam i zbiegłam z powrotem po schodach, a towarzyszyły mi oddalające się szybko oskarżycielskie wrzaski Irytka skierowane do Harry’ego Pottera. Im prędzej zbliżałam się do lochów, tym bardziej czułam narastający wstyd.

Serce waliło mi w piersi, kiedy dotarłam do lochów dormitorium Ślizgonów. Choć zdążyłam się już uspokoić, z ulgą odkryłam, że w salonie było Josephine, która od razu poznałaby, że przed chwilą coś mną wstrząsnęła. Ale ujrzałam siedzącego w kącie Poncjusza. Skupiony był na czytaniu jakiejś książki, którą trzymał w prawej ręce, lewą zaś podtrzymywał do połowy już opróżnioną butelkę z ognistą whisky. Podeszłam do niego i bez słowa usiadłam na podłokietniku fotela, który zajmował, po czym wyciągnęłam z jego dłoni butelkę, w której zaigrało mdłe, pomarańczowe światło płomieni buzujących w kominku, kiedy tylko uniosłam ją do ust i wypiłam mały łyczek. Skrzywiłam się i oddałam mu butelkę.

— Co czytasz? — zapytałam i oparłam policzek o jego ramię i zerknęłam na stronice książki, którą trzymał w ręku.

— Historię Hogwartu, pożyczyłem w to z biblioteki — mruknął i zamknął książkę, a jego głowa odwróciła się błyskawicznie w moją stronę. Zaśmiałam się, kiedy uderzył swoim czołem w moje i szybko odsunęłam się od niego. Włożył książkę z powrotem do torby i westchnął ciężko. — Nie uważasz, że Dziedzicem Slytherina powinien być… ja wiem…? Ślizgon?

— Powinien — przyznałam. — Też się nad tym zastanawiałam i doszłam do wniosku, że jeżeli jest to któryś z nas, nie przyznałby się. Ja bym tak zrobiła. Zachowałabym to dla siebie, bo za usiłowanie morderstwa idzie się do Azkabanu. Nie chciałabym spędzić połowy życia w więzieniu, chociaż gdybym miała moc panowania nad potworem, z całą pewnością skorzystałabym z jego pomocy, by oczyścić szkołę ze szlam.

— Naprawdę? Zrobiłabyś to?

Skinęłam lekko głową, a z moich trzewi wypłynął żar, który uderzył prosto do oczu; z całą pewnością nie był on spowodowany blaskiem ognia. Od dawna czułam, że odziedziczyłam po ojcu pragnienie sprawowania władzy. Nie byłam pewna, czy naprawdę to czułam, czy tylko mi się wydawało, ale… Słyszałam, że Lord Voldemort miał w szkole całe zastępy zwolenników, którzy niedługo potem zostali pierwszymi śmierciożercami. Ja natomiast miałam tylko Josephine, ale zawsze się łudziłam, że kiedyś odnajdę ojca, a gdy to już się stanie, ten pozwoli mi podejmować ważne decyzje. Byłam przecież jego córką. Jedynym dzieckiem. To musiało coś znaczyć! Czasami myślałam o tym i dochodziłam do wniosku, że… Że byłabym w stanie zabić, gdyby Czarny Pan wydał mi taki rozkaz.

Ale Poncjusz nie patrzył na mnie jak na wariatkę. On również się uśmiechnął i pociągnął duży łyk ze swojej butelki. Uczniom nie wolno było posiadać alkoholu w szkole, ale większość z nich, przynajmniej jeżeli chodzi o Ślizgonów, nie miało najmniejszych skrupułów przed włamywaniem się co jakiś czas do kuchni. Pracujące tam skrzaty domowe wręcz garnęły się, aby rozdawać jedzenie i napoje, nie zważając na to, o jakie produkty poprosili je uczniowie. A kłaniały się przy tym tak nisko, że ich ryjkowate, pomidorowate i purchawkowate nosy rozpłaszczały się na kamiennej, wyszorowanej podłodze. Ja i Josephine również odwiedzałyśmy kuchnię i nie było to dla nas niczym zaskakującym czy złym, znałam natomiast kilku takich uczniów, którzy nie byli zbyt dobrze nastawieni do wykradania jedzenia z kuchni. Oczywiście należeli do Puchoni, gdzie panowała zasada bezwzględnego posłuszeństwa wobec prawa. Czasami nawet spotykałyśmy ich niedaleko obrazu, za którym ukryte było przejście. Za każdym razem wydawało mi się, że strzegą kuchni, jakby jedzenie było ich Świętym Graalem.

