2. Nowy nauczyciel

Rozdział zawiera wątek erotyczny, treść nieprzeznaczoną dla dzieci, dlatego życzę miłego czytania. xD

Dotarliśmy do drzwi jego gabinetu. Snape zamknął je zaklęciem, po czym odłożył różdżkę na stół. Było tu ciemno i zimno, w kominku nie płonął nawet mały płomyczek ognia. Na półkach za biurkiem znajdowały się słoje z przeróżnymi, obślizgłymi częściami zwierząt i roślin marynującymi się w różnokolorowych wywarach. Nad wygaszonym paleniskiem wisiał pękaty, żelazny kocioł wypełniony jakimś bulgoczącym eliksirem, co było dziwne, ponieważ pod kotłem nie płonął ogień. Podczas gdy Snape zaczął odliczać szare kamienie na ścianie, ja zajrzałam do środka.

— Co to za mikstura? — zapytałam.

W tym samym czasie rozległ się odgłos przesuwanych po ziemi kamieni, a w ścianie ukazało się przejście. Już wielokrotnie widziałam, jak to robił.

— Nic, o czym musisz wiedzieć — odparł i wyciągnął rękę w moją stronę. — Chodź już.

Zrobiłam, co mi kazał, nieco urażona jego ostrą odpowiedzią. Zaprowadził mnie do średniej wielkości sypialni. Nagie, kamienne ściany dodatkowo dodawały wnętrzu surowości. Nie było tu ani jednej dodającej przytulności ozdoby. Byłam w tym pomieszczeniu kilka razy, a od mojej poprzedniej wizyty pokój w ogóle się nie zmienił. Duża, dębowa szafa stała w kącie, pod ścianą umiejscowione zostało skromne, jednoosobowe łóżko z czterema kolumnami, nakryte czarną, cienką, materiałową kołdrą, a w kredensie tuż obok drzwi do malutkiej łazienki znajdowało się kilka butelek z przeróżnymi trunkami. Snape podszedł do niego, wyciągnął dwa kieliszki i napełnił je czerwonym winem skrzatów. Upił trochę i wręczył mi drugi kieliszek. Nie przepadałam za alkoholem, ale miałam już tyle lat, że po prostu nie wypadało mi odmówić.

— Nie odzywałaś się przez całe wakacje. Tęskniłem za tobą — powiedział spokojnie, siadając na brzegu łóżka tuż obok mnie. Pochylił się nade mną, a jego usta zaczęły powoli przesuwać się po mojej szyi.

— Akurat. Tak jakoś wyszło. Ale teraz tu jestem, więc nie powinieneś narzekać, profesorze — odparłam i przechyliłam kieliszek, by wypić jego zawartość jednym haustem. Przełknęłam, krzywiąc się nieznacznie. Wino miało wytrawny smak, ale wciąż był to smak alkoholu. — I co, Dumbledore znów odrzucił twoje podanie?

— Jak widać, tak — powiedział z naciskiem, a jego lewa ręka zaczęła rozpinać guziki mojej szaty. Natychmiast odepchnęłam go delikatnie od siebie, ale na mojej twarzy malowało się ostrzeżenie.

— Jeśli nie zapalisz w kominku, będę zmuszona protestować. Jest mi zimno — oświadczyłam, ale Snape ani myślał spełnić mojej prośby. Usiadł za mną na łóżku, wciąż rozpinając mi szatę.

— Kominek nie będzie potrzebny, żeby zrobiło ci się cieplej — stwierdził. Zsunął mi z ramion szatę, całując je delikatnie. — Lubisz mnie chociaż trochę, hmm?

— Tylko trochę — odparłam, śmiejąc się ochryple.

Jego powłóczysty dotyk łaskotał moją skórę, zwłaszcza tę na piersiach. Wolałam, kiedy zachowywał się wobec mnie nieco bardziej bezwzględnie. Bo jakoś tak się zdarzyło, że od czasu do czasu sypialiśmy ze sobą. Nic specjalnego, po prostu zwykły seks bez zobowiązań. Pierwszy raz to zrobiłam, kiedy miałam piętnaście lat, pod koniec czwartej klasy. I od tamtego momentu co jakiś czas spędzaliśmy razem noc. Był moim pierwszym i jak dotąd jedynym mężczyzną, ale nie kochałam go. Dawał mi naturalnie cudowne fizyczne przeżycia i lepsze stopnie. To był jasne dla obu stron.

