Rozdział 18

            Lipiec tak szybko dobiegał końca, jak złoto w mojej kieszeni. Oszczędzałam tak bardzo, jak tylko mogłam, często jadłam naprawdę marne porcje, a pieniędzy i tak błyskawicznie ubywało. Zapewne dlatego czułam się coraz gorzej. Wyglądałam fatalnie z tą niemalże łysą głową, zapadniętymi policzkami, suchą, szarą skórą, moje wargi były całe spękane i sine, tylko podkrążone i wciąż zmęczone oczy skryte za cieniutką siatką żyłek błyszczały jak w gorączce. Dłonie (pomijając te okropne blizny) miałam obrzydliwie wychudzone. Wielokrotnie podczas tych rzadkich chwil, gdy patrzyłam w popękane, brudne lustro w mojej małej, ciemnej łazience, widziałam w sobie nie Mary Madeleine, lecz uciekinierkę z Azkabanu.

         Im mniej monet znajdowało się w mojej sakiewce, tym częściej bywałam głodna, przygnębiona i zmęczona. Jak najszybciej musiałam dokonać kolejnej kradzieży, choć to wywoływało we mnie wyrzuty sumienia i dyskomfort. Tak bardzo chciałam pracować, a nie mogłam… Nienawidziłam tej krępującej bezczynności. Czasami aż mnie roznosiło, kiedy leżałam praktycznie bez życia i nie mogłam nawet wyjść z wynajmowanego pokoju, którego szczerze nienawidziłam, który był moim schronieniem i jednocześnie więzieniem. Tylko Szaul był moim jedynym towarzyszem i pocieszycielem w tej straszliwej sytuacji, w której przyszło mi egzystować. Leżał ze mną pośród cieniutkich, szorstkich, brudnych kocyków, twardych poduszek, i mruczał przyjacielsko, choć od czasu do czasu gdzieś znikał. Był mi wierny i oddany. Niczym Anioł Stróż. Nie wierzyłam w to wszystko. Nie wierzyłam w Boga i w anioły, bo Pan nie pozwoliłby na tak potworne cierpienie swego dziecka. Cóż to za Ojciec, który pragnie nieustannie je doświadczać?

            Gdy wydałam ostatniego knuta, na nowo przeszył nie ten ostry, nieprzyjemny strach, aczkolwiek wiedziałam, że ów dzień nareszcie nadejdzie. Natychmiast musiałam zdobyć jakieś pieniądze, a nie mogłam nawet zacząć trudnić się najstarszym zawodem świata. Nawet te najtańsze, nierzadko chore prostytutki były przy mnie niczym zwiewne, piękne nimfy. Kto chciałby zapłacić za seks takiej odrażającej, odpychającej dziewczynie, jak ja, która nawet nie ma włosów? Nawet w tę pracę musiałabym zainwestować.

         Szaul stąpał za mną jak cień, kiedy szwendałam się ciemnymi, obskurnymi uliczkami Śmiertelnego Nokturna, a ja rozglądałam się ukradkiem po witrynach sklepowych z nadzieją, że być może i tym razem natrafi mi się taka cudowna okazja. Byłam tak zdesperowana, że zadowoliłabym się wszystkim, nawet garścią knutów. Tym razem „ofiarę” udało mi się wypatrzeć po zaledwie kwadransie spaceru. Była to jakaś stara, obdarta wiedźma ściskająca w ramionach małą sakiewkę, którą usiłowała upchnąć pod szatą w okolicy zasuszonych piersi. Najwyraźniej dopiero co sprzedała jakiś niebezpieczny przedmiot w sklepie Borgina i Burkesa, bo za jej plecami majaczyły ciemne, zakurzone witryny. Była stara i słaba, nieco także rozkojarzona. To wydało mi się banalnie proste. Serce natychmiast zabiło mi mocniej pod żebrami, a dłonie zwilgotniały, choć mój wzrok pozostał utkwiony w pożądanym woreczku.