Pogawędka z Poncjuszem całkowicie ułagodziła moje lęki tak, że pół godziny później, kiedy do salonu wpadła rozemocjonowana Josephine, miałam już na twarzy szeroki, zwyczajny uśmiech. Ślizgonka wyglądała na szczerze przerażoną, choć jej oczy błyszczały tak, jakby dopiero co zobaczyła nagiego Lockharta. Natychmiast odnalazła mnie wśród małego tłumu uczniów ze starszych klas. Poncjusz uniósł brwi na widok jej zadyszanej osoby.

— Kolejny uczeń został spetryfikowany, tym razem Puchon…

— Tak, wiem – odparłam. — On i Prawie Bezgłowy Nick. Widziałam, jak Potter potknął się o Finch-Fletchleya, kiedy go śledziłam. Przecież ci powiedziałam, że Potter coś odpierdala, ale ty…

— I mówisz to tak spokojnie? Teraz już na pewno zamkną Hogwart — jęknęła Foxy i opadła na drugą poręcz fotela Poncjusza, który, sądząc po wyrazie jego twarzy, chyba nie czuł się zbyt komfortowo, lecz nie powiedział na ten temat ani słowa.

Uśmiechnęłam się. Rozbawiła mnie naiwność Josephine. Dumbledore ma naprawdę mocne nerwy, w Hogwarcie musiałaby zginąć jakaś szlama, jak to było za czasów młodości Czarnego Pana, żeby poprosił o pomoc Ministerstwo Magii, które (jestem tego pewna) zamknęłoby szkołę.

— Po co siejesz taką panikę? Przecież to tylko zwykły Puchon — odparłam, machając lekceważąco ręką. — Kiedy dojrzeją mandragory, Snape zapewne uwarzy odpowiedni eliksir i wszyscy spetryfikowani powrócą do życia, bla, bla, bla. A jeżeli już o tym mowa… To zaskakujesz mnie, Josephine. Myślałam, że tobie zależy na usunięciu z Hogwartu wszystkich niegodnych.

— No tak… Ale nie naszym kosztem. — Foxy najwyraźniej bardzo się zmieszała, bo spojrzała w inną stronę, a jej policzki pokrył ciemny rumieniec.

Wymieniłam z Poncjuszem rozbawione spojrzenia. Okazało się, że rozumiem się z nim całkiem dobrze, szkoda, że jakoś wcześniej się nie zaprzyjaźniliśmy. Szkoda.

*

Oczywiście atak na Puchona i Sir Nicolasa wywołał panikę wśród młodzieży. Nauczyciele starali się zachowywać spokój, aby opanować przerażonych uczniów, lecz sami bali się prawie tak samo, jak ich wychowankowie. Wszyscy próbowali dowieść, kim lub czym jest straszliwa postać, która potrafiła wysączyć życie nawet z ducha. To właśnie napaścią na Prawie Bezgłowego Nicka każdego zainteresowała; przestraszeni uczniowie błyskawicznie rezerwowali miejsca w ekspresie Hogwart—Londyn, aby tylko wrócić na Boże Narodzenie do domu. Ja nie miałam dokąd wracać, więc nawet nie odpowiedziałam na pytanie Josephine, czy zapisuję się na listę, z którą profesor McGonagall odwiedziła jakiś czas temu wszystkie cztery domy. Poza mną, przynajmniej w Domu Węża, pozostali Draco Malfoy, Crabbe, Goyle, a także Poncjusz, który musiał nieustannie pilnować niesfornego kuzyna. Josephine, mimo że doskonale udawała, panicznie się bała (choć była przecież Ślizgonką), więc natychmiast pobiegła do profesor McGonagall, aby dopisała się do listy.

Kiedy nadszedł poranek Bożego Narodzenia, obudziłam się w sypialni dziewcząt całkowicie sama. Byłam teraz jedyną dziewczyną w dormitorium Ślizgonów. Zapowiadały się ciekawe święta, nie ma co. Trójka młodych, wciąż niezwykle infantylnych chłopców i wiecznie zaczytany Poncjusz. Ostatnio bardzo ostro przykładał się do nauki, przez co zaczęłam się zastanawiać, czy te owutemy są naprawdę takie trudne. Czasami czułam, że też powinnam pójść w jego ślady, ale kiedy już zabierałam się za czytanie… No cóż, wiadomo.