Oparłam głowę o jego ramię, czekając, aż rozbierze mnie do końca. Tego wieczora byłam nieco zmęczona, więc nie zamierzałam okazywać kreatywności w łóżku. Snape jednak nie narzekał, zdjął ze mnie resztę ubrań, po czym odrzucił na bok swój czarny płaszcz. Odwróciłam się bez zbytniego entuzjazmu, by móc zająć się jego rozporkiem. Mistrz Eliksirów pochwycił szybko moje usta, wsuwając pomiędzy nie swój język. Całowałam w życiu już kilku facetów, ale Severus Snape sprawdzał się w tym najlepiej. Zawsze wkładał w to całą pasję i namiętność. Szybko pozbył się spodni, a kiedy położyłam się na nim, poczułam, że w okolicy podbrzusza uwiera mnie twarde, wciąż rosnące wzniesienie. To, czy sypiał w czasie wakacji z innymi kobietami, zupełnie mnie nie interesowało. Wiem jednak, że on sam poczułby się urażony, gdybym spędziła noc z kimś nowym. Zdjął resztę ubrań, po czym wciągnął mnie pod kołdrę. Był dobrze zbudowanym mężczyzną, a jego ciężar przyniósł mi ciepło, którego na obecną chwilę pragnęłam. Jedno mocne pchnięcie wystarczyło mu, by wejść we mnie za pierwszym razem. Natychmiast porzucił swoją subtelność, stał się tyranem, którego chciałam w nim rozbudzić. Jego szybkie, impulsywne ruchy prędko doprowadziły mnie niemal do euforii; zacisnęłam mocno dłonie na jego plecach, policzek przycisnęłam do szyi, jęcząc cicho. Poczułam jego jedną rękę wplatającą się w moje włosy, drugą zaciskającą się na jednym z pośladków. Jakoś odnalazłam jego wargi i wsunęłam pomiędzy nie język, ale pocałunki, które oddawał, nie były tak silne, jak ruchy pomiędzy moimi rozpalonymi udami. Nie pozwolił mi dojść do siebie, tylko wbił się we mnie głębiej. Na brak atrakcji nie mogłam narzekać. Szarpnął mnie za włosy, by odchylić mi głowę do tyłu. Szybkie tempo sprawiło, że osiągnęłam szczyt dość prędko, krzycząc jego imię. Brakowało mi tego przez te dwa miesiące. Chwilę potem doszedł on, z przeciągłym jękiem i twarzą wtuloną w moją szyję. Gorąca strużka dopełniła mą rozkosz. Snape zsunął się ze mnie, dysząc ciężko, z sercem walącym w piersi. Ja zaś drżałam na całym ciele. Położyłam się na jego piersi unoszącej się w szybkim, nierównym oddechu. Czułam się niesamowicie odprężona. Zamknęłam oczy, ręka gładząca moje włosy sprawiła, że natychmiast zachciało mi się spać. Zapragnęłam zostać w jego ramionach przez resztę nocy. Severus odetchnął ostatni raz, a ja poczułam jego usta na swoim spoconym czole.

— I jak? Zadowolona? — zapytał cicho.

— Mogło być gorzej — odparłam. Jedną ręką objął mnie, drugą zaś zaczął rysować na moich plecach jakieś niewidzialne wzory. — Powiedz mi… Krążą plotki, że Harry Potter dostał się do szkoły latającym samochodem. To prawda?

Spojrzałam w jego wciąż pałającymi od nadmiaru emocji oczyma, oczekując odpowiedzi. Był jak dotąd jedyną poza Josephine osobą, której oczy nie budziły we mnie niepokoju. Było to prawdopodobnie spowodowane tym, że poprzez łóżko staliśmy się dla siebie bardzo bliscy. Poza tym on znał moją tajemnicę, ufałam mu.

— Tak. Dostali szlaban, choć rozsądniej byłoby usunąć ich ze szkoły — odrzekł Mistrz Eliksirów. — Obawiałem się, że jeszcze tu będą, ale najwidoczniej McGonagall ich wyprowadziła.