         Podbiegłam do niej i z całej siły chwyciłam sakiewkę. Nie zdałam sobie sprawy z tego, że przez te tygodnie nędzy i głodu straciłam moc w całym ciele, a i staruszka okazała się być o wiele bardziej witalna, niż się spodziewałam. Machnęła sakwą, a ja upadłam na nierówny chodnik i obdarłam sobie kolana do krwi. Rzuciła się na mnie z krzywą parasolką, szarpiąc mnie za i tak postrzępioną, używaną szatę, wrzeszcząc przy tym tak przeraźliwie, że moje uszy krzyknęły z bólu.

            — Złodziejka! Złodziejka, pomocy, ludzie!

         Gdybym była dawną Mary Madeleine, obezwładniłabym ją jednym ruchem i wyśmiała — bo kto o tej porze, na dodatek mieszkając przy ulicy Śmiertelnego Nokturna podąży z pomocą starej cuchnącej wiedźmie? Ale nie, ja całkowicie się zmieszałam; nie miałam zielonego pojęcia, jak w tej sytuacji postąpić.

         Na dodatek grubo się pomyliłam. Ze sklepu, z którego dopiero co wyszła babcia, wyskoczył jakiś szpakowato wyglądający, aczkolwiek mocno już łysiejący mężczyzna. Zamarłam. Momentalnie odciągnął mnie od staruszki, którą zaczęłam szarpać za szare, martwe kosmyki, i przytrzymał mocno za moje kościste ramiona, aż stęknęłam z bólu. Rozpacz całkowicie mnie zaślepiła, nie widziałam, gdzie podziać oczy, a pomocy… Pomocy znikąd. To nie mogło się tak skończyć, teraz odpowiem nie tylko za morderstwo, ale i za kradzież oraz napad na czarownicę.

         Coś jednak się stało w tej chwili, kiedy wykonałam instynktownie pierwszy rozpaczliwy, gwałtowny ruch, aby uwolnić się z tego żelaznego uścisku. Mężczyzna wrzasnął z bólu i puścił mnie. Kątem szybko puchnącego oka ujrzałam Szaula, który właśnie rzucił się na twarz czarodzieja, sycząc i prychając niczym rozjuszony tygrys. Przez sekundę ja i staruszka zamarłyśmy, przyglądając się wrzeszczącemu i śmiesznie podskakującemu człowiekowi, podczas gdy kot wciąż rozdrapywał mu łysiejącą czaszkę. W pewnej chwili, czego zresztą się już spodziewałam, odbił się od jego twarzy i skoczył prosto w me ramiona, wbijając pazury w odsłoniętą szyję i dekolt. Zanim którekolwiek z moich oprawców zdołało jakoś zareagować, ja już dawno teleportowałam się z głośnym trzaskiem. Magia to jednak cudowna sprawa. Gdyby nie deportacja, już dawno siedziałabym w Azkabanie, teraz to wiem.

         Na początku nie pomyślałam o konkretnym miejscu aportacji, byłam zbyt zszokowana tym, co się zdarzyło przed sklepem, lecz później (kiedy już się uspokoiłam) przez umysł przemknął mi wielki dom w wiosce Little Hangleton. Już o nim słyszałam i nie był to przypadek. Jakby… ojciec przewidział mój los. Największym zaskoczeniem było dla mnie to, że mi zaufał. Przecież mogłam go wydać. Być może zajrzał w moje serce i poznał, że nie jestem Judaszem. Głęboko w duszy byłam dobra, jeszcze nie przesiąkłam złem i mroczną zgnilizną, choć wszystko wskazywało na to, że mam tendencję do okrucieństwa. Widziałam tylko swój komfort.