Po świątecznym śniadaniu udałam się do biblioteki. Nie chciałam patrzeć na wyniosłego Dracona i jego głupkowatych goryli; a Poncjusz gdzieś zniknął. Nareszcie zabrałam się w sobie, aby poczytać o bazyliszku. Byłam ciekawa, jakie przymioty posiadał ów potwór, którego bali się nawet najwięksi czarnoksiężnicy. Oczywiście ze starych historii i mugolskich bajek, którymi częstowali nas w sierocińcu, wiedziałam jedynie, że jego wzrok potrafi pozbawić życia każdego śmiertelnika, później, kiedy uczęszczałam już do Hogwartu, dowiedziałam się, w jaki sposób rodzi się ta bestia. Już dawno zdążyłam się domyślić, że bazyliszek nie zaatakuje nikogo z domu Slytherina, choć musiałam dowiedzieć się wszystkiego o tej starożytnej bestii.  

Pani Pince bardzo się zdziwiła, kiedy zobaczyła mnie w swoim królestwie. Zdziwiła się, że w okresie świątecznym w ogóle kogokolwiek tu spotkała. Nie odzywając się do niej ani słowem, zasiadłam przy jednym ze stolików umieszczonych w mroku i wyciągnęłam księgę, którą odnalazłam chwilę temu w dziale Potworów i Dziwacznych Stworów. Dowiedziałam się z niej, że bazyliszek posiada wielkie kły z kanałami prowadzącymi do czegoś w rodzaju zatok, gdzie znajduje się trucizna, której jedna kropla wystarczy, aby zabić nawet olbrzyma. Jedynym antidotum na jego złowieszcze działanie to łzy feniksa, jednak owe magiczne, szlachetne stworzenia bardzo rzadko są w stanie je uronić. Znalazłam też całkiem ciekawy fragment, który mówił:

Wśród wielu wzbudzających lęk bestii i potworów, które lęgną się w naszym kraju, nie ma dziwniejszego i bardziej złowrogiego stworzenia od bazyliszka, nazywanego również „Królem Węży”. Wąż ów, który może osiągać olbrzymie rozmiary i żyć wiele setek lat, rodzi się z kurzego jajka podłożonego ropusze. Zadziwiające są jego sposoby uśmiercania ofiar, bo prócz jadowitych kłów, bazyliszek dysponuje śmiertelnym spojrzeniem, a ten, w kim utkwi swoje złowrogie ślepia, pada natychmiast trupem. Bazyliszek jest śmiertelnym wrogiem pająków, które uciekają przed nim w popłochu, a on sam lęka się jedynie piania koguta, które jest dla niego zgubne.*

Może on żyć wiele setek lat w uśpieniu, a długi jest na kilkanaście lub nawet na kilkadziesiąt metrów…

— Mary Madeleine i biblioteka. — Usłyszałam i aż podskoczyłam ze strachu. To Poncjusz zaczaił się za mną i usiadł przy moim stoliku; on również miał ze sobą kilka ksiąg. Po tytułach wywnioskowałam, że muszą być związane z transmutacją. — Jest to rzecz niesamowita. Co czytasz?

Oboje spojrzeliśmy na księgę, którą trzymałam w dłoniach. Błyskawicznie zamknęłam ją, aby nie dostrzegł strony, na której była otworzona.

— Nic takiego. Nudzę się. A ty co tutaj robisz? — spytałam i uśmiechnęłam się łobuzersko. — Uczysz się w Boże Narodzenie? Zwariowałeś?

Poncjusz tylko wzruszył ramionami. Czasami myślałam, że był bardziej pokrzywdzony ode mnie. Owszem, moja matka nie żyła, ojciec zniknął i prawdopodobnie już nigdy go nie zobaczę, ale miałam wolność. Mogłam sama o sobie decydować. A Lestrange? Jego rodzice zesłani zostali do Azkabanu, którego nie mogli opuścić już nigdy, więc mieszkał u siostry swojej matki i jej męża. Ja czułabym się na jego miejscu niezręcznie. Arystokraci traktowali takich podrzutków gorzej niż swoje własne dzieci, mimo że posiadali tak samo czystą krew, co one.

Spędziliśmy w bibliotece prawie cały wieczór, zaś około godziny dziewiętnastej udaliśmy się do Wielkiej Sali na uroczystą kolację, podczas której towarzyszyło nam zaledwie kilkunastu uczniów. W trakcie pobytu w królestwie pani Pince zamiast czytać, rozmawialiśmy. Tym razem nie był już wrednym, przemądrzałym Ślizgonem, jak myślałam o nim od wielu lat. Mogę powiedzieć, że polubiłam tego nowego Poncjusza.

___________

Wakacje. Znowu nie dodałam niczego od bardzo dawna, ale teraz się sprężę. Już niedługo rocznica, więc możecie spodziewać się kolejnego odcinka wkrótce. I obiecuję, nie zawiodę Waszych oczekiwać, sami zobaczycie. Na rocznicę planuję coś nieoczekiwanego. Dedykacja dla Olki. :*

* Cytat pochodzi z książki „Harry Potter i Komnata Tajemnic”.