Odgarnął mi włosy z twarzy i pocałował mnie, zaciskając dłoń na moich włosach z tyłu głowy. Zaśmiałam się cicho, sama nie wiedziałam, dlaczego. Jak wspomniałam wcześniej: do Snape’a nic nie czułam, ale lubiłam to, kiedy mnie obejmował, całował… Czułam się wtedy bezpiecznie jak nigdy. Sierociniec próbował wypaczyć ze mnie potrzebę ciepła. Z dziećmi, które nie tęsknią za domem rodzinnym, którego nigdy nie miały, jest mniejszy kłopot. Ale we mnie to pragnienie zostało wepchnięte w głąb serca. Byłam jak czarna dziura pochłaniająca wszystko, co stanie jej na drodze. Gdzieś w otchłani serca bardzo chciałam, żeby ktoś mnie pokochał. Maska, którą sobie stworzyłam, wszystkich odstraszała. Arogancja, cynizm, sarkastyczny ton, dystans do siebie. Tak, ludzie pragnęli mojego towarzystwa, ale nie dlatego, że lubili mnie za osobowość. Wzbudzałam jedynie ciekawość, nic więcej. Nikomu jeszcze nie chciało się poświęcić mi choć trochę czasu, żeby poznać mój charakter.

Odsunęłam się i na powrót położyłam głowę na jego ramieniu. Serce biło w nim już miarowo, a pot, który zrosił jego ciało zdążył wyschnąć.  

— A Lockhart? Opowiedz mi o nim — mruknęłam, gładząc powoli jego nagi tors. Droczenie się z nim sprawiało mi przyjemność, a doskonale wiedziałam, że ten wypacykowany goguś wywoływał w nim większy gniew niż pozostali nauczyciele obrony przed czarną magią razem wzięci.

— To zapatrzony w siebie narcyz, pusty laluś i półgłówek — stwierdził bez chwili wahania mocno brzmiącym głosem. — Dam sobie uciąć głowę, że nie dokonał nic z tych rzeczy, którymi się wciąż przechwala.

— No nie wiem, wygląda na gościa, który mógłby się zabić, skacząc ze swojego ego na IQ — powiedziałam całkiem spokojnie. Ujęłam jego lewą rękę i zaczęłam całować jego palce, potem wnętrze dłoni. Na przedramieniu widniał już od dawna nieczynny Mroczny Znak. Obrysowałam go kilkakrotnie palcem, mrucząc: — Zastanawiam się, czy nie powiedzieć o tym wszystkim Josephine. No wiesz, o moim pochodzeniu i o nas…

— A po co? — zdziwił się Snape, podnosząc natychmiast głowę. W jego głosie usłyszałam przerażenie, które było zupełnie nie w jego stylu. — Dobrze wiesz, że takie kontakty nauczyciela i uczennicy są surowo zabronione w Hogwarcie. Gdyby Dumbledore się dowiedział, usunąłby cię ze szkoły, a ja zapewne musiałbym szukać nowej pracy. Chcesz, żeby cię wytykali palcami? Śmierciożercy, a tym bardziej córki i krewni Czarnego Pana nie są w naszych czasach dobrze postrzegani. Josephine chlapnie coś, jak zwykle zresztą, i po tajemnicy!

Rozbawiło mnie jego przerażenie i ironia, która była formą obrony profesora. Znów zaśmiałam się cicho i musnęłam ustami jego prawy obojczyk.

— I tak już wzbudzam zainteresowanie — oświadczyłam z uśmiechem. — Najpierw będą mnie kojarzyć z dziwnymi strojami, dopiero potem z faktem, że jestem córką Lorda Voldemorta.

Nauczyciel pokręcił z niedowierzaniem głową.

— Nie mam pojęcia, jak ty to robisz, że o wszystkim mówisz tak spokojnie — westchnął.

— Po prostu olewam ludzi, bo mnie nie znają, więc nie mogą powiedzieć prawdy na mój temat — odparłam. — No, chyba że wmawiają mi, że te paznokcie są sztuczne. — Wyciągnęłam rękę, aby mu zademonstrować długość moich dwucalowych pazurów pomalowanych czarnym lakierem. — Pójdę już, mam nadzieję, że ci się podobało, profesorze.

Pocałowałam go w policzek, zsunęłam się z niego i zaczęłam się ubierać. Snape obserwował mnie uważnie, odezwał się dopiero, kiedy byłam już kompletnie ubrana:

— Oczywiście. Kiedy znów się zobaczymy?

— Jutro. Na eliksirach. — Zaśmiałam się, narzucając na ramię torbę.

— Przestań, wiesz, o czym mówię.