         Kiedy moje stopy niespodziewanie zderzyły się z twardym gruntem, gwałtownie zaczerpnęłam powietrza i otworzyłam oczy. Ogarnął mnie gęsty, nieprzenikniony mrok rozświetlony nieco srebrnym blaskiem księżyca. Znalazłam się na jakimś zarośniętym, cierniem wzgórzu, a przed sobą miałam ponury, stary i mocno zaniedbany dom. Za lat swojej świetności musiał być naprawdę zachwycający, nawet teraz można było dostrzec ładne kolumny i wyszczerbione w wielu miejscach płaskorzeźby nad drzwiami wejściowymi, choć zaś ze ścian odpadały gnijące bądź spróchniałe już deski, niektóre szyby były roztrzaskane, a szary dach do połowy zarośnięty był bluszczem. Mruknęłam pod nosem Lumos i ruszyłam w stronę zamczyska, a ostre kolce kaleczyły mi nogi, ramiona i darły na strzępy cieniutką, delikatną szatę; Szaul trzymał się kurczowo mojej szyi, wbijając weń pazury. Czułam krew cieknącą mi po plecach, lecz myślałam tylko o jednym — aby w środku nie było nikogo. Aby w środku nie było nikogo…

         Kiedy zostawiłam za sobą rozległą cierniową łąkę, odczułam dużą ulgę. Tutaj trawa była krótko przycięta, jakby ktoś od czasu do czasu opiekował się ogrodem. W oczy natychmiast rzucił mi się maleńki domek oddalony od zapuszczonego dworu o jakieś sześćdziesiąt stóp. W oknach paliło się pomarańczowe światło, więc ten ktoś najwyraźniej jeszcze nie spał.

         Podpełzłam do zabitych deskami drzwi kuchennych z tyłu rezydencji i, za pomocą różdżki oczywiście, otworzyłam je. Momentalnie rzuciłam na to miejsce zaklęcie Salvio Hexia, aby żaden mugol czy inny śmiertelnik nie nakrył mnie na buszowaniu po zrujnowanych, pełnych kurzu komnatach, aczkolwiek wątpiłam, aby ktokolwiek zapuszczał się do tej ruiny. Świadomość, że drewniany dom ogrodnika okazał się przez kogoś zamieszkały była kojąca. Zajrzałam do pierwszej komnaty, przyświecając sobie przy tym różdżką. Niektóre meble były połamane lub przewrócone, lecz większość zachowała się w stanie niemalże idealnym, otulała je tylko gruba, szara kołderka kurzu. Sądziłam, że gdyby nie obecność owego mugolskiego opiekuna, z domu nie pozostałby nawet kamień na kamieniu. Minimalne zniszczenia z pewnością były skutkiem włamań jakichś młodych postrzelonych dzieciaków i czasu. Nie mogło być inaczej.

         Powoli stąpałam po brudnych stopniach, w jednej dłoni ściskając różdżkę, a drugą obejmując kota. Obawiałam się trochę tego miejsca, choć z pewnością mogłam czuć się tu o wiele bezpieczniej niż na ulicy Śmiertelnego Nokturna, gdzie stara wiedźma wciąż przeżywała niedoszłą kradzież sakwy. Najlepiej było schronić się wśród mugoli. Było ich zbyt wielu, aby aurorzy przeszukali wszystkie wioski i miasta.

         Wśliznęłam się do jednej z komnat sypialnych i zamknęłam za sobą drzwi. Z pewnością będzie mi tu o wiele wygodniej niż w Czarnym Neptunie, lecz byłam zdana tylko i wyłącznie na siebie, a nie mogłam tak po prostu zjawić się w jednym z mugolskich sklepów, aby kupić coś do jedzenia. Na Boga, nie miałam przy sobie ani grosza, nie mówiąc już o jakichś pieniądzach mugoli! Coś za coś. Groziła mi potworna samotność, nie było ze mną nawet marnego ducha, z którym mogłabym porozmawiać. Kiedy mieszkałam w tym maleńkim pokoiku nad karczmą, miałam przynajmniej towarzystwo. Podłe i okropne, ale przynajmniej żywe.

         Usiadłam na brzegu dużego, miękkiego, aczkolwiek irytująco skrzypiącego łoża, a moje nogi przeszyła szpila ulgi i ciepła. Sycząc i jęcząc, zaczęłam odrywać przyschnięte do kolan skrawki szaty poplamionej obficie krwią; ledwo udało mi się doprowadzić do zdrowia dłonie, teraz musiałam pielęgnować nogi. Na szczęście mogłam użyć różdżki, co też rychło uczyniłam. Co prawda rany powoli zaczęły się zrastać, niestety pozostała krew nie tylko na postrzępionej szacie, ale i na ciele. Wyczarowałam maleńki strumyk czystej wody, dzięki której doprowadziłam się do porządku. Tylko tyle mogłam w tej chwili zrobić. Czułam się znudzona i przygnębiona, dlatego położyłam się w szerokim łóżku i niemal natychmiast zasnęłam, pełna nadziei na lepsze jutro.