— No nie wiem, kiedy najdzie nas ochota. — Mrugnęłam do niego. — To tylko seks, nie ma dla mnie żadnej wartości poza przyjemnością. Dobranoc, profesorze.

Stuknęłam swoją różdżką w ścianę, a ta powili uniosła się, tworząc przejście. Nawet się nie odwróciłam, kiedy drzwi się za mną zamknęły. Wciąż czułam się zmęczona, dlatego od razu udałam się do dormitorium. Kiedy byłam z Severusem, straciłam rachubę czasu, ale duży, mahoniowy zegar wiszący w salonie Ślizgonów poinformował mnie, że jest już dwudziesta trzecia. Nie było jeszcze tak późno, lecz jedyną rzeczą, na jaką miałam obecnie chęć, był sen. Odnalazłam w sypialni dziewcząt pokój z tabliczką Rok siódmy, weszłam do środka, po czym padłam na swoje łóżko bez tchu. Sarah i Josephine siedziały przy okrągłym, małym stole i plotkowały, łazienka natomiast była zajęta. Foxy podniosła głowę i utkwiła we mnie pełen uwagi, ale i niepokoju wzrok.

— Gdzie byłaś tyle czasu? — zapytała.

— Nieważne, ale jestem wykończona — mruknęłam pomiędzy dwoma potężnymi ziewnięciami.

Mimo że dopiero co się ubrałam, już musiałam zdjąć szatę, aby przyodziać piżamę. Powiedziałam przyjaciółce „dobranoc”, zaciągnęłam zasłony dookoła mojego łóżka stojącego bokiem do zimnej, kamiennej ściany i nakryłam się kołdrą. Miękkość materaca była naprawdę rozkoszna w porównaniu z twardymi, żelaznymi łóżkami i szorstkimi, sztywnymi kocami z sierocińca, te hogwardzkie zdawały się wprost królewskie. Sen przyszedł tak szybko, że nawet tego nie poczułam.

*

Następnego ranka obudził mnie drażniący, brzęczący dźwięk budzika, nastawionego zapewne przez Josephine, bo zaledwie sekundę później dotarło do moich uszu jej ciche przekleństwo i odgłos uderzenia metalu o coś twardego. Przewróciłam się na drugi bok, próbując znów zasnąć, ale czułam się już wypoczęta. Jedyną rzeczą, która przeszkadzała mi w dormitorium Ślizgonów był całkowity brak okien. Wiadome mi było, że istnieją zaklęcia, za pomocą których można zrobić ich imitację nawet pod ziemią, ale jakoś Hogwart nigdy w nie nie zainwestował. Usiadłam pośród rozgrzebanej pościeli, ziewając szeroko. Pozostałe pięć dziewczyn, jedna po drugiej, blade i rozczochrane, wstawały, przeciągały się i zabierały się za poranną toaletę. Pierwsza do łazienki dobiegła Sarah, przy okazji odtrącając łokciem dziewczynę z nosem przypominającym purchawkę, z kędzierzawymi włosami i pulchnymi kształtami o imieniu Flawia. Wyjęłam ze swojego kufra plastikową, fioletową szczotkę i zaczęłam powoli rozczesywać swoje długie, kasztanowe włosy. Skupiona byłam jednak na czymś zupełnie innym. Moja klasa co roku miała nowego nauczyciela obrony przed czarną magią. Najlepszym z nich była zdecydowanie profesor Cooper, bardzo miła i doświadczona czarownica, która nauczała, kiedy chodziłam do drugiej klasy, ale z przykrością muszę stwierdzić, że dostała o wiele lepszą ofertę pracy w Durmstrangu, niż tutaj oferował jej Dumbledore, więc zrezygnowała. Nigdy specjalnie nie przejmowałam się tym, kto mnie uczył, ale jak do cholery mamy zdać egzaminy na koniec szkoły z obrony przed czarną magią, kiedy przygotowywać nas do nich będzie Gilderoy Lockhart? Już na początku zauważyłam po jego wyglądzie i zachowaniu, że jest mężczyzną, który dbanie o swoją urodę przekłada nad środki finansowe, a słowa Snape’a jeszcze mnie w tym utwierdziły. Nie potrzebowałam obserwacji podczas jego lekcji, aby to stwierdzić.

Prawda okazała się jednak gorsza od moich domniemań. Kiedy podczas śniadania profesor McGonagall rozdała każdej klasie ich plany zajęć, okazało się, że Ślizgoni z siódmego roku rozpoczynają właśnie obroną przed czarną magią, a owe dwie godziny mają z Puchonami. Dlatego udaliśmy się do klasy, ja zaś byłam jedyną dziewczyną, która nie poprawia nerwowo włosów i nie szepce z podnieceniem do swojej towarzyszki. Wszystkie rozmowy dotyczyły oczywiście Lockharta. Chłopcy wyglądali w większości na zmieszanych, nawet ci z domu zacnego wężoustego. Poncjusz dołączył się do mnie i Josephine, układając swoje książki na ławce obok moich.

— Czuję się głupio — mruknął.

— Ale chyba nie aż tak jak Weasley podczas dzisiejszego śniadania — odpowiedziałam, wspominając porannego wyjca, którego dwunastoletni Gryfon dostał od matki. Obie z Josephine zaśmiewałyśmy się z tego przez kilka chwil, dopóki zamieszanie w klasie nie zostało przerwane przez pojawienie się nauczyciela. Odchrząknął znacząco, a wśród uczniów zapanowała grobowa cisza.

— Witajcie — rzekł, uśmiechając się promiennie, po raz kolejny wprawiając mnie w zdumienie. — Wiem, że wszyscy dobrze mnie znacie z pierwszych stron gazet, ale nie zaszkodzi, jeśli się przedstawię. Nazywam się Gilderoy Lockhart, kawaler Orderu Merlina Trzeciej Klasy, honorowy członek Ligi Obrony przed Czarną Magią i pięciokrotny laureat nagrody Najbardziej Czarującego Uśmiechu tygodnika Czarownica.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej, a ja poczułam, jak cierpną mi usta od patrzenia na to. Gilderoy Lockhart miał naprawdę zdumiewająco białe, równe zęby, których nikt z pewnością nie wstydziłby się pokazywać, ale sposób, w jaki on to robił, był dla mnie już sporą przesadą. Zerknęłam najpierw na Poncjusza, który siedział po mojej lewej stronie z miną wyrażającą prawdziwe ogłupienie, potem na Josephine. Ta miała na policzkach lekki rumieniec, a oczy, mimo że reszta twarzy pozostawała całkiem spokojna, śmiały się. Może i profesor Lockhart był przystojny, ale jakoś nie w moim typie. A w jej już tym bardziej. Westchnęłam ostentacyjnie i podparłam podbródek na zaciśniętej pięści, łokieć zaś oparłam na pomazanym graffiti blacie ławki. Nauczyciel ciągnął dalej:

— Jak tutaj widzę, zakupiliście wszyscy komplet moich dzieł. Świetnie. Zaczniemy zatem od krótkiego testu. Nie obawiajcie się jednak, chcę tylko sprawdzić, ile pozostało wam w głowach z lektury.

Machnął różdżką, a stos arkuszy leżących na jego biurku wzniósł się gwałtownie w powietrze. Kartki samodzielnie porozdzielały się i wylądowały miękko przed każdym uczniem. Spojrzałam na swój, podczas gdy profesor oznajmił, że mamy trzydzieści minut na jego rozwiązanie. Moje zdziwienie było ogromne. Książek Lockharta nie miałam w ręku od czasu wzięcia ich z półki w Esach i Floresach, więc nie można tu było mówić o jakiejkolwiek wiedzy. Spodziewałam się pytań w stylu W którym roku i za pomocą jakiej metody został pokonany wilkołak z Irvine, natomiast pierwszymi, na które padł mój wzrok były:

1. Jaki jest ulubiony kolor Gilderoya Lockharta?

2. Jakie jest skryte pragnienie Gilderoya Lockharta?

3. Jakie jest, według ciebie, największe do tej pory osiągnięcie Gilderoya Lockharta?

Uniosłam brwi. A jak się ma do czarnej magii czy obrony przed nią wiadomość, jaki kolor według Gilderoya Lockharta jest najładniejszy? Miałam taką regułę. Jeśli nie znałam odpowiedzi na jakieś pytanie, po prostu zostawiałam puste miejsce. Po co pisać tam głupoty? Podobnych pytań było pięćdziesiąt, więc ja nie odpowiedziałam na ani jedno z nich, czego też skutkiem było oddanie całkowicie nietkniętego arkusza na biurko nauczyciela. Myślałam już, że mam z głowy ten głupi, niczego niewnoszący sprawdzian, ale myliłam się. Zadzwonił dzwonek, a ja poderwałam się jak wszyscy, aby wyjść, kiedy…

— Panno Francis, proszę do mnie na momencik.