            Kiedy rano otworzyłam oczy, ujrzałam tylko i wyłącznie ciemność, majaczące gdzieś w oddali odrapane ściany i przenikające pomiędzy deskami w oknach białe promienie słońca, które na moment mnie oślepiły. Całe ciało bolało mnie nieznośnie po wczorajszej walce ze staruszką i silnym mężczyzną ze sklepu, jednak zebrałam się w sobie i jakimś cudem wstałam z łóżka. Żołądek boleśnie skręcał mi się z głodu (przypomniałam sobie, że nie jadłam od dwudziestu czterech godzin), ale zignorowałam to. Musiałam teraz jak najszybciej postanowić, co dalej począć. Nie mogłam przecież mieszkać tu przez resztę życia! Jedyne, co powinnam uczynić, to wyjechać za granicę, zmienić nazwisko, wygląd i zacząć nowe życie. Perspektywa takiej przyszłości wydawała mi się najrozsądniejsza.

         Podeszłam do okna i zaczęłam wyłamywać deski, którymi było zabite. Ku mojemu zaskoczeniu uczyniłam to bez większych problemów, gdyż spróchniałe drewno łamało się w moich palcach niczym grudki pozlepianego piasku, a do środka wdarły się oślepiające, ciepłe promienie słońca. Musiałam to przyznać — za dnia wioska wyglądała uroczo, domy mugoli były schludne i białe jak niczym nieskalany śnieg, z oddali przypominały swoim kształtem duże kamienne chlewy. Piaszczyste polne drogi wiły się jak złote wstęgi, a nawet stary, zapuszczony cmentarz urzekał — wyglądał jak ogromna szachownica z przewagą czarnych pionków.

         Ogród otaczający apartament lśnił blaskiem najczystszego szmaragdu. Ciemny, świeży, idealnie przycięty żywopłot przypominał opasłego, zdrowego, błyszczącego jamnika, natomiast rozkwitnięte w pełni róże kusiły pszczoły soczystością swoich wonnych, czerwonych płatków. I… Tak. Nareszcie go zobaczyłam. Wśród rozmaicie barwnych kwiatów klęczał zasuszony, przygarbiony staruszek i dłubał zawzięcie w czarnej, wilgotnej ziemi; widziałam przez okno, jak błyszczy swą soczystą żyznością. Zastygłam w bezruchu, obserwując pracującego w pocie czoła mugola. Każdy jego ruch wykonywany był z największym trudem; spostrzegłam, jak jego zapadnięta twarz lśni od potu (najwyraźniej pracował od wielu godzin). Nie miałam pojęcia, dlaczego tak się poświęcał dla opuszczonego domu swoich dawnych temu umarłych pracodawców. Riddle’owie — bo takie nazwisko widniało na drzwiach kuchennych — spoczywali na tym starym, rzadko pielęgnowanym cmentarzu już grubo ponad czterdzieści lat, a ubogi ogrodnik zamiast w spokoju dożyć końca swoich dni, opiekował się roślinnością, którą i tak musieli regularnie dewastować młodzi mugole. No cóż, teraz zaczęłam doceniać obecność tego starca i, mimo że był tak zwyczajny i pozbawiony magicznej mocy, stał się dla mnie niemym przezroczystym towarzyszem w mojej małej, nic nieznaczącej dla społeczeństwa tragedii.

___________

         Ciężki rozdział i zapewne nudnawy, ale uwielbiam opisy i chciałam trochę popisać to, co sprawia mi największą radość. Jest weekend, więc korzystam z okazji i coś dodaję, jutro zaś jadę do Krakowa xD Dedykacja dla YuukieChan. :*