Wymieniłam z Josephine szybkie, przerażone spojrzenie, ale zgarnęłam stos książek do torby i podeszłam do biurka, przeciskając się przez idących w przeciwnym kierunku uczniów. Dziewczyny oglądały się za mną z zainteresowaniem. Zignorowałam to, przecież nie pierwszy raz ludzie się na mnie gapili. Stanęłam przez Lockhartem z miną jak najbardziej odpychającą, mając jednocześnie nadzieję, że zniechęci go do długiego przetrzymywania mnie w klasie.

— O co chodzi?

— O twój test. — To mówiąc, wyciągnął ze skórzanej teczki idealnie czysty pergamin z moim podpisem malującym się czarnym tuszem w lewym, górnym rogu kartki. — Eee… Trochę mnie zaskoczyłaś, nawet pan Lestrange odpowiedział na kilka pytań. Powiedz mi, kupiłaś moje książki?

— Tak.

— A przeczytałaś?

Pokręciłam głową, patrząc na niego tak nienawistnym wzrokiem, na jaki tylko było mnie stać. Złość piekła mnie w gardle, ale na twarzy byłam spokojna. Nie chciałam dać mu tej satysfakcji, że wyprowadził mnie z równowagi. Wiedziałam, że on właśnie należał do takich ludzi. Zacmokał cicho i jeszcze raz spojrzał na pusty arkusz papieru. Już miał coś powiedzieć, ale ja go uprzedziłam:

— Muszę panu powiedzieć, że nie interesuje mnie pańskie życie. Przykro mi.

Głos miałam suchy i beznamiętny, dlatego zabrzmiało to o wiele gorzej, niż gdybym powiedziała to w złości czy smutku. Lockhart to odczuł, bo pomiędzy jego jasnymi, idealnie równymi brwiami pojawiła się niewielka zmarszczka.

— Cóż, w takim razie muszę ukarać panią jednodniowym szlabanem. Zjawi się pani w moim gabinecie dziś wieczorem, zaraz po kolacji — rzekł, schował resztę swoich rzeczy i opuścił klasę, łopocząc połami swojej turkusowej szaty.

___________

Dziś znów krótko, ale chciałam nieco rozplanować ten rozdział i następny. Mam krótkie orędzie do narodu, ale to za chwilę. Powstali nowi bohaterowie, w tym Mary Madeleine, zapraszam tutaj. Rozdział zaś dedykuję Nelrinel. :*

Pod pierwszym rozdziałem wybuchła pewna wojna, jak to house mi powiedziała… „Jak rozpętałam trzecią wojnę światową' wkrótce w kinach; w roli głównej Frozenka (po raz pierwszy na ekranie)” . Tę wiadomość kieruję głównie do osób(albo raczej do jednej osoby pod kilkoma nickami), które wchodzą tu, aby pisać obraźliwe komentarze na temat mój i bloga. Powiem tylko tyle: co, myślicie, że ja się jakoś tym przejęłam? Gdyby tak było, to nie robiłabym przez całe życie nic innego, tylko się przejmowała, bo komuś coś we mnie się nie spodobało. Opinię zawsze można wyrazić, oczywiście, Polska to kraj wolny, a ja jestem patriotką i bardzo się z tego cieszę. Tyle że posiadam tutaj też taki mały bonus, mianowicie mogę skasować niektóre durne komentarze, co też będę regularnie czynić, jeżeli nie będą zawierały krytyki, tylko obelgi i pytania, kiedy przestanę pisać. Choćby się paliło i waliło, ja pisać nie przestanę. Co, myślicie, że urodziłam się wczoraj? Bloguję na Onecie prawdopodobnie dłużej, niż dziewięćdziesiąt procent z Was i znam zasady. Jeśli chce się Wam pisać mega długie komentarze zawierające obelgi i szyderstwa – bardzo proszę. Stracicie jednak czas, bo ja tego nawet nie przeczytam do końca, tylko w sekundę usunę. Pozdrawiam. xD A moich czytelników proszę: nie reagujcie na to i nie dajcie się sprowokować. Tacy ludzie są jak muchy – ignorujcie, a się znudzą i odlecą.